In een moderne wereld vol jihadi’s en Charlie Hebdo-afslachters wordt het tijd dat we het begrip ‘veiligheid’ anders gaan beschouwen. We zíjn niet veilig. Ieder van ons kan morgen slachtoffer worden van een aanslag – geen moedertjelief en geen veiligheidsdienst die dat kan voorkomen. Het is een volstrekte illusie te denken dat we alle aanslagen kunnen voorkomen. Als we dat erkennen, kunnen we de beschikbare middelen inzetten om de allerergste aanslagen proberen tegen te gaan. De aanslagen van het kaliber 9/11.
Leuk is het niet, reëel is het wel: ook ik kan vanmiddag worden afgeknald door een loslopende moslim-Tristan van der V. of worden opgeblazen door een islamitische godsdienstwaanzinnige. De ‘kracht’ van het huidige moslimterrorisme zit in het feit dat onschuldige burgers slachtoffer (kunnen) zijn. Soft targets, heet dat eufemistisch. En soft targets zijn niet te beveiligen. Wie houdt me tegen als ik vanmiddag met een rugzak vol explosieven op Amsterdam Centraal de trein pak – en die opblaas in de Schipholtunnel? Moeten we dan op elk treinstation een controle à la vliegveld doorvoeren? Wie stopt een Karst T.-achtige moslim die zijn auto in, pak ‘m beet, een groep schoolkinderen boort? Alle automobilisten screenen? Hoe dan?
Een terrorist heeft niet eens een vuurwapen nodig. Zie de aanslagen in China vorig jaar, waar moslimextremisten 29 mensen doodstaken. Keukenmessen thuis verbieden? Als het niet zo tragisch was, zou ik zeggen: laat me niet lachen.
De mogelijkheden om aanslagen van dit kaliber te plegen zijn eindeloos. De mogelijkheden om ze te verhinderen zijn nagenoeg nul. De meeste veiligheidsmaatregelen zijn dan ook niet meer dan cosmetisch. Vliegvelden waar je binnenstebuiten wordt gekeerd – en vervolgens krijg je in het vliegtuig een broodmes uitgereikt. Bot, maar toch. Je kunt er heus wel iemand mee doodsteken. Dus waar hebben we het over Hebben veiligheidsdiensten ‘gefaald’ als een idioot met een slagersmes huishoudt in een synagoge? Natuurlijk niet. Als die synagoge was bewaakt, waren de daders drie straten verderop gewoon een kerk binnengelopen. Of een peuterspeelzaal. De plegers van dit soort geweld zijn irrationeel. Ze willen ‘gewoon’ slachtoffers maken en die zijn in miljardenvoud beschikbaar – evenals de benodigde middelen.
Ik moet denken aan de War on Drugs. Niet uit te bannen. Maar de strijd tegen hennep kost wél bijna de helft van alle beschikbare politie- en Justitiecapaciteit. Heilloos. Daarom denk ik: laten we ons richten op de grotere verbanden, de groepen terroristen die in staat zijn tot grote, gecoördineerde, welhaast militaire acties als 9/11 of Mumbai. Stop met massaal afluisteren. Stop met grootschalig bewaken. Accepteer dat er doden gaan vallen – het is helaas niet anders. Probeer het aantal slachtoffers te beperken, meer kunnen we niet doen. En richt de aldus vrijkomende energie en middelen op andere zaken.
Ik doe een spontane voorzet – zal vast op af te dingen zijn, vooral door Gutmenschen die ‘aantasting van de rechtstaat!’ gaan piepen. Maar de rechtstaat is al aangetast. In die zin is het inderdaad oorlog. En in tijden van oorlog gelden (tijdelijk!) andere wetten:
Langs die lijnen. Tien jaar volhouden voor de home grown jihadi’s.
En een dam opwerpen tegen alles wat dan nog van buiten komt. Geldstromen uit Saoedi-Arabië verbieden. Inreizende jonge Tjetsjenen of Afghanen permanent volgen. Ronselaars: levenslang inreisverbod voor Nederland/EU.
Wat ik maar wil zeggen: aan díe kant van het slagveld valt winst te behalen. Dan bouwen we, op de iets langere termijn, aan werkelijke veiligheid. Niet door een marechaussee met een automatisch wapen door de straten te laten lopen.
