Het is een evidente wetmatigheid: in een wereld vol conflicten zal een grote vluchtelingenstroom op gang komen. Alleen al de oorlog in Syrië heeft gezorgd voor 6,5 miljoen ontheemden en 3,4 miljoen vluchtelingen. Dat zijn bizarre cijfers, die veel vragen van de internationale solidariteit van andere landen. Helaas moet geconcludeerd worden dat de Nederlandse regering blind en doof blijft voor deze verantwoordelijkheid. De VVD heeft de eens zo sociaal bewogen PvdA gewonnen voor haar spijkerharde vluchtelingenbeleid. Het resultaat hiervan is pijnlijk concreet en ronduit gênant: Nederland biedt slechts 250 Syrische vluchtelingen een veilig heenkomen aan.
Ook binnen de Nederlandse landsgrenzen is het droevig gesteld met de situatie van ontheemden. Uitgeprocedeerde asielzoekers en ongedocumenteerden mogen niet werken, maar hebben ook geen recht op een uitkering. Ze zijn hier echter wel en worden geacht zelf en op een legale wijze te voorzien in hun primaire levensbehoeften. In de praktijk komt dit erop neer dat kerken, hulporganisaties en particulieren uit alle macht moeten voorkomen dat deze mensen een vreselijk en inhumaan leven leiden (of: lijden). Teeven staat erbij, kijkt ernaar en roept dat deze mensen hier niet thuis horen en moeten vertrekken. Hij vergeet daarbij voor het gemak dat velen om uiteenlopende redenen niet eens uitgezet kunnen worden.
Deze kille lijn trekt Teeven door in de Europese politiek. Al jaren worden de zuidelijke lidstaten van Europa geconfronteerd met een onbehapbare toestroom van bootvluchtelingen. De tragische gevolgen van deze onvoorstelbaar gevaarlijke boottochten maken van de Middellandse Zee langzamerhand een groot kerkhof. Het antwoord van Teeven: “Het redden van mensen is niet de verantwoordelijkheid van de Europese Unie”. Een ongelooflijk standpunt. Het zou de verantwoordelijkheid van elke overheid moeten zijn om mensen te redden van de verdrinkingsdood. Dit kan en mag niet alleen overgelaten worden aan de hulpvaardigheid van zuidelijke lidstaten.
Alle genoemde aspecten leiden vanzelfsprekend al jaren tot veel politiek verzet tegen de kille agenda van Fred Teeven. Pikant is echter dat ook verschillende rechters het beleid van Teeven inmiddels naar de prullenbak hebben verwezen. Nationale en internationale rechtbanken, de Verenigde Naties en talloze mensenrechtenorganisaties: allemaal deden ze een beroep op Teeven om zijn hardvochtige beleid bij te stellen.
Dat Teeven niet bereid is te luisteren naar politieke tegenstanders is onverstandig, maar niet laakbaar. Wanneer hij echter herhaaldelijk gerechtelijke uitspraken naast zich neerlegt, wordt het een ander verhaal. Bij uitstek een staatssecretaris van justitie hoort het vonnis van een rechter namelijk bloedserieus te nemen.
Teeven stoomt echter koppig door en wil pas na de Provinciale Statenverkiezingen aanpassing van zijn beleid overwegen. Een wantrouwende lezer zou zomaar eens kunnen denken dat Teeven bang is de gunst van de rechtse kiezer te verliezen.
Daarom wordt het hoog tijd dat coalitiepartij PvdA haar invloed aanwendt en Teeven dwingt tot actie. Als hij persisteert in zijn inhumane, kille en koppige beleid mag er maar een conclusie getrokken worden: aftreden. Hij moet dan plaats maken voor een politicus die naast beleid ook oog heeft voor mensen. Voorbij de kilte en koppigheid.
Funs Elbersen is student politicologie en vicevoorzitter politiek van DWARS, GroenLinkse jongeren.
