Het zijn pijnlijke tijden.
En nu bedoel ik: tijden van pijnlijke waarheden. Over Charlie Hebdo bijvoorbeeld. Over ‘de’ vrijheid van meningsuiting. En, daaruit voortvloeiend, over de woede onder moslims hieromtrent. Ik moet bekennen dat ik voor die woede langzaamaan toch wat meer begrip begin te krijgen. Nou haast ik me als een haasje om er aan toe te voegen: begrip voor de woede. Niet voor de reactie: het uitmoorden van een voltallige redactie.
Bevreesd dat ik nu voor ‘moslimknuffelaar’ wordt uitgemaakt, ben ik niet. Oh, het zal vast gebeuren, maar ik pareer dan door te verwijzen naar deze publicaties: Oproep aan Nedermoslims, Oproep aan Nedermoslims 2, Brief aan Tineke Bennema over het probleem met de islam. Islam-kritisch genoeg, zou ik zeggen.
Maar toch moet me iets van het hart, en wel dit: rondom vrijheid van meningsuiting heerst een dubbele moraal. Ik vind het pijnlijk om het te constateren, toch moet het. De reden? De affaire Maurice Sinet.
Maurice Sinet. Frans cartoonist. Artiestennaam ‘Siné. ‘In 2008 ontslagen bij Charlie Hebdo wegens een (vermeend) anti-semitisch schrijfsel. Sinet had geschreven dat de zoon van (toenmalig) president Sarkozy zich ging bekeren tot het Jodendom, in de aanloop naar zijn huwelijk met een rijke Joodse. Het was een verzinsel.
De uitgever van Charlie Hebdo wilde dat Sinet zijn excuses maakte, of aantoonde dat de ‘grap’ niet anti-semitisch was. Sinet weigerde, vloog op de keien, en richtte zijn eigen blad op: Sine Hebdo.
Google ‘Maurice Sinet’, en pas op de zevende pagina komt de eerste Nederlandstalige ‘publicatie’ tevoorschijn: een reactie van een lezer op de site Nujij.nl. Publicaties in het Frans, Engels, Arabisch, Russisch, Zweeds, Spaans en what not zijn er wèl. Heel veel zelfs.
Op de elfde pagina de volgende Nederlandse vermelding, op Forums.Marokko.nl. Drie pagina’s verderop: een reactie op Forums.Hababam.nl. En eentje op De Moslimkrant:
Pas op Google-pagina zeventie verschijnt de eerste ‘gewone’ Nederlandstalige perspublicatie, een herplaatsing in Trouw van een portret van Charlie Hebdo.
De conclusie moet zijn dat de Nederlandse pers niet schrijft over de affaire Maurice Sinet. Ik kende de zaak ook niet, ik werd er onlangs tijdens een verhit Twitter-debat over getipt. Maar afgaande op de reacties op webfora is de kwestie in islamitische kring maar al te bekend – als symbool van de dubbele moraal. Ik kan niet anders dan zeggen: terecht.
We zullen ons ook moeten afvragen of Charlie Hebdo wel echt zo’n baken van ‘vrijheid van meningsuiting’ is. Ik kan het in ieder geval niet rijmen met de zaak Maurice Sinet. We moeten onder ogen zien dat er voor grappen over Joden andere maatstaven gelden dan voor grappen over moslims.
Holocaust-ontkenning is strafbaar. Ik vind dat, al langer dan vandaag, een gotspe. Mein Kampf mag in Nederland niet worden verkocht. Al eerder schreef ik dat dit absurd is. Andere voorbeelden zijn de afgelopen dagen al genoemd: de arrestatie van cartoonist Gregorius Nekschot, de vervolging van Wilders maar niet van Samsom (‘Etnisch monopolie op overlast’), en ik voeg er aan toe de veelvuldige arrestaties van demonstranten tegen het koningshuis. Zomaar een greep om te onderbouwen: moslims hebben gelijk als ze wijzen op de dubbele standaard. We zijn minder consequent ‘Kampioen Vrijheid van Meningsuiting’ dan we zelf willen geloven. #JeSuisCharlie #AlsHetZoUitkomt.
En, hoezeer ik ook voor de onaantastbare vrijheid van meningsuiting ben, laten we ons toch óók eens hardop afvragen wat sommige cartoons met moslims doen. Mijn standpunt:
Mogen we de profeet afbeelden? Ja, zeker! Tegen moslims zeg ik: pech gehad, zet je er maar overheen.
Mogen we hem afbeelden met een bomtulband? Zeker! Satire zoals satire bedoeld is.
Mogen we hem afbeelden terwijl hij een geit neukt? Ja, het mág, juridisch gezien. Mag het ook ethisch gezien? Dáár zit voor mij de wending in mijn denken. Als er een aanleiding is: ja. Als die er niet is: nee. Als het enkel bedoeld is om moslims te laten zien hoe ver ‘wij’ mogen gaan in onze vrijheid van meningsuiting zie ik het nut niet.
Hetzelfde zou ik trouwens zeggen over cartoons over Jezus.
Een Jezus die wordt gepijpt door Maria hoeft van mij net zo min als een Mohammed die een geit neukt.
Een pastoor die een kruis in zijn anus krijgt gepropt, ten tijde van de onthullingen over kindermisbruik in de katholieke kerk: perfect! Kan me niet hard genoeg zijn.
Buig ik met dit artikel voor de dreiging van fanatieke moslims? Nee. Ik ben niet bedreigd, ik voel me niet bedreigd en zeg dit allemaal uit eigen vrije wil. Als ik, als niet-moslim en ‘islamcriticus’ kan erkennen dat moslims de hypocrisie terecht aan de kaak stellen, en dat we geen enkel doel dienen door hen doelbewust en nodeloos te kwetsen, gewoon ‘omdat het kan’.
En als moslims omgekeerd nu eens publiekelijk kunnen uitspreken dat vrijheid van meningsuiting altijd voorrang heeft op respect voor de profeet, en dat agressie nooit het antwoord mag zijn op gekwetstheid, dan zijn we volgens mij een klein stapje verder.
