Je ziet ze nooit. Niet in de hal van het Europees Parlement, niet in de koffiebar, niet op de gang. De vier PVV-Europarlementariërs. Wat zouden ze eigenlijk doen? Het gebrek aan transparantie van het Europees Parlement doet zich niet alleen voor bij alle minutieuze onderhandelingen, maar ook bij de PVV. Misschien komt het omdat de PVV geen deel uitmaakt van een grotere fractie en daardoor weinig invloed heeft. Ze zijn nooit nodig voor een meerderheid. Ze zitten ergens in ‘Willy Brandt’, een zijvleugel van het parlement op een extreme loopafstand van de vergaderzalen. Ik liep eens een dag meerdere keren langs: steeds weer gesloten deuren.
De PVV is een schizofrene club. Bij een publieksdebat in de aanloop naar de Europese verkiezingen ontmoette ik lijsttrekker Marcel de Graaff. Ik wilde hem interviewen. Een GroenLinks-medewerker moest lachen: “dat interview wordt afgezegd als de PVV-voorlichting erachter komt”. En dus ging ik naar mijn afspraak in de veronderstelling dat het niet door zou gaan. Maar de PVV-voorlichting onderschepte mijn verzoek niet en De Graaff was uiteindelijk tevreden met mijn verslag.
Een mooie basis voor verdere samenwerking, zou je zeggen. Maar op mijn herhaalde verzoek om mee te doen aan deze rubriek kwam geen reactie. Toen probeerde ik het nog maar eens. De Playboy wilde een artikel van mijn hand over misstanden in Europa. Ik had negatieve citaten nodig en dacht die bij de PVV te kunnen krijgen. Ik mailde de PVV met een tekst als: “ik wil graag opschrijven dat Europa niets is, en jullie vinden Europa niets, dus mag ik opschrijven dat jullie Europa niets vinden?” Europarlementariër Olaf Stuger verwees het verzoek door en daarop kwam een afwijzing van de PVV-persvoorlichter.
Via-via kwam er enkele weken later een afspraak met deze persmeneer. Hij wilde weten waarom ik de PVV interessant vind. Mijn antwoord: “ik kan me nooit voorstellen dat mensen mijn werk niet interessant vinden. Vindt u dat ook niet van uw eigen werk?” Dat voldeed niet. Ik legde iets uit over politieke verhoudingen in het Europees Parlement en de PVV-achterban die in Europa niet wordt bediend. De persmeneer sloeg er niet op aan.
“Wat doceer jij je studenten?” wilde hij weten. Ik meldde dat ik niets doceer over de PVV, wat ook zo is en dat iedereen vooral moet vinden wat hij vindt. Inmiddels begon de persmeneer zenuwachtig op zijn stoel te schuiven. “Mag hij dit gesprek wel voeren?” vroeg ik me af. Ik praatte nog even door. “Gaan jullie nog meedoen aan mijn Europese rubriek?”, probeerde ik. Er kwam geen reactie.
Ik deed een suggestie. “Er is hier in Brussel natuurlijk veel mis. Je kunt alle dingen die niet deugen op de mail zetten en die stuur je dan naar GeenStijl, Powned, De Dagelijkse Standaard, Jalta, ThePostOnline en mij. Dan komt er meer aandacht voor het eurosceptische geluid want dan zullen wij journalisten geen misstand meer te missen. Daar profiteert de PVV van. Dat wilt u toch?”
Er kwam geen reactie. En daarom hieronder een tip voor de persmeneer. Ik besprak onlangs de voormalige PVV-Europarlementariërs met een medewerker van een andere partij die al jaren in het Europees Parlement werkt. Hij meldde dat Louis Bontes er echt helemaal niets van had begrepen in de korte periode (2009-2010) dat hij in Brussel zat. Hij wilde namelijk ‘iets doen’ en ‘iets bereiken’. Dat was de bedoeling van de PVV niet.
Uit ongeveer alle hoeken van mijn netwerk hoor ik dat de meeste PVV-Europarlementariërs expliciet zeggen dat ze in het Europees Parlement zitten voor het geld. Ik denk dat het klopt, want zonder Europese fractie kunnen jullie niets bereiken en dus zijn jullie veroordeeld tot betaald duimen draaien. Of jullie dat nou willen of niet. Ik wil graag wederhoor toepassen. Kan ik binnenkort langskomen voor interviews? Of kunnen jullie het eigenlijk gewoon niet uitleggen?
Onbekend Parlement is een serie van Chris Aalberts over het Europees Parlement.
