Misschien is het best een mooie baan. Uiteraard moet je onderaan beginnen en ben je eerst gedwongen als vrijwilliger aan de slag te gaan. Maar je krijgt er wat voor terug. Je komt in aanraking met mensen uit allerhande culturen, van allerhande rangen en standen. Je draagt bij aan hun geluk. Sterker nog; ze bereiken hun hoogtepunt door jóu. Je werkgebied? De Amsterdamse grachtengordel.
Wanneer je je eenmaal uit de bestaande hiërarchie ontworsteld hebt, kan het grote geld binnenstromen. Je gezin zal je er dankbaar voor zijn. Natuurlijk zijn er ook een aantal nadelen. Het is hard werken, je maakt lange dagen. Voor een optimaal resultaat moet je veel van jezelf geven. Voor een minimaal resultaat trouwens ook. Ach, soms moet het verstand gewoon op nul en de blik op oneindig. Weinig verschil met andere banen dus.
Hoewel, nu ik er over nadenk: welk ander beroep heeft zo’n grote functie voor de stad Amsterdam? Welk ander beroep trekt zoveel toeristen en staat garant voor zoveel jolijt en dronken vertier? In welk ander beroep worden zoveel mensenrechten geschonden maar is ondanks dat toch zo breed maatschappelijk geaccepteerd? Welk ander beroep moet de o zo vrije geest van Amsterdam representeren, maar houdt meisjes en vrouwen in gevangenschap?
Eigenlijk zwelt het aan, komt het op, zakt het af en komt het terug, mijn woede over ons Red Light District, net zoals zij komen. Over te jonge borsten, in gekwetste lichamen, met een gebroken geest.
Nee, ik ben geen moraalridder, sta nooit op barricades voor het volk. En ik weet niet eens of het mijn taak is razernij te voelen. Ik ben nooit ten prooi gevallen aan een loverboy, ik ken niemand die op de Wallen werkt en ik heb nog nimmer een woord gewisseld met een dame van lichte zeden.
Toch, voor eenmaal zeg ik: God dank voor de EO! God dank voor Jojanneke! God dank voor de vierdelige documentaire Jojanneke in de prostitutie. Elke dinsdagavond om 22.00 uur op NPO 3.
Opdat vele zielen, van hoerenlopers tot het Amsterdams gemeentebestuur, verlicht mogen worden.
