Normaal gesproken is zondag een rustdag. Dat hebben die katholieken goed door. Even geeft feest, maar bijkomen van de nacht doorhalen is helemaal geen feest. Maar deze zondag maken mijn vrienden en ik een uitzondering. Niemand minder dan Snoop Dogg is vanavond in Haarlem en gaat twee tot drie uur zijn eigen “hits live rappen” en “zijn favoriete tracks draaien”, zoals de website van het Haarlemse Patronaat aankondigt.
De avond – die van 20.00 en 02:00 duurt – belooft in ieder geval wat. Dat mag ook wel want de toegangsprijs is 50 euro. De volgende dag moeten sommigen van ons alweer vroeg in een kantoorsilo aanwezig zijn. Maar met de beats van deze raplegende vers in het trommelvlies, is zo’n maandagmorgen beeldschermgluren helemaal niet zo’n probleem, zo besluiten we.
Om 21.00 halen we nog even snel vier voorgedraaiden bij een koffieshop in de buurt. Dat is verplicht als je naar Snoop gaat. In Frankrijk drink je wijn, in Italië eet je pizza en bij een concert van Snoop Dogg rook je wiet, ook al doen de bodyguards net alsof je niet binnen mag roken. Met de Hollandsche delicatessen in onze zak lopen we 21.15 het Patronaat binnen. Merkwaardig genoeg wordt de zaal bezet door relatief veel blanke 40+ mannen in polo’s, maar goed we zijn dan ook in het welgestelde Heaurlem. Onmiddelijk bestelt mijn maat twee colaatjes per persoon – de nodige vloeistof voor als onze waffel straks uitdroogt door de sticky’s.
Voorprogrammarapper Mocro Maniac blijkt een talent en ratelt ritmisch de zaal toe met niet onverdienstelijke Nederlandse hiphop. Als we verder naar het podium lopen, zien we het publiek verjongen – een goed teken. De eerste takken gaan de lucht in. Mocro Maniacs was vet en neemt rond tienen afscheid van het publiek. Snoop Dogg is dan nog nergens te bekennen. “Hij zit nog te smoken in een shoppa, je weet toch,” verklaart presentator Rotjoch – die kennelijk de gastheer van de avond is – op het podium. DJ Driver (of iets dergelijks) moet de zaal warm houden totdat de hoofdpersoon van de avond komt. Driver doet dat niet verkeerd, ook al staat hij rechts bovenin de zaal weggepropt op een apart podium.
Na meerdere verbrande takken en drie uur na aanvangstijd, is de man waarvoor iedereen 50 euro heeft gelapt, er nog steeds niet. Een grote, blonde griet met navelshirtje begint druk om zich heen te dansen om de boel ‘gezellig’ te houden maar omstanders vinden dat irritant. Inmiddels klinken er om het kwartier fluitsalvo’s en boe-roeppartijen – gericht naar het podium dat nog steeds leeg is. Soms komt Rotjoch op de planken staan om de boel te sussen. Eerst doet hij dat met een Ich-Bin-Ein-Haarlemmer-en-we-hebben-het-gezellig-speech. Een kwartier daarna voorziet hij de voorste rij van shotjes om het volk koest te houden. Maar het is dan al dik na 23:00 en iedereen begint het zat te worden.
Drieënhalf uur na opening van de deuren hebben verschillende ‘hard werkende Nederlanders’ – zoals de VVD dat zou noemen – de zaal al verlaten. 50 euro lichter. De overgeblevenen – waaronder ik – weten eigenlijk überhaupt niet of Snoop Dogg nog wel komt opdagen. Rotjoch heeft het steeds over tien minuten. Maar die tien minuten zijn al tien keer verstreken. Hoe enthousiast Rotjoch de zoveelste uitstelplaat ook aankondigt, ik heb geen zin meer in DJ Driver. En de rest ook niet. Dat ligt niet aan deze DJ, die hard zijn best doet, maar aan Doggy Dog die vooralsnog niet meer is dan een dode mus. Het voelt inmiddels een beetje als de Vietnam-oorlog; uitzichtloos, slopend, maar toch blijf je doorgaan omdat je er al zoveel voor heb opgeofferd. Misschien maakt ‘ie het wel goed met een vette show.
