Integrale copy-paste uit nrc.next van 14 januari 2015:
De Hunger Games van Bert
Schrijver Aukelien Weverling op zoek naar een vaste baan.
Ze dacht met haar diploma journalistiek, drie talen en tien jaar ervaring een goede kans te maken – het bleek nog best lastig. In deze serie vertelt zij over haar ervaringen als hogeropgeleide op een overspannen arbeidsmarkt.
Vandaag: solliciteren bij Bert Brussen van ThePostOnline.
Toen ik aanving met solliciteren was ik optimistisch. Ik had een netjes opgemaakt cv en ik werkte uren aan mijn brieven. Ik las me in en puzzelde op elke formulering. In het begin verwonderde ik me over de snelle besluitvaardigheid die meekwam met de digitale revolutie. Werkgevers waren tegenwoordig in staat om me nog binnen het uur af te wijzen. Meestal kreeg ik een mailtje in de trant van: door het hoge aantal reacties hebben wij een keuze moeten maken en u zit helaas niet bij de geselecteerde kandidaten.
Maar één keer, toen ik enthousiast gesolliciteerd had bij nieuws- en opiniesite ThePostOnline naar een junior redacteursfunctie OMGWTFROFLOL [november 2013! BB] (sms-jargon van zestienjarige meisjes voor OMyGodWhatTheFuckRollingOverTheFloorLaughingOutLoud) ontving ik de volgende brief:
“Beste sollicitant, wij zijn overstelpt met reacties als antwoord op onze OMGWTFROFLOL-vacature. Om een en ander te bespoedigen lijkt het ons handig om er een wedstrijd van te maken.”
Natuurlijk zijn wedstrijden hartstikke leuk. Bijvoorbeeld als je jezelf ervoor opgegeven hebt. Dan is een wedstrijd geweldig. Maar ik had me helemaal niet opgegeven voor een wedstrijd, ik was gewoon aan het solliciteren.
De brief vervolgde – zoals een goede wedstrijd betaamt – met een kort reglement:
“1. Maak een nieuwe site aan (Tumblr bij voorkeur. Als je niet weet wat dat is of hoe dat moet ben je sowieso afgewezen).
1. Maak een nieuwe site aan (Tumblr bij voorkeur. Als je niet weet wat dat is of hoe dat moet ben je sowieso afgewezen).
2. Stuur ons de link en vergeet je naam niet te vermelden.
3. Doe net alsof je bent aangenomen bij ons en post op die Tumblr zoveel mogelijk OMGWTFROFLOL-content.
3,5. Denk om de balans! Alleen maar entertainment, man bijt hond of alleen maar tieten is saai. Let bij tieten altijd op: geen tepels in beeld, geen porno, geen erotiek, wel meisjes in bikini etc. Je oma moet het ook durven aanklikken.
4. Doe dit twee weken. Hoe meer content hoe beter.
5. Opdat de beste moge winnen. (We maken een top-3 van beste sites, daaruit selecteren we de winnaar.)Groeten en succes,
Namens ThePostOnline,
Bert Brussen”
Als een poppenspeler
Het gemak waarmee hoofdredacteur Bert Brussen de sollicitatieprocedure omgooide, verontrustte me een beetje. Wie garandeerde dat Bert Brussen niet halverwege de wedstrijd op een zeepkist ging staan om door een kartonnen toeter te roepen: ‘En nu allemaal op één been!’
Want dat was natuurlijk wat er aan de hand was, hij kon doen met ons wat hij wilde omdat op een overspannen arbeidsmarkt niemand rust heeft tot hij werkt. En de dingen die we met onszelf lieten doen gingen steeds verder. Niet ver van nu zouden werkgevers tijdens een eerste gesprek kunnen zeggen: ‘Ik lees hier dat je doelgericht bent, wij zouden je graag uit een kanon schieten om dat te testen.’ En wij wanhopige werkzoekenden zouden knikken en zeggen ‘uitstekend’ en beleefd vragen ‘met of zonder helm?’
Bert Brussen speelde keizer in zijn zelfverzonnen Hunger Games, waarin hij gladiatoren aanwees die zich voor hem te pletter mochten strijden en maar één iemand zou overleven. Het was hem vergeven, want het lag misschien nog wel meer aan ons die toelieten dat hij als poppenspeler aan de touwtjes trok, dan aan hem.
Ik schreef Bert Brussen een beleefde brief terug waarin ik uitlegde dat ik volgens mij alle kwaliteiten bezat waar ze naar op zoek waren, maar niet beschikte over de tijd om twee weken onbetaald krantje te spelen. Dat had ik immers al vier jaar gedaan, tijdens mijn opleiding journalistiek aan de Hogeschool Utrecht. Ik kon het niet laten te vermelden dat ik al veel ervaring had en te vragen of mijn brief misschien toch nog gelezen kon worden? Nooit meer iets op gehoord, trouwens.
Ik wilde ook nog schrijven dat er een sollicitatiecode bestaat waarin gesteld wordt dat de informatie van de werkgever over de sollicitatieprocedure helder, eerlijk en volledig hoort te zijn. Maar ik deed het niet, want die sollicitatiecode is niet wettelijk geregeld en je kunt er dus geen rechten aan ontlenen. Het is een soort erecode. En behalve militairen en jongetjes van negen zijn er natuurlijk maar weinig mensen die echt waarde toekennen aan een erecode.
Die avond dacht ik lang na over de zin uit het wedstrijdreglement: ‘Doe net alsof je bent aangenomen bij ons.’ Ik dacht: daar moet je dus ook nog op letten, dat je echt bent aangenomen en niet een baan nabootst. Daarna dacht ik een tijdje aan de oma van Bert Brussen die op meisjes in bikini klikte en overstuur raakte als ze een tepel zag.
Aukelien Weverling is schrijfster en 37(!) jaar oud
