De alom gekoesterde en evenredig gevreesde vrijheid van meningsuiting zou opnieuw een doodsteek zijn toegediend, werd ons wijsgemaakt door internationale spreekgrage-niets-verkondigers. Je zag hen staan voor speciaal voor hen uitgestalde microfoons waardoor ze hun larmoyant resonerende accenten konden laten kolken. De aanslag in Parijs heeft niets van doen met de vrijheid van meningsuiting maar heeft juist betrekking op de beperking in de toepassing van deze culturele verworvenheid. Toegegeven; de plegers van deze daad zelf lijden aan emotionele stoornissen, ten gevolge waarvan zij zich makkelijker kunnen uitdrukken in wreedheden dan in beeld en taal. Eigenlijk zou er met winstoogmerk in de hele wereld fast-vision bedrijven kunnen worden opgezet om zulke in hun geestelijke groei belemmerde schlemielen taal-en beeldtools aan te reiken opdat ze hun visie op een andere wijze aan de openbaarheid zouden kunnen prijs geven dan middels exorbitant geweld.
Het koesteren van een gevaarlijk cultuurgoed als de vrijheid van meningsuiting zie ik persoonlijk als het meest hypocriete in de Westerse wereld, voornamelijk in Nederland wat men publiekelijk durft te omarmen. Het is werkelijk ongegeneerd, klef en zweterig.
Ik weet vanwege mijn contacten met “well educated comrades” uit het Midden Oosten dat men tot aan de strot vol zit met analyses omtrent de deplorabele staat waarin de Westerse alliantie hun samenleving heeft doen belanden. Zij zijn van oordeel dat hun gemeenschap met haar problemen door de Westerse inmenging er eerder op achteruit is gegaan dan vooruit. Sommigen menen dat hun land brood en bommen als Westerse Big Mac kreeg toegesmeten.
De vraag rijst of de aanslag in Parijs voorkomen had kunnen worden indien de desolate gefrustreerde creaturen een paar keer aandacht van de pers en media hadden gehad. Mensen zitten er vol van en lezen in de lokale pers uitsluitend over wat men van hen vindt en niet over wat belaagden van de belagers vinden. Ik kan mij best wel voorstellen dat er keuzes dienen te worden gemaakt waarbij men het veiliger vindt voor de eigen visie te gaan dan te zitten schrijven over de verongelijktheid van een andere. En als deze eigen visie, opgesierd met een karikaturale tekening van een profeet ten publieke aanschouwen wordt gepresenteerd, kan dat zeer hard aankomen.
Een nadere analyse van de houding van Nederland tegenover haar etnische burgers laat zien dat angst zaaien in Nederland kennelijk synoniem staat met respect afdwingen. Voor het geval dit de lezer niet duidelijk mocht zijn volgt hier een aantal aanschouwelijke voorbeelden. Toen in de jaren zeventig politiek gedreven Zuid-Molukkers een trein kaapten en kinderen in een school gegijzeld hielden, kreeg de opvatting dat de gehele Molukse gemeenschap in Nederland met deze terreuractie kon worden vereenzelvigd, een breed maatschappelijk draagvlak. Het was de civiel ingenieur Manusama die de pastorale taak op zich had genomen om de Nederlandse gemoederen te sussen. Premier Den Uijl ontving berghoge brieven van verbeten Hollanders om “die bruine apen maar een keer in zee te dumpen” in plaats van hen naar de Molukken terug te sturen.
Een gijzeling rond 2000 te Den Haag, gepleegd door Marokkaanse terroristen had in de samenleving geen enkele oproer tot gevolg. Sterker nog: Toenmalige koningin Beatrix verscheen zelfs met vergoelijkende en zoetgevooisde bewoordingen op de beeldbuis om ervoor te zorgen dat Marokkanen geen hekel aan blanken kregen, zoals ze dat zalfde met haar draperende mondhoeken. Waarom deed ze dat niet voor de Molukkers en liet zij de haast astmatische Manusama piepen, hakkelen, zweten en zwoegen? Na de recente Franse aanslag wijdde het financiële dagblad haar voorpagina aan de boodschap om niet de totale islamitische gemeenschap over één kam te scheren. Turkije beschuldigde Nederland van racisme jegens de Turkse gemeenschap in Nederland , enkel omdat er binnen de PvdA een onenigheid was gerezen tussen twee partijleden van Turkse komaf en de rest van deze partij. De Nederlandse regering reageerde er adequaat op door naar Turkije af te reizen en het vergiftigde gevoel gauw te sussen. De Surinaamse regering haalde eens dezelfde capriolen uit als de Turkse regering maar kreeg geen enkele respons.
De reden waarom de AIVD meldt dat de terreurdreiging in Nederland meevalt vindt zijn oorsprong in het feit dat de Nederlandse regering de islamitische gemeenschap doelgericht beter faciliteert dan de overige etnische groepen. De overige etnische groepen vormen volstrekt geen dreiging voor Nederland. De Antillen en Suriname hebben te kampen met een honderdprocent controle op de passagiersvluchten tussen Schiphol en die landen. Het Nederlandse drugssyndicaat ligt juist in handen van Marokkanen die de laatste tijd de meest desastreuze liquidaties hebben gepleegd. Met hun organisatie vormen ze zelfs een overwicht ten opzichte van de blanke rechts-extremisten.
Waarom geen honderdprocent controle op lijnvluchten tussen Nederland en Marokko? Uit angst om voor racisten te worden uitgemaakt door de rochelende en fluimende Marokkaanse koning? De eindconclusie is dat Nederland haar spectaculaire veiligheidsmaatregelen ten spijt haar eigen “asshole aan het rapen is“ door een dreiging met aanslagen voor te wenden die er toch nooit zal komen.
