Het duurde even, onder andere omdat niemand wist of hij überhaupt nog leefde, maar literaire held Michel Houellebecq is weer helemaal terug. Met een nieuwe roman die aanstaande januari zal verschijnen. En het belooft een Houellebecqiaanse klassieker te worden, inclusief de bekende provocaties, want Soumission (inderdaad, Frans voor Submission…) verhaalt over het Parijs van 2022, vlak nadat een islamitische moslimbroeder tot president van Frankrijk is verkozen.
Volgens de Vlaamse courant De Morgen zijn de verhaallijnen zoals je van Houellebecq mag verwachten: een intens treurige en (seksueel) gefrustreerde man die doceert aan de universiteit van Parijs moet kiezen voor bekering tot de islam om zijn baan te houden of zijn baan er aan geven.
Dat wordt dus een rel want Houllebecq die over de islam schrijft, en dat doet hij graag, realistisch en vlijmscherp, staat vrijwel altijd garant voor hele volksstammen ‘RACISME!’-roepers, politiekcorrecten en andere gekwetste Fransen die de schrijver zo veel mogelijk proberen te bestrijden.
Bijvoorbeeld voor een rechter. Dit gebeurde eerder nadat Houellebecq had geroepen en geschreven dat ‘de islam de domste religie is die er bestaat’ (en meer literaire variaties op dat thema). Sowieso krijgt de islam het in zijn boeken altijd zwaar te verduren, net als de multiculturele Franse samenleving.
In zijn roman Platform bijvoorbeeld komt een bloedige islamitische aanslag voor. Door radicale islamisten gepleegd, tegen de westerse decadente libertijnse waarden. Ironisch genoeg verscheen Platform in 2001, nog vóór de aanslag van 9/11 in New York.
Maar ook gematigd links Frankrijk, feministisch Frankrijk, politiek Frankrijk, quasi-literair Frankrijk, schrijvend en kunstenmakend Frankrijk, cultureel Frankrijk, academisch Frankrijk en pro-multiculturele samenleving Frankrijk haten Houellebecq tot op het bot (maar ze lezen wel allemaal zijn boeken). Al was het maar omdat hij zo succesvol is, hij wél, en vaker wel dan niet achteraf gelijk blijkt te hebben, in elk geval als het gaat om het aanvoelen van de emoties die in de Franse samenleving spelen.
De vraag bij Houellebecq blijft evenwel altijd of hij nu werkelijk een visie heeft die, kennelijk, hard aankomt in Frankrijk of gewoon een slimme poseur is die dankzij de rellen en rechtszaken van zijn werk bestellende wereldliteratuur weet te maken.
