Er is alleen nog maar een EP uit. Toch is er al een documentaire over Sharon Kovacs gemaakt. De 24-jarige zangeres vergaarde afgelopen zomer bekendheid met haar single My Love. Documentairemaker Daan Willekens volgde de zangeres en haar producer Oscar Holleman twee jaar lang met de camera en maakte de documentaire The Wolf Lady. Nog geen twee maanden later staat Kovacs, haar artiestennaam, meerdere malen op Eurosonic/Noorderslag en is er internationale interesse in de zangeres.
The Wolf Lady is naast haar karakteristieke stem en manier van zingen, te herkennen aan de typerende bontmuts die ze steevast opheeft. “Het is ooit begonnen als grapje, ik had vaak een muts met oortjes op, maar die was niet zo groot. Iemand zei toen ‘die muts ga je nooit overtreffen.’ Toen ik ging schrijven in Londen, liep ik een winkel binnen en zag ik mijn muts, maar dan nóg groter. Ik dacht: ‘die neem ik mee!’, en ik heb die muts nooit meer afgezet. Ik heb er nu een stuk of tien. Ik heb inmiddels ook de man ontmoet die die mutsen maakt. Ze komen uit Canada, ze worden daar eigenlijk gebruikt voor ravefeesten. Van die technofeesten. Er hoort meer bij die stijl, maar ik kies alleen voor de muts. Ik vind het fijn, het is een soort zonnebril. Een soort bescherming. En ik ben half kaal, dus het is wel lekker warm.”
Maar het begin van Kovac’s carrière is een stuk minder vrolijk dan de muts-anekdote. “Mijn jeugd was niet echt stabiel, ik moest altijd veel verhuizen. Muziek is voor mij altijd een soort van uitlaatklep geweest, vanaf heel jong al. Het werkte therapeutisch. Ik heb muziek altijd erg voor mezelf willen houden. Toen ik mijn horecaopleiding had afgerond en ging werken, merkte ik dat ik helemaal niet gelukkig was. Toen was er alsnog de muziek. Het is denk ik het enige waar ik voldoening uit haal. Voor muziek wil ik ‘s ochtends opstaan.”
“Muziek maken en schrijven werkt therapeutisch omdat elk nummer een verhaal heeft. Het is net als een tatoeage, iemand zet een tatoeage om terug te kunnen denken aan een bepaald moment of een les. Als je zo’n moment bezingt, kun je dat op die manier verwerken. Een herinnering, of een moment dat je nooit meer wil meemaken. Dan schrijf je daarover en kun je het op die manier een plekje geven.”
Ruim vier jaar terug maakte Kovacs de beslissing de muziek in te gaan en schreef zich in bij het Rock City Institute in Eindhoven. “Ik was helemaal niet gelukkig, had de verkeerde vrienden en was een beetje doelloos. Je werkt elke dag maar er was totaal geen uitdaging. Ik als persoon ga dan een uitdaging zoeken in mijn leven. Ik word dan niet zelfdestructief, maar wel soort van. Toen dacht ik, als ik het wil doen, dan is nú het moment. Ik kon toch niet meer verliezen dan dat. Ik ga nu voor goud, als ik verlies, ik heb toch al verloren.”
“Ik heb voor de muziek wel veel geestverruimende middelen gebruikt, muziek is juist wel een beetje mijn redding. Je raakt verloren en je bent doelloos. Ik heb juist door de muziek dat ik geen behoefte heb om mezelf te verliezen in mijn persoonlijke leven. Maar ik rook graag een jointje. Vroeger was ik erger. Ze noemen het nu rock ‘n’ roll, maar eigenlijk is het helemaal niet rock ‘n’ roll. Het zijn dingen die je moet doen omdat het leuk is. Ik hou wel van af en toe, maar niet te vaak. Het kan ook niet meer, ik ben professioneel zangeres en ik moet altijd goed bij stem zijn. Mijn lichaam moet gezond zijn. Ik kan het niet meer, en ik ben ook heel blij dat dat nu zo is.”
“Ik wil dit niet winnen noemen, maar ik voel wel dat ik gelukkig ben. En dat ik rustiger word in mijn hoofd. Ik zit op de goede weg. En winnen, tja, ik wil van mezelf winnen. Dat is gelukkig worden. Ik denk wel dat ik de goede kant op ga.”