Nee, dat deed ‘ie niet.
Iets voor twaalven komt Snoop Dogg aangesjokt met een geblindeerde lasbril op zijn kop. Of is het een zonnebril? Nou ja, ik vind ‘m niet meer zo sympathiek, hij geeft niet eens een verklaring voor zijn laatkomerij. En het gevoel van ongebehagen wordt met de minuut erger als blijkt dat hij alleen maar top 40-meuk draait. Keer op keer. Zonder uitzondering. We hebben het dan echt over platen als I Don’t Care, Blurred Lines, We Found Love at a Hopeless Place en andere dingen die Edwin Evers normaal gesproken voor je draait.
Opeens besef ik nu waarom hij juist dat nummer draait. He’d fucking don’t care. De eurobiljetten op het achtergrondscherm, het gebrabbel over makin ‘moneys’, opeens begin ik alles te snappen. We zijn opgelicht. Of is ‘ie zelf zo stoned dat ‘ie niet doorheeft dat ‘ie ons loopt te fucken? Soms roept Snoop Dogg – die zichzelf voor deze gelegenheid Snoopadelic noemt – af en toe ‘yeah’ en ‘come on’. Dat was het dan. Oh ja, ook steekt hij theatraal een joint op. En daarna nog een keer. En daarna nog een keer. Dat beeld kennen we inmiddels wel.
Wat moeten we hiermee?
De wietlucht in de zaal wordt penetranter, het publiek paft flink door om de pijn van de muzikale armoede te verzachten. Mensen kijken elkaar aan alsof Tupac uit de dood is herrezen en nu Vader Jacob komt zingen. Rare vergelijking misschien, maar dat krijg je als je je vier uur lang stierlijk stoned verveelt. En hij? Hij staat daar maar achter zijn MacBook Air. We kijken verdwaasd voor ons uit – hopend dat er nog enige actie voorkomt uit de verzameling atomen dat achter de draaitafel staat. Kan ‘ie dan met zijn hand van die scratch-geluiden maken? Dan lijkt het nog wat. Nee, ook niet. Nog maar een joint in de lucht en de zoveelste selfie met het publiek.
Behalve het gillende meisje vooraan dat een verfrommeld jointje in haar handen kreeg gedrukt van de anti-held, heeft niemand het naar zijn zin. Nadat we een klein uur tegen een wedstrijdje desinteresse op het podium hebben aangekeken, gaan mijn vrienden en ik naar huis. Buiten komen we klagende medeslachtoffers tegen. “Wat een lul, wat flikt die ons nou,” roept een meneer die zo een karakter had kunnen zijn in het Playstation-spel Tony Hawk’s Pro Skater.
De volgende dag zie ik op het Instagram-account van Snoop Dogg hoe deze oplichter tijdens zijn lethargische wanprestatie een American Football-wedstrijd zat te kijken op zijn Macbook. Ja, dat is gewoon fokken met het publiek. Dat heeft niks meer te maken met het hebben van een slechte dag, zoals iedereen kan overkomen. Bewuste treiterij. Zie hieronder hoe hij het Nederlandse publiek voor lul zet bij zijn miljoenen Instragram-volgers.
Ik roep op tot een Nederlandse Snoop Dogg-boycot van twee jaar. Voor deze meneer graag twee jaar lang lege concertzalen in Nederland. Totdat hij weer een beetje zijn best gaat doen. En volgende week ga ik gewoon weer naar het Bimhuis om daar naar obscure jazzmuzikanten te luisteren die de wel ballen uit hun broek spelen voor het publiek.
