“Maar de kern is dat er jongens misbruikt werden. Ik ga niet over één nacht ijs. Ik heb het uitgebreid onderzocht. En het is al-le-maal toegedekt. En het gaat nog steeds door. Een paar jaar geleden werd de commissie Samson ingesteld (naar seksueel misbruik in de jeugdzorg, in 2010, red.). Die had bij mij moeten komen. Ik heb veel onderzoek gedaan, ik heb de namen, ik weet alles van de kindertehuizen. Ik heb ze gevraagd om met me te praten. Maar ze wilden dat niet. Mevrouw Samson was procureur-generaal; zij werkte decennia bij justitie. Zij is dus helemaal niet onafhankelijk, als het om justitie gaat.’
In de nieuwe uitgave van haar boek zit ook de ontslagbrief die Jan van Lelyveld schreef: de affaire rond de kinderrechter was voor hem een van de redenen om justitie te verlaten.
‘Het is een absoluut onrecht wat er geschied is. Ik heb mij voor een zaak geplaatst waarvan ik vind dat ‘ie onderzocht had moeten worden. Misschien was eruit gekomen dat de man onschuldig was, daar had ik me bij neergelegd. Maar het moet onderzocht worden. Het gaat om kinderen, om slachtoffers. Dat is mijn grote verzet. Dat hele leger ongelukkige kinderen dat we hebben gecreëerd. Ik hoop echt dat het nu allemaal naar boven komt, net als in de katholieke kerk.”
In 1985 publiceerde schrijfster Yvonne Keuls de roman Annie Berber en het verdriet van een tedere crimineel. Een verzonnen verhaal gebaseerd op feiten, waarin een pedofiele kinderrechter die de aan hem toevertrouwde crimineeltjes seksueel misbruikt centraal staat. In 1985 echter geloofde Nederland nog niet in seksueel misbruik: rechters waren per definitie betrouwbaar, die zouden nooit zoiets doen, en pedo’s waren ook maar slachtoffers. Keuls kreeg dankzij die roman een enorme hoeveelheid, traditioneel Hollands links rancuneuze stront over zich heen, vooral afkomstig van linkse intellectuelen en journalisten.
Nu, bijna 30 jaar later, staan de zaken er heel anders voor. We geloven inmiddels dat seksueel misbruik op grote schaal voorkwam, en voorkomt, pedofilie zien we als het nieuwe kwaad en machtige boven ons gestelden die wel eens kinderen zouden kunnen misbruiken is al lang geen zaak meer voor in complotten gelovende gekken. Daarom is Keuls’ roman nu opnieuw uitgegeven, ditmaal onder de titel Rapport Tommie.
Over nog eens 30 jaar zou zomaar kunnen blijken dat Keuls een ziener was en dat ook in Nederland het in de doofpot gestopte seksuele misbruik door lieden met veel macht in kringen van politiek en justitie van Britse proporties blijkt te zijn.