Kovacs heeft een nogal typische manier van zingen. Een manier die haar niet altijd in dank wordt afgenomen, vooral door docenten niet. “Ik heb mezelf leren zingen. Op school heb ik wel les gehad in zingen, maar nooit echt zangles gehad. Ik heb zo’n aparte manier van zingen, ik wilde dat niet kwijtraken. Dat is van mij. Ik heb het echt zo geleerd. Als ik dan zangles had, zei de lerares altijd van ‘je moet het niet zo doen, het is helemaal verkeerd.’ Als ik zangles had gehad, had ik niet gehad wat ik nu heb.”
Op school leverde dat soms lastige situaties op. “Ik heb mijn gevechten gekozen, in sommige dingen ging ik gewoon mee. Maar het laatste schooljaar heb ik bijvoorbeeld ook niet echt les gehad. Ik heb meer in mijn eentje gezeten. Ik vond dat school mij moest helpen. Het was best een gevecht. Ik heb echt brieven gehad van leraressen dat ik beter van school af kon gaan. Terwijl het voor mij juist heel erg belangrijk was iets af te maken. Als ik nu zou stoppen met school, dan kan ik in de toekomst ook tegen mezelf zeggen ‘ik stop ermee.’ Dat heeft geen zin. Ik moest dingen leren af te maken.”
Schrijven doet Kovacs ook al jaren, maar tot vier jaar terug deed ze dat vooral voor zichzelf. “Ik heb altijd zelf muziek geschreven, maar ik was nooit zelfverzekerd genoeg om daar iets mee te doen. Tot ik vier jaar terug op Rock City Institute les ging volgen, moesten we eigen nummers gaan schrijven. Toen heb ik het ook eerst echt voor andere mensen gedaan. Ik schrijf al heel lang, maar dat kwam nooit naar buiten.”
De nummers die op het album komen, zijn dan ook nummers van de afgelopen vier jaar. Lachend: “Ik was vroeger heel boos op de wereld, ik denk niet dat iemand daar blij van wordt als ik die nummers op het album zet.”
Toch heeft Kovacs’ muziek nog vaak een donkere ondertoon. De meeste nummers worden dan ook in mineur geschreven. “Mineur heeft een melancholische en droevige toon. Ik ben niet zo vrolijk. Ik hou wel van vrolijke muziek, maar het maken past niet bij me. Het is ook niet dat we bewust hebben gekozen voor deze droevige ondertoon, maar het is gewoon zo gegaan. Ik hou van droevige muziek, zolang het hoopvol is. Het is gewoon zo gelopen.”
“Ik ben geen vrolijke noot als ik zing, de muziek is ook wat donker. Als persoon ben ik best vrolijk. Maar wat ik eerder al zei, het is een soort uitlaatklep waar je die dingen in kwijt kunt. Het negatieve in de muziek en het vrolijke in het echt. Een gedeelte dat ik eigenlijk niet laat zien, maar wel laat zien als ik zing.”
Kovacs werd twee jaar lang met de camera gevolgd door Daan Willekens. In de documentaire The Wolf Lady, valt de bijzondere relatie tussen zangeres Kovacs en producer Oscar Holleman misschien nog wel het meest op. Het is een ontroerende relatie. “Ik hing aan een zijden draadje. Oscar kwam net op tijd.”
“Oscar is meer dan een producer, hij is echt mijn, ik weet niet. Iemand die in mijn leven is gekomen die me wél begrijpt. Ik heb altijd gezegd dat ik hoop iemand tegen te komen die me gaat helpen, en toen kwam Oscar. We zijn hele goede vrienden en we zijn allebei niet, eh…” Kovacs aarzelt even, “normaal. Hij heeft zijn problemen, ik heb mijn problemen. Maar omdat we elkaar zo’n spiegel voorhouden dat we eigenlijk gewoon hetzelfde zijn, halen we het beste in elkaar naar boven.”
“Ik heb het ook nog nooit zo meegemaakt, Oscar gaat echt door vuur. En ik ook. Ik denk dat ik dat ook het mooist vind om te zien in de hele docu, hoe we dat allemaal toch maar voor elkaar krijgen. Twee van die flapdrollen in de muziekindustrie, dan zou je denken ‘daar komt niks van terecht’. Maar als ik dan kijk, ben ik best trots. Dan denk ik: ‘zie je nou wel?’”
Kovacs’ debuutalbum Shades of Black verschijnt 3 april.
Tourdata:
22/02 North Sea Jazz Club, Amsterdam
21/02 013, Tilburg
20/02 Simplon, Groningen
19/02 Bird, Rotterdam
18/02 ’t Beest, Goes + Wolflady
Beeld: Robert Winter
