Na de slachting op de redactie van Charlie Hebdo en de voorkomen terreuraanslag(en) in België wordt een toename gemeld van agressie en geweld tegen moslims en islamitische instituten, zowel in België, Frankrijk als in Nederland. Vandalisme op moskeegebouwen en agressie tegen moslims op straat. Dit is afschuwelijk en op geen enkele manier goed te praten, máár…de moslims hebben het natuurlijk ook wel zelf een beetje naar gemaakt. Op een gegeven moment is ook het geduld van westerlingen op en begint de tolerantie als gemartelde tanden af te brokkelen.

Het valt niet te ontkennen dat het Westen nogal wat te verduren heeft gehad met de islam. Nu zou dat geen probleem zijn geweest als het bij verbale polemiek zou zijn gebleven en een cartoonstrijd tussen satirici van beide kampen. Maar als er naar wapens wordt gegrepen, voor de zoveelste keer, dan wordt niet alleen een streep in het zand getrokken (het westerse zand wel te verstaan), maar beginnen varkenskoppen moskeemuren te sieren.

Kijk, vrijheid van expressie en van gedachten is een hoog goed in het democratische Westen. Bijna heilig, ook al doen sommigen, opvallend vaak sociale antropologen daar wat badinerend over. (U vraagt wat sociale antropologen doen? Al slaat u mij dood. Ik vermoed dat ze verstopt achter struiken, onder paraplu en achter verrekijkers, het gedrag bestuderen van mensen in het park tijdens een hoosbui.) Zij roepen op tot zelfcensuur en fatsoenlijke omgangsvormen in woord.

Vreemd genoeg hebben ook schrijvers, die vrijheid van expressie zouden moeten ademen, deze oproep ondersteund. Tiens. (U vraagt wat schrijvers de hele dag doen? Dutjes houden om de avond fris en met gel in de haren op televisie te verschijnen.)

Onder het hemelgewelf van vrije expressie zijn zulke rookwolken en distelvelden niet verboden, noch worden zij gedoofd of vernietigd. Men kan de pen oppakken en de antropologen of schrijvers van repliek dienen. Maar om de schrijvers van zulke onderdanige zoenoffers op trillende handen en knikkende knieën (de leerling die niet een appel meeneemt naar de lieve juf, maar naar de norse leraar die de pik op hem heeft) nu meteen het hoofd af te snijden of te doorboren met kalasjnikovs, dat gaat te ver. Dat doen we niet, want dit is pas fatsoen. Met gelijke munt zal men terugbetalen.

‘De meeste muzelmannen zien vrijheid als een gebrek aan moraal, de zedeloosheid ten top’

Ik denk dat moslims niet begrijpen waarom westerlingen zo gehecht zijn aan deze individuele vrijheid. De meeste muzelmannen zien vrijheid als een gebrek aan moraal, de zedeloosheid ten top. Waarom? Het antwoord is simpel: omdat ook vrouwen deze vrijheid genieten. En we weten dat de vrouw de meetlat is voor immoraliteit in de islam.

Maar, lieve moslims, u zou het toch eens van een andere kant moeten bekijken. Van terroristen en aanhangers van de Islamitische Staat wordt gezegd dat zij de islam hebben gekaapt. Wat denkt u dat hier in het Westen is gebeurd? Eeuwenlang, ja, eeuwenlang, hebben christenen met lede ogen moeten toezien hoe hún geloof werd gekaapt door een machtig instituut als de kerk.

Inquisitie, bekeringsdrang, kindermisbruik dankzij door het celibaat opgehitste priesters – dit alles was een kaping van het mooie geloof van het christendom: immers predikte Jezus Christus niet liefde, liefde voor je familie, liefde voor je buren en zelfs liefde voor je vijanden? Hij riep zelfs op om geweld met overgave te ontvangen, ‘de andere wang toekeren’.

Niemand begrijpt zo goed als westerlingen hoe pijnlijk en wrang en wanhopig het is wanneer het geloof van oprechte gelovigen gekaapt wordt door grote aantallen zotten en dwazen. Ik hoed mij ervoor om te spreken van radicale christenen, want wie radicaliseert in het christendom zou het fundament van de christelijke boodschap ver moeten doortrekken, namelijk de allesomvattende liefde.

Ironisch genoeg zou men kunnen stellen dat de bevrijding van de kerk in de jaren zestig van de vorige eeuw niets anders was dan een terugkeer naar de zuivere kern van het christendom: vrije liefde, gelijkheid van man en vrouw, vrijheid van kleding en individualisering in plaats van communievorming, want ondertussen hadden de westerlingen wel door dat autoriteit en vrijheid niet samengaan.

Vandaar dat men nog steeds zulke begripvolle mensen treft alhier, zoals de bovengenoemde antropologen en schrijvers. Zij zijn de extremisten onder deze nieuwe vorm van het christendom, want de liefde vertoont bij hen kenmerken van erotomanie. Dat is wel zorgelijk, want pathologisch.
Hoe dan ook, ik hoop dat ik met dit stuk een brug heb gebouwd.

Disclaimer: dit stuk is tot stand gekomen zonder bedreiging of gijzeling van de redactie van TPO met al dan niet neppistool.