Het spijt me, misschien is het wel erg voorspelbaar maar er is natuurlijk maar een onderwerp waar ik deze week over kan schrijven. D’Angelo vond het tijd om een nieuw album de wereld in te gooien. Dat zou in een tijd waar iedere week wel een nieuw album te beluisteren is geen nieuws moeten zijn, maar wel bij de soulzanger die na 14 jaar eindelijk een nieuw project los kon laten. De reden voor deze lange periode? Onzekerheid, drugs en een fikse depressie.
D’Angelo is namelijk verantwoordelijk voor twee monumentale platen. Landmarks in het Amerikaanse (neo) soul landschap. Zijn eerste album Brown Sugar was een succes, lanceerde D’Angelo en hoewel het onmogelijk leek waren de kritieken over Voodoo (2000) nog positiever. Waar D’Angelo met Brown Sugar een verzorgde plaat neerzette werd Voodoo de standaard als het om sound, arrangementen en magistrale vocals ging. In het begin van het nieuwe millennium waren de Voodoo klonen dan ook niet te tellen, aangezien D’Angelo de trend gezet had en iedereen in probeerde te haken op de nieuwe golf die hij veroorzaakt had. Daarna is het echter stil geweest rondom de zanger, tot hij afgelopen week na veertien jaar opeens in twee dagen een album de wereld in gooide.
Het blijkt dat er nogal wat haast achter de plaat zat. Best ironisch dat je mensen eerst veertien jaar laat wachten, en dan nog voor de oorspronkelijke release datum (eind januari) opeens de plaat de wereld in stuurt. De reden daarachter is echter grimmiger dan sterallures, want volgens D’Angelo werd op deze manier een statement richting de berichtgeving over Ferguson gemaakt. De moordzaak die veel stof doet opwaaien in de States, en een hernieuwde discussie over ras en racisme tot stand bracht. Ondanks de serieuze boodschap kon bijna niemand geloven dat het ging gebeuren. Hoe vaak hebben we wel niet gehoord dat het album echt bijna af was, en dat het nog maar een kwestie van tijd was. Tel daarbij de ‘albums’ die gelekt werden, en de verassing was nog groter toen het echt waar bleek te zijn en meteen de eerste single online kwam. Sugah Daddy crashte internet harder dan de blote reet van Kim Kardashian.
De titel van het album deed wel even mijn wenkbrauwen fronsen. Black Messiah zou immers zomaar de titel van de volgende Kanye West-plaat kunnen zijn. Maar waar er flink wat commotie was over Yeezus, had niemand het over de titel. Dat zegt veel over de status van D’Angelo, maar vooral over het feit hoe erg mensen uitkeken naar een nieuw album. Toen ik de hoes voor het eerst zag wist ik het meteen. Mensen die hopen op een vervolg van Voodoo zullen bedrogen uitkomen, dit is een losstaand iets.
Een nieuwe richting van D’Angelo. Waar hij op Voodoo nog als sekssymbool afgebeeld werd, is de cover dit keer voorzien van een krachtige foto van een menigte (zwarte) mensen die uit protest hun handen omhoog houden. Vandaar dat Sugah Daddy op mij nogal misleidend overkwam. Dit is namelijk de track die het dichtste bij Voodoo staat en eigenlijk niet op het album past. Maar als een soort knipoog naar het verleden lijkt de track toch de plaat gehaald te hebben. D’Angelo heeft namelijk gedaan wat in zijn optredens al sterk naar voren kwam. Hij is op zijn manier de ultieme plaat van Prince gaan maken. Niet alleen als saluut naar zijn grote held, maar ook doordat hij gegroeid is. Zoals ik al zei van sekssymbool naar ‘oude’ wijze man die breekt met het verleden en is gaan doen wat hij eigenlijk altijd al wilde.
Daarom is Black Messiah even wennen, maar na een paar luistersessies ben ik verkocht. Deze plaat is geniaal. Maar wel met een paar kanttekeningen. Zo is de mix niet helemaal naar mijn smaak maar wel volgends de Prince-regels. De plaat klinkt hier en daar dof met rondvliegende elementen die geen plek weten te vinden. Hierdoor is het instrumentale geweld indrukwekkend, maar moeten de vocalen van D’Angelo ook een stapje terug doen. Met gevolg dat het handig is om de cd te kopen, want de tekst is nauwelijks te verstaan waardoor het boekje met lyrics goed van pas komt.
Ook komt het album nogal traag op gang, voor mijn gevoel begint de plaat pas echt bij Sugah Daddy. De vierde track op het album. Daarna is het ouderwets genieten geblazen. Als je Voodoo tenminste los kan laten. Really Love, Another Life en Betray My Heart zijn schitterend en de overige tracks laten de veelzijdigheid en kwetsbaarheid van D’Angelo zien.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat het een paar luistersessies geduurd heeft voordat ik echt het album in m’n hart kon sluiten. Maar D’Angelo is volwassen geworden, en laat dat op een sublieme manier zien.
