FC Groningen plaatste zich gisteravond voor het eerst in 26 jaar weer eens voor de halve finale van het KNVB-bekertoernooi en lootte vervolgens een thuiswedstrijd tegen Excelsior. De weg naar triomf ligt open, een Gronings succes lijkt slechts een kwestie van tijd. Elf redenen waarom de Groningers dit jaar de nationale beker gaan winnen.
Het zit de Groningers eindelijk eens een keer meer qua loting. Ieder jaar weer wordt de doelstelling gedeponeerd om ‘ver te komen in het bekertoernooi’, maar vaak gooide een lastige opponent of verre uitwedstrijd roet in het eten. FC Groningen speelde dit seizoen tegen twee amateurploegen, lootte daarna Jupiler Leagueclub FC Volendam in een thuiswedstrijd en ook in de halve finale wacht het meest aantrekkelijke affiche; een thuiswedstrijd tegen het laagst geklasseerde team: Excelsior.
Hoe vaak gebeurde het niet dat de Groningers aardig speelden, maar uiteindelijk met lege handen stonden? Wel de complimenten krijgen, maar niet mee in de loting voor de volgende ronde. De loting zit mee en ook wanneer het eens minder loopt – zoals tegen Vitesse – zit het de Groningers niet bepaald tegen. Vitesse mist de kansen, Groningen komt één keer voor het doel en krijgt zowaar een penalty en een man-meersituatie voorgeschoteld. Ook over de loting mag bepaald niet worden geklaagd dit jaar. Is dat wat men noemt het geluk van de uiteindelijke kampioen?
Ontlading na een rode kaart, penalty en een doelpunt.
De selectie van FC Groningen kent een aardige mix van gretige, getalenteerde jonge voetballers en spelers die het klappen van de zweep al kennen. Daarnaast is de selectie ook in de breedte versterkt en wordt het team niet zwakker van invallers als Mahi, Van der Velden en Antonia. Met Kieftenbeld en Botteghin beschikt het elftal over de nodige body en overlevingsdrang. Het middenveld staat als een huis, met een combinatie van voetballend vermogen en agressie. Michael de Leeuw kan tegen elke tegenstander – en bovendien op de meest onverwachte momenten – een doelpunt maken.
Waar Hans Nijland en consorten de laatste jaren nog wel eens kritiek kregen op het aankoopbeleid – waar zijn de geïnvesteerde miljoenen in spelers als Femi, Jones, Enevoldsen en Pedersen gebleven? – deed men de afgelopen transferperiode uitstekende zaken. De in totaal naar verluidt twee miljoen euro die werd geïnvesteerd in Albert Rúsnak en Simon Tibbling blijkt na krap drie wedstrijden al een meesterzet te zijn geweest.
Albert Rúsnak in actie tegen Ajax.
Al na een paar minuten liep Eric Botteghin gisteravond tegen zijn tweede gele kaart in het bekertoernooi aan. Een doemscenario, mochten de Groningers een uitwedstrijd tegen FC Twente hebben geloot. Thuis tegen Excelsior moet zijn afwezigheid op te vangen zijn. Botteghin is dit seizoen de absolute sterkhouder van de Groningers en bovendien de man die van alle Eredivisiespelers zijn meeste persoonlijke duels wint. Het feit dat de verdediger geschorst is voor de halve finale maakt direct dat hij – blessures daargelaten – erbij is in de finale. En wat kan er dan nog misgaan?
Eric Botteghin eerder dit seizoen in actie tegen Excelsior.
FC Groningen heeft dit seizoen al bewezen dat het niet hoeft te verliezen van beter geachte teams. Zo werd er thuis gewonnen van Ajax, en konden ook PSV, Vitesse en SC Heerenveen in de competitie niet winnen in Groningen. Uit werd er bovendien gewonnen van FC Twente en AZ werd op een gelijkspel gehouden in Alkmaar. Onlangs werd Ajax nog weggespeeld in de Amsterdam ArenA. Gisteravond was Vitesse de bovenliggende partij, maar toch wisten de Groningers te winnen. Op overlevingsdrang, inzet en slagvaardigheid.
Zodra Groningen de laatste horde naar een finaleplaats heeft genomen, dan zal er een ware stormloop ontstaan op finalekaarten. Ik vermoed dat Groningen de Kuip zomaar drie keer zou kunnen vullen. Een groen-witte stoet van honderden bussen zal afreizen naar Rotterdam, waar de supporters negentig en waar nodig honderdtwintig minuten een sfeer zullen neerzetten die voor de spelers voelt als een thuiswedstrijd. En laat Groningen dit seizoen nou net ongeslagen zijn in eigen huis.
De Kuip tijdens de bekerfinale.
Het is 26 jaar geleden dat FC Groningen de bekerfinale speelde. De groen-witte supporters dromen al jaren van succes, van een prijs. Die kans is dit jaar groter dan ooit, zeker gezien het feit dat de échte topclubs al zijn uitgeschakeld. De mogelijke opponent, FC Twente of PEC Zwolle, vierde onlangs al succes. Het behalen van Europees voetbal werd in Groningen de afgelopen tien jaar drie keer gevierd als een prijs, maar een échte trofee ontbreekt. En dus zal de dadendrang bij geen enkele club zo groot zijn als bij de Groningers.
Hans Nijland hielp zijn club vanuit de krochten van het betaalde voetbal naar de status van subtopper. Hij maakte alles mee. Degradatie, het Oosterparkstadion, de Euroborg, Europees voetbal en grote transfers. Het enige dat nog ontbreekt is een échte prijs. Bekerwinst is voor hem de ultieme beloning van jaren en jaren onwaarschijnlijk hard werken.
Hans Nijland gaat andermaal Europa in.
Groningen wist zich de afgelopen jaren drie keer te plaatsen voor Europees voetbal. Penalty’s speelden in al die wedstrijden een cruciale rol. Tegen Partizan Belgrado miste Yuri Cornelisse, tegen Fiorentina misten Evgeniy Levchenko en Marnix Kolder en recent kregen de Groningen tegen Aberdeen een totaal onterechte strafschop tegen, waardoor de matige Schotse ploeg alsnog een niet te nemen obstakel bleek. Winst in de bekerfinale levert niet alleen een reusachtig volksfeest op, maar ook directe plaatsing voor de Europa League. Dat betekent indirect: geen play-offs spelen aan het einde van het seizoen, een fatsoenlijke zomervakantie en een normale voorbereiding. Plus: gegarandeerd zes Europese wedstrijden.
Voetbalfeestjes zien we overal, maar zelden gaat het zo los als in Groningen. De voorbeelden zijn legio. De viering van Europees voetbal was mooi, bij een bekeroverwinning valt niet uit te sluiten dat er 1988-achtige praktijken zich voltrekken in het Groningse. De provincie stroomt leeg, de stad stroomt vol en het feest zal dagen duren om een onvergetelijke indruk achter te laten op hen die erbij waren.
