Op een Lana Del Rey of Adele na is de Radio 2 Top 2000 doorgaans wat voorspelbaar. Maar de wereld kent nog meer fantastische muziek. Tot de Top 2000 écht begint, zorgt cultprinses Ingelise de Vries iedere dag voor liedje dat in de Top 2000 doorgaans wordt vergeten.
Het is alweer ruim een jaar geleden dat we afscheid moesten nemen van een fantastische zanger. Hoewel, fantastische zanger in een andere zin van het woord, Lou Reed zingt misschien technisch gezien niet briljant, maar weet zijn stem zo te gebruiken dat hij een verhaal overbrengt. Alles met een melancholisch tintje, zelfs zijn bekendste nummer Perfect Day. De tekst is vrolijk, de muziek is opgewekt, maar Reed’s stem heeft ondanks dat toch iets treurigs.
Maar voor Reed solo ging en een hit schoorde met Walk on the Wilde Side, dat belandde op het album Transformer, geproduceerd door David Bowie. Het was in 1970, het jaar waarin hij afscheid nam van The Velvet Underground. Pas in 2010 belandde deze band in de Top 2000, en heeft het met Sweet Jane nooit hoger gehaald dan 1256.
The Velvet Underground wordt in 1964 gevormd door Lou Reed, die naar New York is vertrokken om huisschrijver te worden bij Pickwick Records en John Cale, een violist die voor zijn muziekstudie naar de stad verhuist en violist in La Monte Young’s band Theater of Eternal Music (later ook wel bekend als The Dream Syndicate). De twee komen elkaar tegen en zetten The Velvet Underground op.
Al snel wordt de groep opgepikt door kunstenaar Andy Warhol, die ze de huisband van zijn The Factory maakt, de plek waar Warhol’s kunst geproduceerd werd. (Mocht je interesse hebben in Warhol’s The Factory, dan is de film Factory Girl een aanrader.) Warhol wordt een soort mentor voor de band en zorgt dat ze tot de artistieke New Yorkse incrowd behoren.
Het is ook Warhol die de mooie zangeres en model Nico aan de band wil koppelen, voornamelijk vanwege haar uiterlijk. Reed is er niet zo blij mee, het album heet niet voor niets The Velvet Underground & Nico. Ondanks Reed’s tegenstribbelen, zingt Nico drie nummers mee op het album waar Warhol de iconische hoes voor verzorgt.
Het vierde nummer op kant A van The Velvet Underground & Nico, is Venus in Furs. In heel veel opzichten een bijzonder nummer. Zowel muzikaal als tekstueel gezien is het een fascinerende compositie. Hoewel het nummer sleept en klinkt als een soundtrack van levensmoeheid, heeft het nummer hetzelfde thema als het gelijknamige boek van Leopold von Sacher-Masoch: sadomasochisme, bondage en nederigheid. Die levensmoeheid komt overigens ook terug in de tekst, “I am tired, I am weary. I could sleep for a thousand years. A thousand dreams that would awake me. Different colors made of tears.”
Maar ook muzikaal gezien is Venus in Furs interessant. Cale speelt op zijn onaangename, kakofonische viool en Lou Reed zorgt voor zijn ostrich guitar (struisvogelgitaar), een gitaar waarvan alle snaren in dezelfde noot zijn gestemd, ofschoon wel in andere octaven. De drum bestaat uit twee bass drums en een tamboerijn. Niet alleen een vrij onconventionele bezetting, ook een onconventionele manier van de instrumenten gebruiken. Het geeft een onheilspellend, ietwat naar gevoel.
Dat samen met de vertellende stem van Reed, verdient het om meer beluisterd te worden. De eerste paar keer zal het voor veel mensen een onprettige ervaring zijn, maar neem de tijd om een paar keer goed te luisteren. Het schijnt dat het dan beter wordt.
Lees hier alle vergeten liedjes van vorig jaar terug. Omdat luisteren natuurlijk veel leuker is, kun je je abonneren op deze afspeellijst op Spotify.
Nog tips voor vergeten liedjes? In de reacties, via Twitter of mail kun je al je suggesties deponeren. Of Ingelise er wat mee gaat doen, is natuurlijk altijd de vraag.
