Ok, ik ga het doen. Ik neem ondanks mijn moslim-sympathieën hier openlijk afstand van de vreselijke terreuraanvallen in Frankrijk. In een adem door neem ik ook als Nederlandse openlijk afstand van het geweld jegens moslims dat nu golft door het westen. Als wereldburger gruw ik ook van alle aanvallen op joden en van het huidige antisemitisme. Voor geweld gaan we niet wijken. Er wordt aan alle kanten aan de fundamenten van de democratie gebikt en deze moet worden gestut. Zo, dat is gebeurd. Heeft dit afstand nemen en excuses maken enig effect? Ik weet het niet. Het toont in ieder geval de extremen van alle zijden, zodat de middenmoot van weldenkende mensen weer zichtbaar wordt.
Het laat ook zien dat een beetje nederigheid geen kwaad kan. Hij die zonder zonde is werpe de eerste steen, het heeft daarom geen pas dat we van de ander eisen dat hij/zij de zaakjes op orde brengt. Ieder voor zich zal zijn eigen extremen moeten leren beteugelen. There is something rotten in the kingdom etc. als CDA-voorman Haersma Buma, roept dat moslims zich moeten distantiëren. Zijn partij nam deel aan een verwoestende oorlog tegen Irak onder het mom van uitschakelen van massavernietigingswapens, die weliswaar nooit werden gevonden, maar wel aan 200.000 mensen het leven kostte. Hebben wij uw excuses al mogen ontvangen? Ook blijft het muisjes stil – even verder terug in de tijd – over de aanval van God, vaderland en Oranje op het grootste moslim land ter wereld in 1946, wat wij zelf Politionele Acties noemden, acties die ons op een veroordeling van de VN kwamen te staan. En mag ik het zo zeggen, zeer bloedig waren?
Er spreekt een grenzeloze arrogantie uit het feit dat je jezelf het recht toe-eigent de ander de maat te nemen. Zijn we soms rechters? Zijn we dan neutraal? Nee, het zijn niet meer dan wat van de vele meningen in dit land. Opinies die een moslim ook gerust naast zich neer mag leggen. Want dat is het kenmerk van democratie. Het geweld is buiten de wet, maar het eisen van excuses is een idee, waarvan er gelukkig zo vele zijn in onze maatschappij en dus niet absoluut. Als ik geen excuses wil maken voor het geweld van de ander, hoor ik er dan niet meer bij? Het antwoord is nee, want ik heb het geweld niet gepleegd en de vraag is subjectief.
Evenmin als er van mij geëist kan worden dat ik belediging moet accepteren en sterker nog, het verplicht leuk moet vinden. Het recht van belediging en kwetsen bestaat niet. Het staat niet in de wet. Dit in tegenstelling tot de vrijheid van meningsuiting en van godsdienstuiting.
Het recht op kwetsen is een pervertering van het recht op persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting. Ik heb dit recht op vele manier te vuur en te zwaard verdedigd horen worden, sinds de moord op Van Gogh, want het zou ook nog een doel dienen: het zou mensen aan het denken zetten. Ook daaruit spreek arrogantie over de eigen mening, die een status van waarheid krijgt toegediend. Afkomstig blijkbaar van een nieuw soort fundamentalistische missionaris. Afgezien van de ethiek, constateer ik dat dat idee ook niet is geslaagd. Wijs mij iemand aan die er door belediging anders is gaan denken.
De vrijheid van meningsuiting, is beperkt in de wet. Je kunt niet alles roepen wat je wilt, het brengt plichten met zich mee, omdat het anders de democratie in gevaar brengt. Het is ervoor om minderheden te beschermen. Alle meningen mogen, zolang deze niet die van een ander bedreigen of aantasten. Recht om te kwetsen is niets anders dan een extreme vorm van mening uiten.
Die wil tot ongelimiteerd kwetsen van die minderheden is juist een bedreiging van de persvrijheid zelf, omdat het de democratie kan ontwrichten. Het zorgt ervoor dat kwetsbaren geraakt worden. Het komt voort uit onze extreme individualisering, door ontkerkelijking en het einde van ismes als communisme, socialisme, kapitalisme etc. Het groeit in een vacuum van ideologie en moraal en eist maximale speelruimte voor het individu op die ten koste mag gaan van de ander. Onze nieuwe religie heet: iksisme.
Ik vind het onbegrijpelijk dat wij onze kinderen op school leren dat pesten onacceptabel is, terwijl wij als volwassenen ons dit recht wel toe-eigenen. Laten we terug gaan naar de basis, het erkennen van onze verschillende meningen, die voor ons allemaal zo belangrijk zijn alsof het de individuele waarheid is. En daarmee ook voor ieder ander zou moeten zijn. Omdat het zo kostbaar is voor ieder individueel noemen we het ons recht op kwetsbaarheid.
