“We hebben gisteren om vier uur een show gedaan, toen heel wat interviews, om half één een show en tussen twee en drie vannacht nog bij 3FM.” Het is zaterdagmiddag vier uur in de Groningse Oosterpoort. “We hebben momenteel een klein inzakkertje.” De mannen van John Coffey hebben er twee slopende dagen op zitten op Eurosonic en moeten Noorderslag nog even door. Maar tussendoor is er tijd voor een interview over onder andere het album dat gisteren is verschenen.
Bassist Richard introduceert de band en haar historie kort: “Er is een rijke geschiedenis aangaande deze band. Maar het punt waarop wij met z’n vijven begonnen met musiceren is in 2010 geweest. Na zeker een decennium van aankloten in verschillende formaties kwam dit powervijftal samen om de wereld te veroveren.”
“Nee, er gingen wat mensen weg bij een band die Carsten en ik samen met mijn broer Alfred hebben opgericht in 2010. Toen zijn we begonnen met schrijven van Bright Companions, de tweede plaat en de plaat waar het eigenlijk mee begon. Er gingen wat mensen weg en het ging van een vriendenband naar een band waar een nieuwe vriendschap ontwikkeld moest worden, we kenden David eigenlijk helemaal niet, Christoffer al wel. Dat is een hele andere dynamiek, maar wel een goede. Je krijgt niks voor niks in deze band, en dat heeft ons gevormd tot wat we nu eigenlijk zijn. Drie albums, vijf jaar en 150 liveshows verder zijn we eigenlijk een heel hecht team geworden van mensen die elkaar langer dan drie weken achter elkaar kunnen luchten. En dan zit je over het algemeen goed als band.”
“David hebben we ergens van de Veluwe getrokken,” vertelt drummer Carsten. “Het verhaal is eigenlijk best grappig, Alfred werkte voor een radioprogramma en een gitarist van een bandje waar David in speelde was daar toevallig met een ander bandje en zei ‘Ja, ik heb ook nog een ander bandje,’ en die liet ‘m dat horen. Op dat moment dacht Alfred ‘He, die gaan we jatten,’ wij zaten op dat moment zonder zanger. Toen hebben we hem een keer uitgenodigd. Hij kwam en het klopte.”
Richard: “Ik moet er wel bij zeggen, als dat bandje door had willen gaan, was hij niet gekomen. Zijn band lag ook een beetje op z’n gat.” Carsten: “Hij heeft wel overlegd en tegen zijn band gezegd dat hij graag door wilde met deze dingen. En toen was ‘ie van ons.” Richard: “Het was wel duidelijk dat we aspiraties hadden en geen hobbyproject waren. Dit was wel serieuze shit.”
Maar wanneer komt het besef dat de bandaspiraties serieus zijn en dat je als band ervoor gaat? Gitarist Chris, voluit Christoffer: “Ik weet niet of de beslissing serieus ermee bezig te zijn echt een specifiek moment was. Het is meer een algemeen gevoel geweest, dat we ervoor wilden gaan. Dat we niet zomaar een album gingen maken en daarmee een paar keer in de maand zouden gaan spelen. We wilden gewoon wel volle bak ervoor gaan. Elk weekend spelen, elke week tours doen.”
Richard vult aan: “Het begint bij het idee, althans bij mij, dat ik met deze vijf mensen dingen kon maken die echt wel potjes kunnen breken. Dit kan echt goed worden.” Chris: “Dat is echt een onderbuikgevoel. We hadden allemaal kutbaantjes. Maar dat is het: je doet iets kuts tot je kunt doen wat je echt wil doen. Of wat het kutte dragelijk maakt. Kurt Cobain was ook gewoon conciërge.”
Richard: “Uit dat gevoel komen dromen, en die dromen worden haalbaar op het moment dat je ook echt stappen gaat zetten. Dus een producer in het buitenland, buitenlandse aspiraties, een label in het buitenland.” “Festivals,” vult Chris aan. Richard: “Stapje voor stapje is dat eigenlijk allemaal gerealiseerd. Ook met dank aan heel veel mensen om ons heen.”
“We staan nu op de vooravond om dat nog een keer te doen, maar dan een niveau hoger. Stapje voor stapje voor stapje. Er komt vast ooit een keer een grens, maar we hebben ‘m nog niet gezien. En als die grens er is, nou ja, dan weet ik niet wat er gebeurt.”
