Matthijs van Nieuwkerk fietst na de aanslag op Charlie Hebdo sneller naar huis, zo verklaarde hij onlangs in DWDD, insinuerend dat hij als VARA-journalist ook deel uitmaakt van een heldhaftig gilde. Twee uitzendingen DWDD staan volledig in het teken van de terreuraanslag en ook in de weekafsluitende uitzending domineert ‘Je suis Charlie‘.
Helaas werden deze uitzendingen nu juist gekarakteriseerd door een gebrek aan moed. De repeterende DWDD-grammofoonplaat met de DWDD-usual suspects en tafeldames staken een -aan het gênante grenzende- loftrompet af over de samenhorige reacties op de meest recente moslimterreuraanslag. “Deze keer is het anders”, “we staan schouder aan schouder” en nog een flink aantal misleidende en niet op de realiteit berustende uitspraken.
Frits Barend voelde zich er vrijdag zichtbaar ongemakkelijk bij. Hij deed een poging om via zijn overleden moeder de groeiende onverdraagzaamheid in de samenleving te agenderen, maar zijn poging strandde in de DWDD-optimisme-bubble.
Uitermate wrang is nou juist dat aan het antisemitische karakter van de Parijsterreur de afgelopen week volledig voorbij werd gegaan.
Jeannette Bougrab, de weduwe van Stéphane Charbonnier, reageerde op de Franse televisie geïrriteerd op alle ‘Je suis Charlie’-samenhorigheid. Ze deed terecht haar beklag over de hypocrisie van sommige media, die in de afgelopen jaren haar aan flarden geschoten man met grote regelmaat beschuldigden van islamofobie en racisme.
Als DWDD echt een statement tegen terreur had willen maken was een uittreden uit de comfort zone op zijn plaats geweest. Dan waren de publieke figuren die sinds jaar en dag gebukt gaan onder de dreiging van moslimterreur aan van Nieuwkerks tafel aangeschoven. Dan was tafeldame Ebru Umar de gast Geert Wilders zijn door peroxide haren bedekte oortjes aan het wassen over striptekeninghypocrisie. Dan las Hans Teeuwen Ivo Opstelten poëtisch de les over het opsluiten van cartoonisten.
En dan zou Matthijs van Nieuwkerk, met zijn armen over elkaar, de boel observerend aanzien en de week afsluiten met “I disapprove of what you say, but I will defend to the death your right to say it.”
Waarna hij, in tegenstelling tot al zijn heldhaftige gasten, zonder beveiliging en zonder gevaar, op zijn gemakje naar huis fietst.
Willem Mulder is professor of Cardiovascular Nanomedicine aan de Icahn School of Medicine at Mount Sinai.
