Op een Lana Del Rey of Adele na is de Radio 2 Top 2000 doorgaans wat voorspelbaar. Maar de wereld kent nog meer fantastische muziek. Tot de Top 2000 écht begint, zorgt cultprinses Ingelise de Vries iedere dag voor liedje dat in de Top 2000 doorgaans wordt vergeten.
https://www.youtube.com/watch?v=rIyXJxPFVz4
Het is inmiddels alweer een flinke tijd geleden dat we op ThePostOnline aandacht hadden voor een fenomenale doch sterk ondergwaardeerde band. Door de zogenoemde mainstream dan, muziekliefhebbers zullen niets anders dan lof spreken over The Smiths. Levi Boitelle schreef in maart 2011 een mooi vierluik over de band. Dat is inmiddels alweer veel te lang geleden, tijd om weer eens aandacht te besteden aan de band. En waar beter dan in een rubriek over vergeten liedjes?
Het is niet heel vreemd dat The Smiths voor velen wat onbekend is. De band was slechts van 1982 tot 1987 actief en brak nooit echt door buiten Engeland. Toch wordt de band gezien als één van de belangrijkste invloeden op de hedendaagse Britpop, zoals bands als Oasis en Radiohead.
Het was in 1982 dat John Marr Steven Morrisey benaderde voor een samenwerking. Marr had al in een aantal lokale bandjes gespeeld en kende Morrisey vooral van zijn reputatie: het zou een nogal wereldvreemde man zijn. Maar een goede tekstschrijver. Morrisey was op zijn beurt in de bijstand beland. Hij was zanger geweest bij de postpunkband The Nosebleeds. Na een mislukte auditie bij Slaughter & The Dogs, kon Morrisey eventjes alleen dromen van zijn plannen een beroemde zanger te worden.
Tussen Marr en Morrisey klikte het vrijwel meteen en nog in dezelfde week schreven de mannen een paar nummers. In eerste instantie wilden de twee een schrijvend duo voor andere artiesten worden, maar uiteindelijk besloten ze samen met drummer Mike Joyce, die via een advertentie werd gevonden en geluidstechnicus en bassist Dale Hibbert een band te vormen. Maar goed ook, want inmiddels mogen we deze band één van de meest legendarische uit de muziekgeschiedenis noemen.
De titel van het album Meat Is Murder moet de meesten inmiddels niet meer vreemd in de oren klinken. Net een paar weken geleden verbood Morrisey op zijn solotour dat er ook maar vlees aanwezig zou zijn in TivoliVredenburg op de dag van zijn optreden. Het album bevat het nummer That Joke Isn’t Funny Anymore, tevens de single van het album.
Ook dit nummer is geschreven op het ritme van de wals, net als The Carney van Nick Cave. In combinatie met de herkenbare ritmegitaar van Marr en de dromerige stem van Morrisey, zorgt het voor een nummer dat druipt van melancholie. De melancholie die je soms inderdaad ook terughoort bij Radiohead en Oasis. Maar het mooiste is misschien nog wel het eind van het nummer dat niet het eind blijkt te zijn. Even fade het nummer weg, maar dan komt het toch nog even terug voor een reprise.
Morrisey vertelde in 1985 in het blad Melody Maker dat dit nummer een reactie was op het gezeur van de journalisten, die hem beticht hadden van het altijd maar schrijven over ‘the unhappy side of life’. En ja, ook dit nummer gaat over de eenzamen en suïcidale mensen, met wie de verteller in het nummer zich identificeert. Volgens Marr was dit vooral een nummer dat vanzelf ging, “it just fell through the roof”. Een nummer dat je speelt, en alles speelt zichzelf. Zo vloeiend klinkt het ook. En ondanks dat dit nummer de laagste plek in de charts in de geschiedenis van The Smiths haalde, verdient het een plekje in de Top 2000.
Lees hier alle vergeten liedjes van vorig jaar terug. Omdat luisteren natuurlijk veel leuker is, kun je je abonneren op deze afspeellijst op Spotify.
Nog tips voor vergeten liedjes? In de reacties, via Twitter of mail kun je al je suggesties deponeren. Of Ingelise er wat mee gaat doen, is natuurlijk altijd de vraag.
