De geur van schraal bier associëren met gezelligheid. De kroeg uitrollen en ontdekken dat het al weer licht is. Wakker worden in een leeg bed om je te realiseren dat het niet jouw bed is. Iedereen die er heeft gestudeerd, weet dat dit stukje gaat over Groningen. En stukjes over Groningen zijn geliefd op internet. Want Nederland zit vol met ex-Groningers. Die allemaal spijt hebben, dat ze nooit iets voor Groningen hebben gedaan en nu lijdzaam toezien hoe hun geliefde Groningen door aardbevingen uit z’n lijden wordt verlost.
Vorige week schreef Joost Bakker al waarom Groningen-stukjes vaak viral gaan: Groningers zijn nu eenmaal trots op hun afkomst, maar lijden tegelijkertijd aan een Calimero-syndroom. Klopt. Maar dat stugge volk zorgt niet voor het viral gaan. Groningen Stad heeft tweehonderdduizend inwoners, waarvan vijftigduizend studenten. Een student studeert ongeveer vijf jaar en Groningen had twintig jaar geleden niet nul inwoners. Er zijn dus veel meer ex-Groningers dan ‘echte’ Groningers. En die hebben spijt. Niet spijt zoals de gemiddelde Leidse student, die spijt heeft dat hij niet in Groningen is gaan studeren. Of spijt als de gemiddelde Amsterdammer, die spijt heeft dat hij zijn geboortedorp heeft verlaten en nu tegen iedereen moet volhouden dat Amsterdam echt hip is, hoor. Nee, een ex-Groninger heeft een heel ander soort spijt.
Want hoe leuk iedereen Groningen ook vond als studentenstad, het is niet meer dan dat. Een student leeft groots en meeslepend, en als dat voorbij is, moet je je schepen achter je verbranden. Zo word je zelf volwassen, en geef je nieuwe generaties de kans te leren van het herhalen van jouw fouten. Wie afstudeert, gaat weg. Omdat er geen werk is. Geen voorzieningen voor mensen boven de 25. Maar vooral omdat het zo sneu is om te blijven plakken. Je wil je niet je hele leven voelen als die vierdejaars rechtenstudente die als het licht aangaat, nog steeds zonder vent in De Tapperij blijkt te staan.
En dan komt de spijt. Spijt dat je Groningen zo ver hebt laten komen. Want er is geen werk voor hoogopgeleiden, omdat alle ondernemers na hun studie de stad ontvluchten. Er zijn geen voorzieningen voor mensen boven de 25, omdat er geen mensen boven de 25 zijn. En het is sneu om te blijven plakken, omdat niemand blijft plakken. Dat komt allemaal omdat iedereen weggaat. Jij ook. Zo blijft Groningen onleefbaar voor de hoogopgeleide, hardwerkende Nederlander. Vervelend, want dat is nou juist de groep met invloed.
Neem nou Barendrecht. Een forenzendorp onder de rook van Rotterdam. Toen het ministerie van Economische Zaken daar CO2 wilde opslaan in de grond, kwamen de forenzen in opstand. Even lobbyen, paar vriendjes aanspreken, beetje mediaophef, et voila, CO2-opslag van de baan. Op datzelfde ministerie van Economische Zaken zit ongetwijfeld een ex-Groninger, die als ambtenaar beleid maakt over gaswinning. Hoe zou die zich voelen, als hij een nota schrijft waarmee hij de grond onder zijn oude sociëteit verandert in een aardbevingsgebied? Een beetje hetzelfde gevoel als toen hij jaren geleden beloofde dat leuke meisje uit ’t Vaatje echt nog te bellen?
Dat is de weemoedige spijt waardoor Groningen-stukjes viral gaan. Nederland zit vol met ex-Groningers op invloedrijke posities, die spijt hebben dat hun studentenstad door hun vertrek een machteloze achterbuurt is gebleven. Een stuk tegen gaswinning sharen op Facebook, het rondtwitteren van een column van Youp of een excuus-like voor een mooie foto van de Martinitoren op Instagram is dan wel het minste wat je kan doen. De liefde voor Groningen is vooral een schaamlap.
