Wanneer een artiest er in slaagt om de banaliteit van het leven in simpele doch doeltreffende woorden te pakken, kan ik daar enorm van genieten. Geen poëzie, maar gewoon direct zeggen waar het op staat. Onlangs bejubelde ik dat nog in recensies over The Minor Details en Barbarisms, maar de absolute koning op dit gebied is Dave Doughman van Swearing At Motorists. Al twintig presenteert hij zijn ruwe leven op een rauw en rafelig dienblad van directe en simpele lofi: franje aan woord noch muziek, nummers die niet langer zijn dan noodzakelijk om te zeggen wat er gezegd moet worden.
Ook op While Laughing, Joker Tells The Truth floreert Swearing At Motorists weer in directheid. Waarom meer dan 25 secondes spenderen aan een liefdesverklaring als je kunt voldoen met nog geen halve minuut lang ‘I don’t need anyone (but you)’ herhalen? Die ene zin zou genoeg moeten zijn. En ja, over bindingsangst kun je een novelle schrijven, sterker; er zijn schrijvers die daar een heel oeuvre aan hebben volgeschreven. Doughman doet het in ‘Forever’ echter even effectief met een zin; ‘You know you can tell me everything, but please don’t use the word forever’. Twee zinnen uit de eerste drie nummers die meteen ook de rode draad door de langspeler weergeven: Doughman heeft de afgelopen jaren niet zo’n succesvol liefdesleven doorlopen.
Een eufemisme, zo blijkt wel uit de openingszin van ‘Academy Award For Best Actor In A Supporting Role’; ‘I gave you my heart/You gave me some pills’. Niet het enige juweeltje in deze 1 minuut en 12 secondes, al snel wordt hij gevolgd door ‘You fucked me like I was him/To you it is not me at all/I’m just playing the role/Too bad I don’t know’. En dat dan ondersteund door rudimentaire rock akkoorden en roffels, alleen gitaar en drums.
Een aanpak die ervoor zorgt dat in minder dan 40 minuten Swearing At Motorists zeventien nummers neerzet, die allemaal even eenvoudig als eerlijk klinken. Over de niet zo geslaagde relatie, over niet verstuurde brieven, over niet eens de puf hebben om op te staan om het bier te halen om je te bedrinken, over het leven. Klap op directe klap, met als hoogtepunt wellicht wel de prachtzin ‘You had just given me head/Put your attention back to the cocaine.’ Prachtig, het leven van Doughman, vooral omdat het deze prachtige en pijnlijke muziek oplevert. Heerlijke ellende, waar ik uren van kan genieten. Vooral om Doughman hier zijn eigen nar speelt, die al lachend stiekem de waarheid deelt.
