Soms lijkt de ontwikkeling van militaire hardware wel een kringloop. Vaak op een ‘kar’* waar elke fabrikant van dergelijk materieel op springt. Eens verscheen er een succesvolle, simpele, lichtvoetige 4 x 4 off-road. Officieel een: Truck, 1/4 ton, 4×4. De Willys Jeep. De maatlat voor talloze opvolgers. Opvolgers die in lijn met militair-evolutionaire wetmatigheden meestal steeds groter, zwaarder en duurder werden dan het origineel.
Zo evolueerde de oorspronkelijke vierzits Willys van 1113 kilo tot de vierzits (basismodel) Humvee die leeg zo’n 2400 kilo weegt. Toegegeven, waar de Willys op papier maar met een kwart ton zooi ruig aankon, sleurt een Humvee het viervoudige mee. Wel net als zijn stamvader, zonder pantser. Wat een probleem werd gevonden. Dus kregen nieuwe modellen Humvees pantsering, en werden hier molliger en minder mobiel van. Wat noopte tot aanvullende modellen met sterkere motoren en verstevigd onderstel. Wat ze nog molliger maakten. Zo werden latere Humvees een vlees-nog-vis compromis. Te log-zwaar om iets van een lichtvoetige 4 x 4 te zijn, te licht gepantserd om narigheid goed buiten te houden. Mijnen konden ze al helemaal niet aan. Wat knap vervelend bleek, want ze kwamen juist zo in de mode. Vooral als huisvlijt.
Past ook in de Chinook (2 stuks)
Dus kwam er een nieuwe (oude) kar om op te springen. De kar met rondom gepantserde 4 x 4 off-roads voor een team infanterie. Uiteraard voorzien van mijnresistente, deflecterende V-bodems. Ga niet van huis zonder. Wat de Britten wel deden. Ze bleven lang en hardnekkig in Landrovers klimmen. Met hardboard pantser en versterkte touwtjes en plakband kregen deze spannende namen als de Snatch. Woog de eerste Laro met de 450 kilo dat er in mocht zo’n 1750 kilo, een lege Snatch klokt drie ton. Vol, of ‘Mk2’ gewimmicked (van WMIK, Weapons Mounted Installation Kit), wat de SAS en Long Range Desert Group zo leuk met hun Willys en Chevrolets deden, ruim vier ton. Uiteindelijk sprongen de Britten ook op de inmiddels overvolle kar van nieuwe dikke, harde 4 x 4s, zij het wat dwars excentriek in een cabrio (de Jackal).
“Beetje lange intro Mans. Maar, hoe zit het nou met dat titelding?”
Titelding
Kennelijk las men bij het Amerikaanse Polaris Defense (ook) dat er ooit een echt simpele, echt lichtvoetige 4 x 4 was. Nu praten we natuurlijk wel over Amerikanen van na de oorlog, dus hun idee van lichtvoetigheid is meer Humvee dan Willys. Met 2041 kilo voor een lege standaard DAGOR, wel een paar honderd kilo lichter dan de Humvee. Elders wordt het voertuig omschreven als een ultra-light truck. Soms zelfs met de toevoeging ‘race’, hoewel de specificaties van de motor nog niet bekend zijn. Polaris specificeert vooralsnog alleen dat het een turbodiesel wordt, geschikt om het op vliegpeut te doen (JP8). Een krachtbron sterk genoeg om de DAGOR vol met negen man of anderhalve ton lading goed vier-bij-vierend het zand in te sturen. Voor wat dit waard is, daar je in vrijwel alle reportages en documentaires over gedoe in IED-rijke landen ziet dat ISAF of andere strijdmachten hun ruige off-roaders veelal op de weg houden. Vreemd. Niet?
Polaris meldt dat het onderstel gebaseerd is op dat van Trophy Trucks. Deze racen met zo’n 700-800 pk onder kap. Als de DAGOR ook de beschikking over een dergelijk vermogen krijgt, mag je inderdaad ‘race’ toevoegen. Een motor met een vermogen van circa 250 pk is echter waarschijnlijker. Anders gaat het laadvermogen op aan peut, wil je er de geclaimde 805 km ver mee komen (.pdf). Die 805 kilometer haal je wel ‘dependent on mission profile’, dus vermoedelijk een rit met alleen een iele chauffeur aan boord, en zonder gebruik te maken van de 48 inch diameter ringconstructie bovenop, om daar .50, 7.62 mm spul of een 40 mm granaatlanceerder op te wimmicken. Zo’n ring moet je hebben wil je op de kar van terug-naar-de-basis-maar-wel-modern springen.
Ook al is deze meer minimalistische kar eveneens deels een mil-modegril, de DAGOR heeft ‘het’ toch wel een beetje meer dan de suffe Amarok die bij ons een Duitse Willys nazaat deels vervangt. Dit, terwijl het serieus harde off-road, voorzien van iets meer dan een ring voor klein knalwerk, weer in aanzienlijke aantallen verder is afgestoten door Defensie. Gelukkig is de wereld er de laatste jaren een stuk vreedzamer en minder bedreigend op geworden, nietwaar? Geen idee waarom, maar de term fragging popt in mijn kop op. Raaarrr.
*Fabrikanten van rijdende hardware volgen de Amerikaanse worstelingen over de opvolging van de Humvee op de voet, en komen met talloze prototypen in diverse filosofiën. Een indrukwekkend aantal ontwerpen zag al kleinere of grotere productieseries. Van zwaar gepantserde 4 x 4s, niet zelden ook als 6 x 6 te leveren, tot ontwerpen waar de Willys zich (enigszins) in zou herkennen. Mogelijk met uitzondering van de gebezigde marketingtaal. De Willys was gewoon licht. Nieuw kun je ondanks je twee ton of meer toch een ‘ultra-light’ worden, waar je niet off-road mee gaat, maar ‘extreme off-road’. Willys/Humvee-opvolgers zijn dus geen gewone modellen, maar supermodellen.
(Foto’s: www.polaris.com)
