Volgens Sam Van Rooy wordt er een verkeerd beeld van de islam opgehangen in onze media en door de opiniemakers. In deze longread wil hij dat counteren: de gewelddadige islam is inderdaad de echte.
‘De mandatarissen van de moslimgemeenschap in Limburg reageerden krachtig en eendrachtig op de beledigingen van Filip Dewinter (Vlaams Belang), donderdag in de Kamer. Dewinter zwaaide met de Koran en noemde het heilige boek van de moslims “de bron van alle kwaad”. (…) Het is de eerste keer dat Limburgse moslims die verkozen zijn in een mandaat – nationaal of regionaal – verenigd naar buiten treden. (…) Liefst 30 mandatarissen – schepenen, gemeenteraadsleden en OCMW-raadsleden – vergaderden vrijdagavond in Maasmechelen.’ (Het Belang van Limburg, 24 januari 2015).
Het is dus ‘de eerste keer dat Limburgse moslims die verkozen zijn in een mandaat – nationaal of regionaal – verenigd naar buiten treden’. Kennelijk is de Limburgse moslimgemeenschap nog meer verontwaardigd wanneer iemand de Koran fundamenteel bekritiseert (of ‘ontheiligt’) dan wanneer er voor de zoveelste keer slachtoffers vallen als gevolg van de islamitische jihad. ‘Verontwaardigingsdiscrepantie’ is de moslimgemeenschap niet vreemd. Dat is ook wel te verklaren, niet het minst om praktische redenen: sinds nine eleven (2001) zijn er wereldwijd niet minder dan 24.935 jihadaanslagen gepleegd, dat zijn er gemiddeld bijna 5 per dag. Over elke door de Koran gelegitimeerde jihadaanslag oprecht en openlijk verontwaardiging tonen, zou dan ook een voltijdse job zijn.
Een gedetailleerd jihadrapport (zie www.thereligionofpeace.com) laat zien dat er van 3 tot en met 9 januari – de week waarin vrijwel de voltallige redactie van Charlie Hebdo door jihadisten werd vermoord – wereldwijd maar liefst 61 jihadaanslagen werden gepleegd (meer dan 8 per dag), waarvan 15 zelfmoordaanslagen. Die 61 jihadaanslagen hadden 745 doden (meer dan 100 per dag) en 337 zwaargewonden tot gevolg en vonden, behalve in Frankrijk, plaats in de volgende moslimlanden: Irak, Nigeria, Somalië, Mali, Jemen, Tunesië, Afghanistan, Pakistan, Saoedi-Arabië, Egypte, Turkije en Syrië.
Het zogenaamd ‘religieus terrorisme’ – lees: de islamitische jihad – neemt wereldwijd fors toe, zo concludeert de nieuwe Global Terrorism Index van het Institute for Economics and Peace (EIP). De top-15 van de landen waar in 2013 de meeste aanslagen werden gepleegd zijn Irak, Afghanistan, Pakistan, Nigeria, Syrië, India, Somalië, Jemen, de Filipijnen, Thailand, Rusland, Kenia, Egypte, Libanon en Libië. Dat zijn vrijwel stuk voor stuk islamitische landen of landen die aan de islamitische wereld grenzen zoals de Filipijnen, Thailand en India, en zo te maken hebben met islamisering en jihad. Sinds nine eleven(2001) is het aantal mensen dat omkwam door zelfmoordterreur – de ‘martelaarsdood’, een typisch islamitisch fenomeen – vervijfvoudigd.
In 2013 viel meer dan 80 procent van de terreurslachtoffers in Irak, Afghanistan, Pakistan, Nigeria en Syrië. Twee op de drie aanslagen werden met de Koran in de hand gepleegd door Islamitische Staat, Boko Haram, Al Qaida en de Taliban. In 2013 nam de terreur wereldwijd toe met 60 procent ten opzichte van 2012, en die stijging is vooral toe te schrijven aan terreurgroepen met een islamitisch karakter. Dat zeer veel, zo niet de meeste slachtoffers van de jihad mensen zijn die zichzelf als moslim beschouwen, bewijst alleen maar hoe meedogenloos de jihad is ten opzichte van mensen in het algemeen en moslims die volgens de islamitische doctrine afvallig zijn in het bijzonder.
