Eindelijk is het zover. Kappersafspraken worden gemaakt. Oksels, benen, unibrows en bikinilijnen worden zorgvuldig gekortwiekt. Koddige glanzende meetrekkoffertjes worden volgeduwd met felgekleurde, van bloemmotief voorziene, rubberlaarzen, dikke truien en sexy stringetjes ter compensatie, je weet natuurlijk maar nooit. Appeltaarten met en zonder krenten worden gebakken, cadeaus worden ingepakt en autootjes worden volgestouwd met halve inboedels. Het is tijd om te gaan logeren.
Zowel Geert als zijn hond staan met het kwijl in de mondhoeken te springen en kunnen niet wachten tot de dames arriveren. Wellicht had Yvon het concept van Boer zoekt vrouw nog even moeten doornemen met de bejaarde Groninger, aangezien Geert denkt dat hij meedoet aan een programma wat de titel “Boer zoekt vrouwen”, “Boer krijgt harem”, “Seks voor de boer” of “De volgende Anton Heyboer” draagt.
Vol enthousiasme heeft Geert alvast het avondeten bereid heeft Geert alvast de ingrediënten voor het avondeten klaargezet. Zodra er vrouwvolk op bezoek komt moet je er namelijk gebruik van maken en vrouwenhanden zijn om te koken. Enfin.
Het eerste slachtoffer van Geert is de gescheiden Mary die van soppen en linedancen houdt. Geert danst niet graag maar soppen vindt hij fantastisch dus bij de eerste de beste gelegenheid sopt hij zijn glibberige boerentong tussen het kunstgebit van de verbouwereerde struise madam. Als Mary ietsje later tijdens het schillen van de aardappelen ziet dat Geert ook even lekker aan de andere dames snuffelt, is ze wel een beetje verbolgen. Gelukkig geeft Ada niet zo snel toe want ze is niet dol op grijze worst. En ook niet op blinde vinkjes. De strategie van Geert daarentegen is bij alle dames “even proeven hoe ze smaken.” Mochten ze verder willen gaan dan wel het liefst met het licht uit want “vroeger stonden de puntjes en nu hangen de puntjes.” Als er één puntje is wat echter niet hangt dan is dat wel het puntje van Geert.
Op het pittoreske Texel veegt boer Jan voor het eerst sinds jaren zijn vloer aan als de dames al vol verwachting op de boot zitten. Althans, Jan dacht dat er drie dames op bezoek kwamen. Wat er echter uit Yvon’s bolide valt is een giechelend zenuwachtig driekoppig kippenhok.
Aangezien er geen fatsoenlijk woord uit de dames komt en ze zich voornamelijk bezighouden met de vraag wiens trui het beste past bij de blauwe badkamerkraan, besluit Jan ze dan maar aan het werk te zetten. Het is namelijk wel essentieel dat vrouwvolk iets toevoegt op de boerderij, en is dat geen gesprek, dan maar melken. Zo gezegd zo gedaan. De dames worden in een blauwe unisex overall gehesen en in een smalle gang dienen ze de schapen te melken. Rianne wordt een beetje paniekerig aangezien de slangen bij haar maar niet willen zuigen, terwijl Vivian vastberaden maar ietwat manisch aan de spenen van de verschrikte beesten trekt. Als ik Jan was zou ik het wel weten.
Knappe Tom, de enige man op aarde die het voor elkaar krijgt er aantrekkelijk uit te zien in een oranje overal, ontvangt met gematigd enthousiasme zijn dames. Enge Leonie is een uurtje later dan de andere twee en veinst met een pruillip een kapotte rits om Tom weg te lokken bij haar concurrentes. Geduldig bevrijdt hij haar uit haar jas en even later laat Tom de dames zijn bollenveld zien. Hij knielt neer in de vochtige aarde, woelt wat rond en haalt triomfantelijk een bloembol tevoorschijn.
De drie blonde dames maken zich zichtbaar zorgen om het esthetisch effect van de bruine klei op hun nieuwe hippe roze Hunterlaarzen en trachten met beide handen de provinciale wind uit hun gestylde kapsels te houden, onderwijl bewonderend verplichte kreetjes slakend om de tentoongestelde bol. Als Tom informeert wat ze ervan vinden vragen de dames zich hardop af of bloembollen voorzien zijn van een kompas. Of groeien ze automatisch de goede kant op? Arme Tom. Voor zo’n vrouw hoef je toch niet mee te doen aan een tv-programma. Of doe je het toch alleen maar om beroemd te worden?
Boerin Bertie vindt de komst van haar dames allemaal maar retespannend. De dames blijkbaar ook. Tijdens de kennismaking aan tafel babbelt restaurateur Katherine er maar wat op los aangezien de andere twee (wannalesbie Esther en Ciska zonder tong) weinig te melden hebben en zich voornamelijk bezighouden met het bestuderen van hun nagelriemen.
Nadat de algemeenheden als “koud he?” “lekker he?” “kon je het vinden?” “goh leuk huis” en “mmm prima taart” wel zo ongeveer allemaal benoemd zijn besluit Katherine te vertellen dat ze vagetarisch is en absoluut geen vlees lust maar wel worst eet. Dat is inderdaad vaag, Katherine. Wellicht heeft Bertie de verkeerde dame uitgekozen en had Katherine beter een paar dagen naar Groningen kunnen gaan. Als ze tenminste geen moeite heeft met grijze worst.
Theo wacht in zijn middeleeuwse interieur op de drie vrouwen die wel wilden komen. Nancy arriveert als eerste met een zelfgemaakt cadeau. Een stukje huisvlijt in de vorm van het portret van Theo uitgekerfd in een reusachtige pompoen. Prachtig. De eeneiige tweeling Ria en Sandra completeren het geheel iets later, ondanks het feit dat Ria zichzelf maar moeilijk los kon rukken van haar paard.
Theo geeft, zoals het een echte heer betaamt, zijn bed aan de dames en gaat zelf in een campingbedje slapen. Ook bij het koken draagt hij, in tegenstelling tot de andere boeren, zijn steentje bij. Terwijl Nancy de bami uit het bakje opwarmt, bereidt Theo zijn specialiteit; gebakken ei. Hij weet alleen niet helemaal zeker of hij eerst het ei moet bakken of eerst boter in de pan moet doen. Sommige dingen blijven lastig te onthouden.
Ondertussen voelt Sandra zich buitengesloten. Al zittend aan de keukentafel bekijkt ze haar lieveling die kookt met haar opponenten en zoekt ze wanhopig naar een onderwerp om Theo mee te verrassen en een onuitwisbare indruk te maken. Als hij dan uiteindelijk haar kant op kijkt weet ze het ineens. Ze knippert zwoel met haar wimpers, lacht haar verleidelijkste glimlach en vraagt aan de boer: ‘Zeg Theo, heb jij een cv-ketel?”
Leven op de boerderij. Volgende week zondag 20.25 NPO1
