Wat is er positief aan de nieuwjaarsreceptie van D66 Amsterdam? Het is waarschijnlijk dat homoseksualiteit nergens ter wereld zo gewoon is als hier. Hier is de homo-dichtheid minstens zo hoog als in de gemiddelde homokroeg. De receptie wordt bevolkt door het goed herkenbare D66-publiek: veel consultants, ambtenaren en anderen werkzaam in de publieke sector. En natuurlijk al die mensen die daar willen werken.
Bij D66 is geen plaats voor zorgen. Hier word je begroet met een glas prosecco en speelt de pianist een oubollig deuntje. Zoals altijd heeft iedereen zijn beste kleren aangetrokken en de kappers hebben vandaag eveneens goede zaken gedaan. Het is zo gezellig in De Rode Hoed dat ook politici van andere partijen en D66’ers van andere afdelingen zijn langsgekomen om iets van de feestvreugde mee te pikken. Zelfs Ferry Mingelen is er. Laat op de avond klinkt muziek uit de jeugd van de D66-dertigers: Gloria Estefan, Whitney Houston en Ricky Martin.
Het gaat goed met D66, melden de sprekers ons. ‘Er is een peiling waarin we de grootste partij zijn,’ weet de Noord-Hollandse lijsttrekker ‘Joke’ ons te melden. D66-leider Alexander Pechtold doet alsof de Provinciale Statenverkiezingen een race zijn tussen D66 en de PVV. Hoge peilingen betekenen dat er veel functies te vergeven zijn en daar krijgen we dan ook direct een overzicht van. In de vier grote steden zijn er momenteel tien D66-wethouders. Er komt een groot aantal thema’s langs waarbij D66 in de Amsterdamse coalitie een enorm verschil zou maken.
D66 is heel blij dat een doctor in de economie nu wethouder in Amsterdam is. Hij heeft een ware puinhoop aangetroffen op financieel gebied, maar dat is bij hem in goede handen, weet locoburgemeester Kajsa Ollongren ons te vertellen. Er wordt hard geapplaudisseerd voor de doctor-wethouder wiens naam niemand kent. Ollongren vermoeit de aanwezigen nog met een verhaal over allerlei ‘kansen’. Mooi nieuws is bijvoorbeeld dat de huizenprijzen in Amsterdam stijgen, want ‘dan gaat het goed met de stad.’ Ollongren wil ook nog even kwijt dat ze nooit zoveel lippenstift heeft gebruikt als nu.
Oud-fractievoorzitter in de Tweede Kamer Boris Dittrich ‘is speciaal uit Berlijn gekomen’ om de leden toe te spreken. Hij woonde ook in New York en vond het jammer dat daar geen afdeling van D66 was. Hij heeft er een opgericht. Hij heeft toen veel gedebatteerd met andere afdelingen van Nederlandse partijen. Zijn les voor de leden is dan ook om vooral goed samen te werken. ‘Geen gekissebis!’ waarschuwt hij, want ‘dat is geen D66.’ Ook wil hij meegeven dat men in de VS veel enthousiaster is over de Europese Unie dan hier.
Al snel ontstaat een patroon. D66 bestaat uit de mensen die precies weten hoe de wereld in elkaar zit. In het publieke debat vertellen ze graag dat problemen ‘complex’ zijn en dat de wereld ‘steeds ingewikkelder’ wordt. Maar onder elkaar is van al die nuance weinig te merken. Dittrich meldt dat hij in Brussel was en dat overal militairen stonden. ‘Als je met de mensen op straat praat, vraagt men zich af of dat wel nodig is’, zegt hij met een gepast gevoel voor dramatiek. Vervolgens komt er een riedel over privacy en dat die niet geschonden mag worden ‘als dat niet nodig is.’ Hoe D66 kan weten wat wel en niet nodig is, blijft duister.
‘Het jaar is lastig begonnen’, zegt Dittrich, verwijzend naar de aanslag op Charlie Hebdo. Dit is een van de subtiele manieren om de aanslag vooral niet te groot te maken. We moeten immers ook niet denken dat het nu nodig is om militairen in te zetten. Veiligheid kan niet gemakkelijk ‘even geregeld’ worden, horen we meerdere keren. Dezelfde manier van praten zien we bij de Amsterdamse fractievoorzitter Jan Paternotte, die meldt dat we moeten ophouden van moslims te vragen afstand te nemen van de aanslagen. Dat is nu wel genoeg gedaan.
Mona Keijzer van het CDA krijgt een veeg uit de pan want zij vraagt dit wel. Applaus van de leden. Alexander Pechtold meldt dat hij twijfelde hoe hij moest reageren op de aanslagen. Nu kan rustig nadenken geen kwaad, maar tot welke conclusie kwam Pechtold? Religie is een woord wat bij hem in een bijzin belandt. Het gaat vooral om ongelijkheid, dat is de voedingsbodem. De wereld blijkt ook voor D66 helemaal niet zo complex.
Langzaam raakt Pechtold op dreef en zegt hij dat het kabinet door D66 niet is gevallen en dat hij trots is op allerlei resultaten. De arbeidsmarkt en de woningmarkt zijn door D66 enorm verbeterd, weet hij te melden en ook is hij ‘trots op de maatregelen in de zorg.’ De zaal is in de campagnemodus en dus klapt men de handen blauw. Er is geen behoefte aan een reflectie waarom zoveel mensen die met de zorg te maken hebben veel minder enthousiast zijn. Misschien is de wereld toch ‘complexer’ dan Pechtold hier toe wil geven.
Want zo gaat dat bij D66: keurige succesvolle mensen die het met elkaar heel leuk hebben en wie het vooral ontbreekt aan problemen. Geld genoeg, dus geen problemen met de zorg of met stijgende huizenprijzen. In lastige achterstandswijken hoeven D66’ers ook al niet te wonen. Ze zijn bovendien vrijwel nooit onvriendelijk over moslims en dus hebben ze geen last van ingewikkelde bedreigingen en andere ellende. Dan kun je inderdaad rustig een feestje vieren met prosecco en Gloria Estefan. Het gaat immers hartstikke goed. Anderen vangen de klappen wel op.
