Vrijwel precies een jaar geleden was ik in Libanon toen twee grote bomaanslagen plaatsvonden. In het chique centrum van Beiroet kwam eind 2013 Mohammed Chatah, een invloedrijke soenniet, door een aanslag om het leven. De bom trof ook twee jonge omstanders, mannen die net selfies aan het maken waren. Nog geen week later ontplofte in de Sjiitische wijk van Beiroet weer een krachtige bom. Tot de elfde verdieping van een woongebouw waren de ramen gesprongen. Vijf mensen lieten het leven, er waren vijftig gewonden.
Net als in Europa nu, praatte iedereen in Libanon die dag over de aanslagen. Ook werden na de tweede aanslag dezelfde vragen als hier gesteld. Wat staat ons nog te wachten? Een golf van terreur? Wie zijn de volgende slachtoffers?
Maar er zijn grote verschillen. In Libanon veroorzaakt terreur maar één dag, hoogstens twee, angst. Libanezen pakken hun leven razendsnel weer op. Op de plek des onheils is al snel niets meer te zien en niemand heeft het zelfs meer over wat er gebeurd is. Een soort collectieve amnesie. Dat laatste was tot mijn verwondering. Maar ook weer niet zo raar, want Libanon heeft na de zeer bloedige burgeroorlog (1975-1990) een track record als het gaat om aanslagen tegen politici, journalisten en willekeurige burgers. Vele honderden mensen, van wie het merendeel moslims, zijn de afgelopen decennia door terrorisme om het leven gekomen.
‘Zij geloven dat zelfmoord is toegestaan als daarbij de vijand wordt gedood’
Dat de barbarij van Parijs Europeanen angst inboezemt, is goed te begrijpen. Maar premier Rutte had gelijk toen hij zei dat we ons gewone leven zo snel mogelijk weer moeten oppaken. Dat is de beste wraak die we op terroristen kunnen nemen: de angst -hun doel- mag niet overwinnen.
Maar dat is iets anders dan de werkelijkheid niet onder ogen durven zien. Libanon was ook dit weekend weer toneel van een bloedige aanslag, nu op Alewitische moslims die zich in een café in Tripoli bevonden. De islamitische terreurbeweging Al Nusra heeft de dubbele zelfmoordaanslag opgeëist. Alle politieke hoofdstromingen in Libanon – Soennitisch, Sjiitisch en Christelijk – hebben de aanslag veroordeeld.
Libanon heeft de oorlog verklaard aan wat in de Arabische wereld takfiri-moslims worden genoemd. Takfiri betekent ‘iemand tot ongelovige bestempelen’. Omdat op afvalligheid in de Koran de doodstraf staat, is dit bij de takfiri’s een bloedige praktijk. Alawietische en Sjiitische moslims zijn voor deze gelovigen afvalligen en dat geldt voor ook soennieten die niet precies zoals zij leven. Nog een groot verschil met de hoofdstromingen in islam: zij geloven dat zelfmoord is toegestaan als daarbij de vijand wordt gedood. Zelfmoord is in de Koran juist expliciet verboden.
In Europa zijn miljoenen mensen de straat op gegaan na de terreur van home grown terroristen in Frankrijk. Een prachtig signaal. Ondertussen probeert de politiek het woord islam angstvallig te vermijden. Hollande, Cameron en Rutte doen dat. Tijdens Rutte’s toespraak op de Dam viel het woord islam zelfs niet eenmaal. Net als tijdens het wekelijks persmoment met de minister-president van afgelopen vrijdag.
‘Zeggen dat de aanslagen in Parijs niets met de islam te maken hebben, creëert alleen maar achterdocht’
Deze politieke reactie is op zich begrijpelijk, niemand zit te wachten op een godsdienstoorlog. Tegelijkertijd wordt de islam van Pakistan tot aan Stockholm gekaapt door ultra-orthodoxen, zoals de salafisten uit Saoedi-Arabië. Die strooien met oliedollars om moskeeën te bouwen en stellen door hen geselecteerde zeer orthodoxe imams aan. Ook in Nederland. Salafisten zien onze westerse democratie en al zijn verworvenheden als vijanden van de islam. Zij dragen hun volgers op zich af te zonderen van onze manier van leven.
En dan zijn er dus de takfiri-moslims, die in woord en daad gewelddadigheid prediken. Zij werken in Nederland buiten de moskeeën om, met ronselaars op straat om jongeren te verleiden de wapens op te nemen. Deze jihad-predikers maken handig gebruik van alle vrijheden die Europa ze biedt.
De hele islam in een kwaad daglicht stellen doet de werkelijkheid geen recht. Die de oorlog verklaren, zoals Wilders doet, is onverantwoord gedrag. Maar met meel in de mond praten, zoals de Europese regeringsleiders nu doen, maakt mensen alleen maar angstiger en onzekerder. Zeggen dat de aanslagen in Parijs niets met de islam te maken hebben, creëert alleen maar achterdocht. Het motief (beledigen profeet), de daders (radicale moslims die getraind waren in Jemen) en de strijdkreet (Allah u Akbar) zeggen genoeg. En voor wat het waard is: Al Qaeda-Jemen heeft de aanslag opgeëist. En iedereen die het nieuws een beetje volgt weet dat het Midden-Oosten brandt omdat radicale moslims er een islamitisch kalifaat willen stichten.
Zeggen dat de islam er niets mee te maken heeft, brengt maar een partij wind in de zeilen: de PVV. Maar veel belangrijker, al dat meel in de mond belemmert het zicht op een mondiaal probleem dat ook Europa raakt: de kaping van de islam door radikalinski’s die geweld tegen iedereen die afwijkt toejuichen. De ontkenning dat de islam ook maar iets met de recente terreur te maken heeft staat de effectieve aanpak van de radicale tak van deze godsdienst in de weg.
De auteur schreef dit artikel op persoonlijke titel.
