Als ik om me heen kijk, zie ik mensen wel bewegen maar niet bepaald uit hun dak gaan. De een neemt een slok van zijn bier, de ander schommelt wat met zijn hoofd. Bryan Adams staat erom bekend dat hij zijn shows zo vurig mogelijk begint, terwijl iedereen nog een beetje op gang moet komen. Dat vind ik persoonlijk geweldig aan de Canadese rockzanger, die al jaren mijn grootste favoriet is. Geen ‘warming-up’ maar een harde binnenkomer. We hebben lang genoeg gewacht.
Tijdens zijn openingsnummer (Reckless, ook de titel van de show die in het teken staat van het gelijknamige album) speelt hij meteen voluit, alsof het concert al een halfuur onderweg is. En natuurlijk, synoniem aan Bryan Adams, gebruikt hij al snel zijn typerende rauwe uithaal, galmend door de zaal van de Ziggo Dome. Dat moet toch iets zijn waar sommige artiesten een beetje jaloers van worden. De stem van de inmiddels 55–jarige zanger is weliswaar weer wat zwaarder geworden, maar klinkt nog steeds fantastisch. Bij Bryan Adams heb je nooit een moment van twijfel of hij een lange kreet wel gaat halen; hij haalt ‘m altijd.
In het eerste uur wordt het 30-jarig bestaan van zijn album Reckless (1984) uitvoerig gevierd. ‘Ah man, thirty years ago..’, verzucht de Canadees op het podium. Je voelt de hunkering naar het verleden, naar de jeugdige tijden waarin alles nog mogelijk was. Het verbaast dan ook niemand dat Bryan Adams de nummers van Reckless loeihard en vol overgave inzet. Hij gebruikt de variëteit van zijn album om de sfeer verrassend te houden. Van zijn zoetsappige ballad die vaak nog wordt geassocieerd met zangeres Do (Heaven), tot zijn herkenbare hits over lust en seks (One Night Love Affair, Run To You, Somebody, It’s Only Love, Summer Of ’69).
Velen denken bij die laatste nog steeds aan de onvergetelijke zomer die Bryan blijkbaar heeft gehad, terwijl Bryan toen negen jaar oud was. Hij heeft er nooit uitsluitsel over gegeven. Toch liet de zanger eerder doorschemeren dat Summer of ‘69 meer te maken heeft met standje 69 en zijn seksleven dan met die daadwerkelijke zomer waar hij zich ongetwijfeld niet heel veel van zal herinneren. Terwijl hij op een blues-toon het nummer If Ya Wanna Be Bad zingt, gunt hij ook altijd een mooie dame in het publiek een paar minuten haar moment om te dansen in de spotlights. Staan, lichten erop, verleidelijk bewegen, vier minuten lang, terwijl Bryan speelt. Kortom, eigenlijk gunt hij zichzelf even z’n momentje.
Reckless was het vierde studioalbum van Bryan Adams en zijn meest succesvolle. In Canada werd geen eerder binnenlands album zo goed verkocht en in de Verenigde Staten tikte hij de 5 miljoen exemplaren aan. De hits van Reckless blijven lang hangen omdat het herkenbare nummers zijn met sterke refreinen. Vooral van de powersong Kids Wanna Rock kan ik, samen met andere echte fans, enorm van genieten. Zijn kwaliteiten komen daarin na al die jaren nog altijd duidelijk naar voren. Het blijft een artiest die leeft voor zijn shows en het liefst tot aan zijn dood doorgaat. Keith Scott, al bijna 40 jaar lang de man naast Bryan op de elektrische gitaar, pakt altijd één keer zijn momentje door op ludieke wijze zijn favoriete instrument te laten janken vanaf de grond. Het plezier dat de twee samen op het podium hebben, blijft mooi om te zien.
Sommigen zullen het werk van Bryan Adams misschien ‘makkelijk’ vinden. Dat is deels begrijpelijk, en toch is het een kwaliteit van de rockzanger dat hij ook maandagavond in Amsterdam nog zoveel fans luidkeels liet meezingen. Dat zit ‘m in mijn ogen in de artiest Bryan Adams, die zijn fans nooit teleurstelt; hij geniet zichtbaar van zijn shows, hij is ondanks zijn 55 jaar nog behoorlijk energiek en zijn rauwe stem blijft een fantastisch wapen in een zaal. Het is een zanger die nooit een avondje op halve kracht zal doen.
Even voor de duidelijkheid: dit was uiteraard geen subjectieve recensie, maar meer een sfeerverslag vanuit mijn eigen ervaringen tijdens de shows van Bryan Adams (meerdere keren Ahoy en De Doelen in Rotterdam). Mijn smaak afkraken mag overigens altijd.