Het is dan ook wraakroepend om vast te stellen in welke bochten men zich ook vandaag nog blijft wringen om te proberen het islamitisch terrorisme wereldwijd en in Europa in het bijzonder te minimaliseren. Zo wordt her en der triomfantelijk verspreid dat in 2013 slechts 1,3 procent van de in totaal 152 terroristische aanslagen in de EU, door de islam geïnspireerd waren – er wordt zelfs geschreven: ‘religieus’ geïnspireerd, alsof de daders evengoed pakweg hindoes, joden of sikhs zouden kunnen geweest zijn. Maar waarom noemen woordvoerders van inlichtingendiensten in Europa, wanneer ze een zeldzaam openhartig interview geven, de jihad dan als belangrijkste dreiging? Omdat die ‘1,3 procent’ een halve waarheid en dus een hele leugen is. Om tot 1,3 procent te komen, heeft men immers geen rekening gehouden met het aantal jihadaanslagen dat mislukt of verijdeld is. Het rapport waarop men zich baseert (‘European Union Terrorism Situation and Trend Report 2014’) geeft gelukkig alle cijfers, dus is het eenvoudig te berekenen dat in Europa maar liefst 40,3 procent van de terrorismeverdachten moslims zijn. Dat is een enorme oververtegenwoordiging, want ‘slechts’ een vijftal procent van de mensen in Europa is moslim. Men kan dus alleen maar concluderen dat de veiligheidsdiensten inzake de jihad vrij goed werk leveren, of dat heel wat jihadisten knoeiers zijn. Allicht is het een combinatie van beide. Bovendien zegt het aantal (succesvolle) aanslagen weinig over het aantal slachtoffers. Wanneer men de periode tussen 11 september 2001 en 15 januari 2015 in ogenschouw neemt, zoals deze grafiek van de ‘Global Terrorism Database’ van de University of Maryland doet, dan blijkt dat het overgrote deel van het aantal dodelijke slachtoffers in Europa het gevolg is van de islamitische jihad.
Naast het op leugenachtige wijze minimaliseren van islamitisch terrorisme, is het evenzeer wraakroepend om vast te stellen in welke bochten men zich ook vandaag nog blijft wringen om te proberen de jihad los te koppelen van de islam. Het is immers de logica zelve dat de jihad in de islamitische wereld dagelijkse kost is en Europa en het Westen steeds meer in zijn greep houdt. De jihad is inherent aan de islamitische leer, die met name is vastgelegd in de Koran. Dat vindt ook moslimfilosoof Rachid Benzine, die nu een breed podium in onze media krijgt. Kennelijk mag hij wél zeggen dat ‘het jihadisme ook deel uitmaakt van de islam’ en er ‘in de islam dringend een revolutie nodig is’ (De Morgen, 17 januari 2015). In plaats van zich zo druk te maken over Filip Dewinters uitspraak – ‘De Koran is de reden van heel wat onheil, de bron van alle kwaad, een license to kill’ – zou de (Limburgse) moslimgemeenschap zich dus beter minstens even eendrachtig en expliciet uitlaten over een broodnodige fundamentele hervorming van de islam, te beginnen met de Koran. De Koran is immers hét handboek van de islam, waar zowel de gewelddadige jihadisten als de vredelievende mensen die zichzelf moslim noemen zich op beroepen.
Na een aandachtige lezing van Mein Kampf stelde Winston Churchill: ‘Hier had men dan de nieuwe Koran vol blind geloof in de oorlog: gezwollen van taal, breedsprakerig en vormloos – maar onheilspellend.’ Men kan inderdaad niet ontkennen dat de Koran in heel wat passages eerder op het reglement voor de krijgstucht van een oorlogvoerende natie lijkt dan op een religieus boek. Wie de Koran leest zal vaststellen dat hij minstens 164 oorlogspassages of jihadverzen bevat. In essentie gaat deze ‘grondwet van de islam’ dan ook over de plicht tot jihad (strijd) tegen de ongelovigen en het ongeloof. Een van de vele tot geweld oproepende Koranverzen zoals ‘doodt hen waar ge ze ook maar kunt vinden’ (Koran 2:191, 4:89 en 4:91) is typerend. De talloze letterlijke oproepen in de Koran om oorlog of jihad te voeren tegen de ongelovigen, zijn niet plaats- en tijdsgebonden maar onbegrensd in ruimte en tijd; ze zijn universeel.
