Op een Lana Del Rey of Adele na is de Radio 2 Top 2000 doorgaans wat voorspelbaar. Maar de wereld kent nog meer fantastische muziek. Tot de Top 2000 écht begint, zorgt cultprinses Ingelise de Vries iedere dag voor liedje dat in de Top 2000 doorgaans wordt vergeten.
Soms zijn er artiesten die met geen enkel nummer in de Top 2000 staan, terwijl ze wel talloze fantastische nummers hebben geschreven. Voor een rubriek als deze kies ik dan maar één van de grotere hits. Regina Spektor is één van die artiesten die verschrikkelijk veel goede muziek heeft geschreven en toch nog steeds geen plekje in de lijst heeft weten te bemachtigen.
In 2004 brak Regina Spektor in Nederland door met het nummer Us (onder andere in de KPN-reclame), maar wellicht ken je haar ook van Fidelty, Samson en The Chronicles of Narnia-soundtrack The Call. Of als zangeres van de soundtrack van Orange is the New Black (You’ve Got Me) of de Kinder Bueno-reclame met Mark Tuitert (The Calculation). Wellicht wat meer op de achtergrond, maar onbewust ben je Spektor de laatste jaren wel een paar keer tegengekomen.
Spektor werd geboren in de Sovjet Unie, maar haar ouders vertrokken op haar negende naar The Bronx, New York. Sinds haar zesde volgde ze klassieke pianolessen, en na een tijdje vond ze in New York een nieuwe lerares én een (ongestemde) piano, haar eigen piano kon niet mee tijdens de verhuizing. Ze bleef klassieke lessen volgen en kwam er pas toen ze Ani DiFranco en Joni Mitchell leerde kennen achter dat ze zelf kon schrijven.
In 2001 volgde haar eerste album, uitgebracht in eigen beheer. Pas haar derde album, Sovjet Kitsch, werd opgepikt door een label en wordt zodoende soms toch een beetje gezien als debuutalbum. Hier staat het nummer Us onder andere ook op. Hier is ze nog flink experimenteel, ze gebruikt in Poor Little Rich Boy bijvoorbeeld een stok en een stoel als percussie en het refrein van Carbon Monoxide bevat enorm veel herhaling in de tekst (walkawalkawalka). Ook later kiest ze voor experimentele dingen, door haar stem op een gekke manier te gebruiken en gekke uithalen te maken. Op haar laatste album, What We Saw From The Cheap Seats, hoor je vooral de klassieke invloed terugkomen in de pianocomposities.
Qua tekst put Spektor weinig inspiratie uit haar eigen verhaal, ze kiest ervoor haar omgeving, literatuur en cultuur te omschrijven. Soms tot op het surrealistische toe, haar laatste single All The Rowboats is daar een prachtig voorbeeld van. Misschien zowel muzikaal en tekstueel niet altijd even toegankelijk, maar dat maakt haar niet minder briljant.
Goed, terug naar Us, daar was tenslotte voor gekozen. Het nummer kent geen ingewikkeld pianorifje. Het wordt opgefleurd met een paar fijne strijkers. Maar het blijft hangen, dit is het nummer waar de meeste mensen Spektor waarschijnlijk van zullen herinneren. In feite gewoon een zoetsappig liefdesliedje. Maar als het mensen zover krijgt de rest van Spektor’s oeuvre te luisteren, is het meer dan de moeite waard om niet te vergeten.
Lees hier alle vergeten liedjes van vorig jaar terug. Omdat luisteren natuurlijk veel leuker is, kun je je abonneren op deze afspeellijst op Spotify.
Nog tips voor vergeten liedjes? In de reacties, via Twitter of mail kun je al je suggesties deponeren. Of Ingelise er wat mee gaat doen, is natuurlijk altijd de vraag.
