Een dagje later dan gepland, maar daar was-ie alsnog: Wie Is De Mol, aflevering nummero vijf! Het gaat vandaag over schaalvergroting, graven, een vakantie op Salou… en over Rik.
We beginnen dit keer aan de ontbijttafel en wat blijkt: Margriet is daar goed op voorbereid en probeert zich te vermommen als jampotdeksel, vermoedelijk omdat ze niet gezien wil worden zonder lak in haar feministenhaar. Even later geeft ze openlijk toe dat ze tweehonderd euro uit de pot heeft gehapt. Einde penningmeesterschap.
Door! Door naar een lesje toeristenfucken door Marlijn en Carolina. Zakken- en collectebusrollen tijdens een rommelige en bij vlagen hysterische rondleiding en de rest staat voor eh, joker. Eventjes maar, want de groep laat niet met zich fucken. Nee, sterker, de groep fuckt terug. En terecht. Aan ons lijf geen polonaise, moeten Margriet, Martine, Viktor, Rik en Malle Pietje gedacht hebben. Goed opgelet, vier juiste antwoorden, vier jokers weggespeeld. Daag, dames. Stik lekker in je jokers.
Bart, Bart, wat ben je hard. Ja. Carolina en Marlijn halen het bloed onder mijn nagels vandaan. Marlijn spreekt ons tijdens de biecht toe alsof we Sri Lankaanse kleuters zijn en Carolina zegt juist helemaal niets. NIETS! He-le-maal niets. Carolina is niets. En dan durft Marlijn ook nog ‘Jongens, denk verder’ te roepen terwijl ze haar jokers uit haar tas ziet glippen. Ja, ja. Mijn afkeer tegen Marlijn begint een ongekende hoogte aan te nemen, zo hoog als die Boedha ongeveer. Veertig meter.
Oja: tijdens die opdracht ziet Rik niet dat Marlijn iets uit die verrekte collectebus jatte. Rik is blind. Dus de mol. Maar daarover later meer, we graven gestaag verder.
(Ja, dit was een bruggetje)
Zeven scheppen in het zand op een, volgens Viktor, ‘prachtig verlaten strand’. Graven dus. Wie graaft zijn eigen graf? De kandidaten die heel stoer toegeven dat ze hebben gelogen bij het beantwoorden van minstens één vraag? Of Chris, die keurig antwoord gaf? Ik hoop op de liegbeesten. Want: ik ben wel een beetje klaar met dat stuitende gemol van jan en alleman. Of, nog erger: iedereen is dom. Maar dat kan ik me voorlopig nog niet voorstellen.
Vijf minuten de tijd, allemaal een schep: graven als een dolle. Behalve Rik, die doet het in een tempo en een voorzichtigheid alsof-ie bang was een archeologische vondst te vernietigen. Je weet natuurlijk ook nooit of je op een porseleinen en tevens heilige eikel stuit.
Margriet staat tot aan haar knieschijven in het zand: geen geld. Weer niet. De waarheid loont, zei Art nog. DAT ZEI ART NOG, MARLIJN! Schijnheil! Stoer verkondigen dat je gaat liegen omdat Rik het doet, en achteraf op je tenen getrapt zijn omdat bijna niemand (ONDER WIE JIJ, MARLIJN) de waarheid heeft gesproken.
De ergernis is gestegen tot 41 meter.
Viktor plaatst de karige pot nog even in perspectief en denkt hardop na over wat je met 4000 euro zou kunnen doen. “Je komt dan niet verder dan het strand van Salou, dat wil je echt niet”, weet Viktor. Dat het voor een groot deel van Nederland veel meer is dan er maandelijks op de loonstrook staat, ach, dat geeft niet, dat kan Vikor ook niet weten. Nee, beter: dat wil hij echt niet weten.
Terug naar Nederland (grappig, Art). Marlijn vertelt vol trots dat de groep ‘vrij snel’ door had dat de bordjes een vergrote dan wel verkleinde versie van Nederland voor moeten stellen. Joh! 42 meter.
Chris wordt chef van het postorderbedrijf op het Madugangameer en mag drie bootjes aansturen, onder andere die van Rik. TNT op het water. Rik zit op een boot en maakt er, wederom, een gigantisch potje van. Hij doet van alles en hij doet van alles fout.
Rik wil de andere kant op.
Rik leest niet goed.
Rik pakt alle dozen tegelijk.
Rik gooit dozen in het water.
Rik vindt het allemaal wel prima.
Het ‘varend Klutsdorp’ (mooie, Margriet) is de kluts volledig kwijt.
Chris, ondertussen, doet zijn werk met een ongekend fanatisme, alsof hij een enorme bestelling van de Gall & Gall verwacht maar wordt nog aardig gedwarsboomd door Mar, Mar en Mar die gedrieën voor een walkietalkiekakafonie van ongekende omvang zorgen.
Nou, goed. 1500 euro in de pot. En één pakket niet bezorgd, nee, dat ligt op de bodem van Nederland, vakkundig overvaren door de kapitein van Rik zijn Pakjesboot 13.
Rik dus. Dommig, naïef. Lapzwansend door de afleveringen. Of, om even in te spelen op de actualiteit: Rik is goedgekleed en in de war, alleen zijn speelgoedpistool ontbreekt nog. Terug naar de studio.
Weet je wie ook terug moet? Haha. Viktor. Ook niet de slimste, blijkt, maar dat mag geen (Show)nieuws zijn. Viktor spreidt over vier van de zes kandidaten en gelukkig zag hij achteraf zelf ook in dat dat misschien niet het verstandigste was om te doen. ‘Sneu’, vindt Martine.
Goed. Resumé Overflakkee. Ik ben in de war. Het bizarre vind ik dat iedereen de mol kan zijn, en dat er maar eentje is. Maar ik heb nog niet goed in de gaten of we dit jaar met stuitend domme kandidaten te maken hebben, of met kandidaten die doen alsof ze dom zijn. Ik vrees het eerste, maar sta open voor het tweede gegeven.
Oja. Schaalvergroting? Geen idee. Tot volgende week!