Dit overigens in tegenstelling tot de Bijbel, waarin specifieke plagen en straffen in specifieke omstandigheden worden beschreven, gebonden aan tijd en ruimte. Bovendien is de Bijbel een grote verzameling van boeken geschreven door meerdere auteurs over een bijzonder lange periode; de Bijbel is erkend mensenwerk, terwijl de Koran het rechtstreekse en onveranderlijke woord is van Allah. Daardoor werd het gebruik van de Rede wel mogelijk in het christendom, maar niet in de islam. Voorts is de ‘soenna’ (beschreven in de Hadith), de manier van leven van de islamitische profeet Mohammed, de perfecte mens en het na te volgen voorbeeld voor elke (goede) moslim, nauwelijks minder onveranderbaar, en even gezaghebbend in de islam. Uit de soenna blijkt dat Mohammed, die vooral ook een politiek-totalitaire boodschap bracht, onder andere een bedrieger, slavenhandelaar en moordenaar was. Jezus was het tegengestelde: ‘Mohammed liet moorden; Jezus liet zich vermoorden.’ De Amerikaans-Syrische psychiater Wafa Sultan verwoordt dat als volgt: ‘Het probleem met christenen is dat ze niet zo goed als Jezus zijn. Maar goddank zijn de meeste moslims beter dan Mohammed.’
Het zijn dit soort wezenlijke verschillen tussen enerzijds de joods-christelijke en anderzijds de islamitische traditie die ten grondslag liggen aan de grote verschillen in moraal; ze verklaren de clash of civilizations tussen enerzijds fundamentele westerse en anderzijds fundamentele islamitische waarden, die blijkt uit de dagelijkse, niet-aflatende stroom van berichten zoals ‘Turkse rechtbank beveelt blokkering van websites die Charlie Hebdo-cartoons laten zien’, ‘Saoedische blogger ontvangt vandaag eerste zweepslagen’, ‘Zwangere Soedanese vrouw krijgt doodstraf na huwelijk met christen’ enzovoort. Als elk van dat soort ‘clash-berichten’ een zandkorrel is, kan men ondertussen van heel de aardbol een woestijn maken.
Nu, het feit dat de Koran een boek vol tegenstrijdigheden is dat ook vredelievende verzen bevat, die veelvuldig worden geciteerd in een poging om aan te tonen dat de islam zogenaamd ‘een religie van de vrede’ is, is bijzonder misleidend. De oorzaak van deze tegenstrijdige Koranverzen is dat profeet Mohammed in het begin in Mekka de islam op vreedzame wijze probeerde te verspreiden (de zogenaamde ‘Mekkaanse’ Koranverzen). Later ging Mohammed echter over tot de verspreiding van de islam met het zwaard: hij trok van Mekka naar Medina (de zogenaamde ‘hijra’) en ging agressief en gewelddadig te werk (de zogenaamde ‘Medinese’ Koranverzen). Mohammed werd in die ‘Medinese fase’ een oorlogszuchtige krijgsheer die in tientallen oorlogen en overvallen op karavanen duizenden mensen doodde. De Koran weerspiegelt dit proces, deze evolutie.
