“Deze geste is puur vriendschappelijk en ben niet uit op enig publicitair gewin. Dit is mijn manier van vriendschap voor iemand in nood. Ik hoop dat men dat begrijpt”
Gordon kondigde vanmorgen groots in de Telegraaf aan dat hij Bram Moszkowicz 15.000 euro leent om onder een veiling van zijn inboedel uit te komen. Dat was ab-so-luut niet vanwege zelfverheerlijking, aldus de zanger op 100%NL.
“(-)de inhaalslag die Nieuwsuur gisteren probeerde te maken in de representatie van Nederlandse moslims, nee, die viel in alle onnozelheid niet meer te redden. Nu hielp het niet dat Midden-Oostenverslaggever Jan Eikelboom, gepokt en gemazeld in de islamitische wereld, tevoren twitterde: „Zelf vind ik de repo van vanavond, over het integratiedebat, de relevantste die ik dit jaar heb gemaakt.”
NRC’s TV-recensent Hans Beerekamp over de inmiddels befaamde Nieuwsuur-aflevering van dinsdagavond.
“Er zijn twee mogelijkheden: ofwel de verslaggever staat een beetje buiten de werkelijkheid of hij denkt dat wij gek zijn. Eikelboom mag dan ijdel zijn, gek is hij zelf zeker niet, dus ik vrees voor de tweede mogelijkheid. Hoe haal je het in je hoofd om aan een gezelschap vrouwen met hoofddoek te vragen of dit een symbool is van onderdrukking? Een van hen geeft breed glimlachend het antwoord: “Ik vind je vragen niet zo origineel.”
Nog een keer Beerekamp.
“Nogmaals: goed bedoeld, maar meer iets voor een thema-avond uit pakweg 1987 over onze onbekende medelanders. Kom op, Nieuwsuur, jullie kunnen veel beter!”
En zo sluit Beerekamp af.
“Ik heb vanmorgen mijn telefoon maar uitgezet. Zoveel geweldige reacties na mijn ‘donatie’ aan Bram, een vent die ik heel hoog heb zitten.Ik heb gehandeld zoals een vriend zou moeten handelen en waarvan ik hoop dat mijn vrienden ook zo zouden reageren als ik in tijd van nood zit of ooit zou komen te zitten. De afschuw spreek ik uit over die media die dan weer durven schrijven dat ik hier zelf ‘beter’ van wil worden. Diezelfde media die schrijven dat mijn programma zo’n flop is en dat de kijkers weg lopen? 1.2 miljoen mensen elke week bestempelen als ‘randdebielen’ omdat ze mijn programma leuk vinden.Zo blijft het een strijd elke dag maar weer om je te moeten verdedigen waar je echt voor staat. Maar eerlijkheid en oprechtheid duurt het langst en vandaar dat mijn succes voortduurt. Waar zijn de vrienden van Bram of liever gezegd waar waren ze? Ik veeg m’n reet af met die mensen met hun grote bek die alles maar roepen over iemand zonder het fijne er van te weten. We hebben allemaal fouten gemaakt in ons leven en ik maak ze ook nog heel vaak , ook Bram en ‘ gij die verschoond zijt van enige zonde werpen de eerste steen’ Ik had geen publiciteit gehoeven net zoals ik dat niet wil voor de vele andere goede doelen die ik steun vanuit mijn prive persoon. Het is een ieders plicht om een medemens te helpen.Dus laat al die linkse gemene honden maar weer blaffen ik weet uit welk hart dit gebaar is gemaakt, mijn hart namelijk. Datzelfde hart wat straks op 24 december 140 allereenzaamste ouderen in Nederland een kerstbrunch aanbied in Blushing, mijn succesvolle koffieboutique in Blaricum. Ik kan alleen maar zeggen, kijk wat je wel hebt en om je heen hoe gelukkig jij een ander kan maken. Fijne feestdagen alvast en liefde en respect voor iedereen! X Gordon”
U krijgt een kusje, liefde en respect van Gordon, zo schrijft hij op zijn Facebookpagina. Tenzij u in de media werkt, dan bent u een linkse gemene hond.
“Ik stel een progressieve sociale heffing voor. Daarbij moet een grote club als Arsenal voor elke euro die ze aan spelerssalarissen uitgeeft, één euro besteden aan maatschappelijke doelen. Het kan gaan om projecten tegen schooluitval of om steun aan amateurverenigingen. Door de heffing houdt Arsenal veel minder geld over voor spelers, wat het elftal zal verzwakken.”
Voetbal-econoom Tsjalle van der Burg pleit in de Volkskrant voor speciale belastingen op dure spelers: goed voor de maatschappij en de spanning.
“Als je twijfelt is dat niet van de duivel. Maar als het heel lang blijft doorzeuren, dan krijgen allerlei nare toestanden wel meer kans in jouw omgeving. Je zult je minder snel inzetten voor een goede zaak. En ja, dat is de serieuze kant eraan: uiteindelijk is dat wat de duivel wil.”
Wij vroegen ons al steeds af “Wat wil die gast nou?”, Reinier Sonneveld vertelt het ons eindelijk.
“Wordt Nederland het vijfde Europese land die de Palestijnse staat gaat erkennen? De Groep Kuzu/Öztürk gaat bij de eerstvolgende mogelijkheid in de Tweede Kamer, wanneer er een debat is over dit onderwerp een motie hierover in stemming brengen. 10 december 2014 is er een Algemeen Overleg (commissievergadering) over de Raad Buitenlandse Zaken. Kort daarna is er een mogelijkheid om een motie in te dienen in de Tweede Kamer. Gaan we dus doen!”
Groep Kuzu/Öztürk laat weer eens van zich horen via Facebook.
“An essay I wrote for Tablet on this topic in the aftermath of the war sparked intense interest. In the article, based on my experiences between 2006 and 2011 as a reporter and editor in the Jerusalem bureau of the Associated Press, one of the world’s largest news organizations, I pointed out the existence of a problem and discussed it in broad terms. Using staffing numbers, I illustrated the disproportionate media attention devoted to this conflict relative to other stories, and gave examples of editorial decisions that appeared to be driven by ideological considerations rather than journalistic ones. I suggested that the cumulative effect has been to create a grossly oversimplified story—a kind of modern morality play in which the Jews of Israel are displayed more than any other people on earth as examples of moral failure. This is a thought pattern with deep roots in Western civilization.”
Eerder schreef Matti Friedman een artikel over het Israel-Palestina conflict als insider bij Associated Press. Hij maakte daarin duidelijk dat veel Israelische correspondenten geen objecteive journalisten zijn maar een sterke voorkeur hebben voor de Palestijnse zaak. Dit artikel ging viraal en werd meer dan 100.000 keer gedeeld op Facebook. In zijn nieuwe artikel legt hij uit hoe de innige band tussen NGO’s en journalisten een belangrijke reden zijn voor subjectief en gekleurd nieuws over het Israel-Paelstina conflict.