Optredens van John Coffey staan garant voor een feestje en heel veel stagediven. Toch zit er meer achter dan louter vrolijk gespring en gedans. Richard: “De muziek is hard, energiek en ik denk dat heel veel mensen het ook ervaren als positief, gewoon gaaf. Je gaat met een glimlach weg, dat vinden we heel belangrijk met z’n vijven. Tegelijkertijd zijn we ook gewoon vijf individuen, we denken best veel na. We vinden veel van dingen. We hebben allemaal een grote bek, maar hebben ook wel een mening over dingen. We beleven het leven op verschillende manieren, dat vind je wel terug in de liedjes. In de liedjes zitten verhalen, er worden dingen verteld.”
“We hebben onszelf wel eens afgevraagd of we muzikanten zijn of in een bandje zitten. We kwamen erop uit dat we toch in een bandje zitten. We zijn muzikaal wel heel sterk, dat durf ik inmiddels wel te zeggen, maar daarnaast zijn we in heel veel dingen geïnteresseerd. We laten ons inspireren door hetgeen wat we interessant vinden en natuurlijk ook wat ons overkomt. Broke Neck, bijvoorbeeld, is een soort verhandeling over mensen die een verkeerde diagnose krijgen en daardoor ontzettend beïnvloed worden in het leven. Dat is wel naar aanleiding van dat Chris op een gegeven moment een ongeluk kreeg en dat er een bericht kwam dat het misschien niet helemaal goed was.”
Chris: “Ja, ik had een hersenscan gekregen en ze zagen een plekje in mijn hersenen. Ik dacht echt ‘wow shit, dit is eng’. Dus ik moest terug voor nog een scan, helemaal bang joh. Ik zat op de fiets en dacht ‘holy shit, misschien ben ik over een jaar hier niet meer.’ Zulke dingen ga je dan bedenken. En uiteindelijk was er niks aan de hand, maar je bent ineens zo anders met het leven bezig. Wat vind ik nu belangrijk, wil ik nog met John Coffey door of wil ik andere dingen doen?” Richard: “Het is geen aanklacht op dat verhaal, maar geïnspireerd op dat voorval is het groter getrokken.”
“Muzikaal gezien komt het gewoon vanuit onze gut feeling,” zegt Chris. Carsten: “John Coffey is gewoon een combinatie van mensen die heel erg van harde muziek houden, maar ook heel erg houden van refreintjes. Lekker meezingbare shit. Die combinatie zoeken we altijd op. Dat spanningsveld vinden we heel tof. We houden van catchy muziek, dat spreekt ons aan. De combinatie met harde muziek is waar we altijd naar op zoek zijn.”
Chris: “Soms duik je de studio in en word je weer een onzeker muzikantje. Omdat je gewoon niet meer weet of het vet wordt. Maar dan bouw je het laagje voor laagje op en denk je ‘holy shit, dit is vet.’”
Carsten: “Nu weten we gewoon, dat is niet arrogant, maar wij vinden dit gewoon echt goed wat we gemaakt hebben. We zijn er superblij mee. Wat daar verder mee gaat gebeuren, dat is aan de mensen die het gaan horen. Toen we klaar waren met The Great News en ik het terugluisterde dacht ik, fucking hell, ik ben hier trots op. Dan kom je wel op z’n kantelpunt van ‘als mensen dit niet vet vinden, fuck it.’ Je hebt wel hoop, maar we staan wel heel duidelijk achter ons product. Het is nu out of our hands.”
De verwachtingen zijn hoog voor het nieuwe album van de band. Richard: “De verwachtingen zijn heel veel spelen op vette plekken. Grotere festivals, buitenland.” Chris: “In Nederland hebben we al best een naam gevestigd en het zou zonde zijn om ons alleen maar op Nederland te gaan focussen. Het buitenland hebben we nog aan onze voeten.” Carsten “Check het t-shirt dat die gozer aanheeft!” Carsten wijst naar de trap waar net een jongen met een John Coffey-shirt vanaf loopt. “Heu! John Coffey!” roepen de mannen. “Er staat vanavond in ieder geval een iemand bij de show.”
Het album The Great News van John Coffey is gisteren verschenen en te beluisteren op Spotify. 20 februari speelt de band in de Melkweg ter ere van de albumrelease. Meer data vind je hier.
Beeld: Jelle Mollema
