In Godsnaam, moslims van Nederland: kom in actie! Laat nu luidruchtig van je horen! Dít is het moment. Dit land, nee, dit continent snákt naar een hartverwarmend, massaal, solidair gebaar van jullie kant.
‘Jullie’, ja. Zodat ‘jullie’ eindelijk eens ‘wij’ kan worden. En ik voorspel dat jullie aangenaam verrast zullen worden door de reactie van ‘onze’ kant. Dus dit is mijn oproep aan alle nedermoslims: ga de straat op. In groten getale. Organiseer een demonstratie die net zo indrukwekkend is als – lang geleden – de demonstraties tegen kruisraketten. Ruim een half miljoen Nederlanders lieten begin jaren tachtig, tot twee maal toe, zien dat ze tegen de gekte van een nucleaire wapenwedloop waren.
Wat zou er gebeuren als een paar honderdduizend Nederlandse moslims volgende week op het Malieveld laten zien dat ze tegen de gekte van islamitisch extremisme zijn? Mijn voorspelling: het kan het kantelpunt worden in een steeds verhitter rakend debat waarin de afkeer tegen alles wat islam is, in rap tempo groeit.
Laat nu eens zíen dat Nederlandse moslims aan de kant staan van democratie, van vrijheid van meningsuiting, van een strijd met woorden en tekeningen maar niet met wapens.
Ik wil het best geloven, dat de meeste moslims de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs afschuwelijk vinden. Maar wat is er op tegen om dit ook openlijk aan de wereld te tonen? Snappen jullie nou echt niet dat de alsmaar aanhoudende afzijdigheid in ieder geval de schijn wekt van de verkeerde partijdigheid? Wat, in vredesnaam, houdt moslims tegen om zich en masse uit te spreken tegen islamitische terreur?
Is het angst?
Dan is er een reden te meer om openlijk in verzet te komen. Dan leiden zelfs moslims kennelijk aan islamofobie. Dan bewijst het hoe reëel de dreiging blijkbaar is.
Is het schaamte?
Dan zeg ik: stap er overheen. De rest van Nederland zal jullie omwille van dat gebaar niet vernederen, maar omarmen.
Is het verongelijktheid? Een gevoel dat onterecht wordt opgeroepen zich te distantiëren van moslimterroristen?
Mijn antwoord is dan: het is misplaatste koppigheid. En eentje die averechts werkt.
Ik pak dit even nader bij de kop, omdat het toch het meest gehoorde argument is: ‘gewone’ moslims hoeven geen afstand te nemen van islamfanaten. Het is een drogredenering. Noorwegen nam massaal afstand van Breivik. Katholieken namen massaal afstand van pedofiele priesters. En veel Nederlanders nemen openlijk afstand van racisme, discriminatie of vreemdelingenhaat. Zomaar wat voorbeelden. Komt het argument hier ooit om de hoek ‘dat afstand nemen niet nodig is want het spreekt voor zich’? Nooit! Waarom dan wel bij moslims? Ik herhaal mijn vraag: wat houdt jullie toch tegen?
Is het omdat jullie, héél diep van binnen, wel begrip hebben voor de daders? Ik denk het niet, ik hoop het ook niet. Al zijn de sympathiserende reacties op sommige moslimfora schokkend. Nog altijd ben ik bereid te geloven dat deze ‘goedpraters’ van de aanslag een kleine minderheid vormen.
Maar waarom, waarom, waarom zwijgt toch de meerderheid der moslims?
Volgens mij is de diepstliggende reden: verscheurde loyaliteit. Een idee dat men de geloofsgenoten niet openlijk mag afvallen. Een gevoel dat men dan ‘overloopt naar het andere kamp’. Ik denk, of vrees, dat de meeste moslims in Nederland zich op de eerste plaats moslim voelen en pas op de tweede plaats Nederlander. Ik denk ook dat de ‘dag van Charlie Hebdo’ het omslagpunt is – of moet zijn. Dat het moment gekomen is dat moslims in Nederland die volgorde dienen om te draaien: éérst Nederlander – of verdediger van de waarden van het vrije Westen – en daarna pas moslim.
De islam gedijt in West-Europa als gevolg van die vrije waarden. Moslims in Nederland: besef dat! Maak openlijk de keuze en laat dat de wereld zien: vrijheid is overkoepelend aan godsdienstvrijheid. Iedereen mag hier moslim zijn. Maar van iedereen hier mag ook worden verwacht dat de fundamenten van de vrije samenleving worden verdedigd. Ik doe dat, op mijn zeer bescheiden wijze, door een stukje als dit te tikken. Wat doen jullie?
Verscheurde loyaliteit dus. Een tegenstelling voelen die er niet is. Wie opstaat tegen moslimgeweld kan nog altijd een trouwe en loyale moslim zijn. Sterker nog: zo iemand is een betere moslim.
Op andere, onschuldiger vlakken speelt die verscheurde loyaliteit ook. Al jarenlang verbaas ik me er over – en erger ik me er aan, en doet het me pijn – om te zien hoe weinig allochtonen actief, in oranje uitgedost, deelnemen aan Koningsdag. Waar zijn de moslima’s die op die dag met oranje hoofddoekjes door het Vondelpark wandelen? Waar zijn de Turken of de Marokkanen die meejuichen met het Nederlands Elftal? Dat mechanisme bedoel ik.
Bij de islam speelt nog iets mee: de bijna-onmogelijkheid om ‘afvallig’ te zijn. Het trotseren van de jihad-gedachte – die helaas toch ingebakken zit in dit geloof. Maar des te moediger en veelzeggender is het als moslims wèl in opstand komen.
Er zijn moslims die het doen. Ik noem een Aboutaleb:
“Hier zit de burgemeester van Rotterdam, maar ook een woedende moslim. Dit grijpt me heel diep aan, tot in mijn ziel. Ik voel het in heel mijn lichaam. Het is erg belangrijk dat moslims hier massaal afstand van nemen.”
Ik noem een Yassin Elforkani van het Contactorgaan Moslims en Overheid:
“Zo’n daad moeten we keihard veroordelen. (..) Moslims hebben een grote verantwoordelijkheid. (..) Onze boodschap moet helder zijn: vrijheid van meningsuiting is een groot goed. We kunnen niet accepteren dat daar aan getornd wordt.”
Of zie Mehmet Cerit, hoofdredacteur van Zaman Vandaag:
“We moeten onze stem laten horen en dergelijke aanslagen ten strengste veroordelen. (..) Geen terrorist kan een moslim zijn en geen moslim een terrorist. Je mag geen mensen doden. Punt.”
Kurt Westergaard, de Deense cartoonist die een zeer omstreden Mohammed-prent maakte:
“Ik zou graag zien dat duizenden moslims de straat op gaan. Natuurlijk, zij zijn de radicalen niet. Maar ik mis een gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid voor de landen die ze zo veel mogelijkheden en kansen hebben gegeven.”
Allemaal hebben ze het grootste gelijk van de wereld.
Moslims in Nederland, grijp deze kans nu eens! Ga demonstreren, massaal. Creëer een islamitische Occupy-beweging. Laat een Europese olievlek beginnen op het Haagse Malieveld of de Dam in Amsterdam. Jullie zullen niet alleen staan. Jullie zullen één van ons worden.