Heel wat Mekkaanse, vredelievende Koranverzen enerzijds en Medinese, gewelddadige Koranverzen anderzijds zijn dus op het eerste gezicht tegenstrijdig, maar dat is slechts schijn. Volgens de Koran is de Koran immers een perfect boek zonder fouten en tegenstrijdigheden. Het principe van de ‘naskh’ of ‘opheffing’ in de islam, beschreven in zowel de Koran zelf (Koran 2:106) als in elk professioneel shariahandboek, bepaalt dan ook dat latere, gewelddadige (Medinese) Koranverzen vroegere, vredelievende (Mekkaanse) Koranverzen opheffen. Dat is goed te begrijpen, want de oude Mohammed is voor zijn gelovigen per slot van rekening rijper en wijzer dan de jonge. Gewelddadige Koranverzen die Mohammed in Medina heeft ‘ontvangen’ hebben dus voorrang op vredelievende Koranverzen uit de Mekkaanse periode.
Zonder het principe van de opheffing zou de islam een totaal willekeurig en waardenloos systeem zijn of zou, zoals moslimfilosoof Rachid Benzine het uitdrukt: ‘de Koran helemaal niets zeggen’. Met het principe van de opheffing is de islam echter precies datgene wat hij is: een politieke ideologie van terreur tegen andersgelovigen en de enige ‘religie’ ter wereld met een goddelijk vastgelegde licentie tot bedriegen en doden. Dat is dan ook het antwoord op de vraag waarom orthodoxe, agressieve vertegenwoordigers van de islam en gewelddadige jihadisten historisch steeds opnieuw de boventoon kunnen voeren: ze beroepen zich met succes op de Koran en het principe van de opheffing, dat door de meeste islamitische stromingen wordt geaccepteerd.
De zogenaamde ‘radicale’ of ‘radicaliserende’ moslims hebben met andere woorden de veroveringsgezinde en gewelddadige islamitische leer, vastgelegd in met name de Koran, volledig aan hun kant. Het wordt dan ook hoog tijd dat moslimgemeenschappen overal ter wereld deze ongemakkelijke waarheid onder ogen zien en openlijk erkennen, en dat ze álle tot intolerantie en geweld oproepende passages expliciet uit de Koran schrappen. Wat dat betreft treed ik de Gentse imam Brahim Laytouss bij die in De Standaard stelt dat ‘de islam en de Koran een update nodig hebben’. Wat dat ‘updaten’ precies inhoudt komen we niet direct te weten, maar het was wel weer veelzeggend dat Laytouss die boodschap tijdens het recente ‘Terreurdebat’ op VTM kennelijk niet zo expliciet durfde te herhalen; allicht uit angst, maar ook omdat niemand anders, ook niet Bart De Wever, wilde of durfde in te gaan op de fundamenten van de islamitische leer. Oprechte hervormers van de islam worden in de steek gelaten, ook door Bart De Wever.
Het op de oppervlakte blijven van Laytouss hoeft niet te verbazen: in Nederland werd de zich als gematigde moslim uitende Ibrahim Wijbenga (CDA-raadslid in Eindhoven) met de dood bedreigd door jihadisten, met name omdat hij kritiek uitte op Syrië-jihadisten. Volgens Wijbenga intimideren, bedreigen en beledigen geradicaliseerde jongeren steeds vaker de meer gematigde moslims. Dit stramien keert telkens weer: een zelfverklaarde of geboren moslim die expliciet en openlijk kritiek uit op een van de fundamentele facetten van de islam, wordt bedreigd door een of meerdere orthodoxe geloofsbroeders. Wie als moslim kritiek uit op de islam, is al snel afvallig, en op afvalligheid staat in de islam de doodstraf.
In het licht daarvan is het dom en tragisch dat Minister van Binnenlandse zaken Jan Jambon (N-VA) applaus krijgt van de gehele Kamer omdat hij in zijn reactie op de Korankritiek van Filip Dewinter de Koran zonder meer verdedigt. Op die manier dient Jambon de jihadisten en laat hij de oprechte hervormers in de steek, om nog te zwijgen van de slag in het gezicht van ex-moslims en de vele andere slachtoffers van de Koran. Hoezeer Jambon dwaalt, bleek wanneer hij tot Dewinter zei: ‘Maar de scheidslijn die u legt tussen islam en de rest van onze gemeenschap, daar vindt u in dit halfrond bij geen enkele andere partij steun voor.’ Het is immers niet Dewinter, maar de Koran zélf die die ‘scheidslijn’ legt en dat wist ook, jawel, Karl Marx, die stelde: ‘De islam veroordeelt de natie van de ongelovigen en creëert een toestand van permanente vijandigheid tussen moslims en ongelovigen.’
Arthur Schopenhauer noemde de Koran een ‘inferieur boek’ dat bij mensen ‘een opvallende minachting voor de dood kweekt’ en hen weet te ‘enthousiasmeren voor bloedige oorlogen en omvangrijke veroveringen’. Carl-Gustav Jung zei: ‘We weten niet of Hitler een nieuwe islam gaat oprichten. Hij is er nu al mee bezig; hij lijkt op Mohammed. De stemming in Duitsland is islamitisch: oorlogszuchtig en islamitisch.’ Churchill, Marx, Schopenhauer, Jung, de Tocqueville, A. Huxley, U. Eco, … De lijst filosofen, denkers en politici van allerlei slag die na lezing van de Koran een dergelijke analyse maakten, is lang. Dat zij stuk voor stuk de Koran slecht zouden hebben gelezen of de islam verkeerd hadden begrepen, lijkt me bijzonder sterk.
We hebben het dan nog niet eens gehad over het antisemitisme in de Koran en de Hadith, dat kan tippen aan de Jodenhaat in Mein Kampf. Wie moslims vandaag de nieuwe Joden noemt, perverteert de waarheid: Mein Kampf en de Protocollen van Sion verkopen als zoete broodjes in de islamitische wereld en het antisemitisme druipt uit alle poriën van de oemma; dat tonen niet alleen onderzoeken aan, men hoeft slechts de media en preken uit de islamitische wereld te volgen. Op het moment dat Europa Auschwitz herdenkt, ontvluchten Joden het Avondland voor de jihad. De Joodse gemeenschap in Europa is de kanarie in de steenkoolmijn: als Europa haar joden verliest, verliest zij haar ziel. De waarheid is dan ook dat de Joden nog steeds de Joden zijn, dat de jihadisten de ‘nieuwe’ – en evengoed de ‘oude’ – nazi’s zijn en dat de islamitische niet-jihadisten die geen gewelddadige bedoelingen hebben er al te vaak antisemitische denkbeelden op nahouden, zoals het onderzoek van Marc Elchardus aantoont. Net zoals de Duitsers in de jaren dertig werden vergiftigd met nationaalsocialistisch antisemitisme, worden moslims vergiftigd met islamitisch antisemitisme, bekrachtigd door de islamitische leer. En laat u niets wijsmaken: (islamitische) Jodenhaat komt niet voort uit Israël, Israëlhaat komt voort uit (islamitische) Jodenhaat. Mocht Israël geen Joods-democratische rechtsstaat maar een islamitisch land zijn, er was geen haan die naar ‘de Palestijnen’ kraaide.
De jonge Palestijnse atheïst Waleed Al-Husseini werd door een Palestijnse rechter veroordeeld en vloog achter de tralies omdat hij de islam bekritiseert. Hij werd fysiek en mentaal gemarteld, niet door Hamas, maar door het regime van de zogenaamd ‘gematigde’ Abbas. Al-Husseini bevindt zich gelukkig nu in Frankrijk en schreef een islamkritisch boek. Al Husseini: ‘De islam is een groot probleem, de hele islam. Je hoort nu steeds dat er een groot verschil is tussen de radicale islam en de goede, vredelievende islam. Maar waarom hebben ze mij dan bijvoorbeeld opgesloten? (…) Ik vroeg op school waarom de Koran beweert dat de loop van ons leven bij voorbaat vaststaat, terwijl de profeet zegt dat we verantwoordelijk zijn voor onze daden. Ik kreeg te horen dat ik maar vooral veel moest bidden en dat mijn vragen waren ingefluisterd door de duivel.’ Al-Husseini begon dan maar zelf de islam te bestuderen door alle heilige teksten en zo veel mogelijk commentaren te lezen. Zijn conclusie: ‘De islam is helemaal geen godsdienst van vrede, vergeving en barmhartigheid zoals mij altijd was verteld. Vanaf het begin draait het om oorlog, bloedbaden en vrouwenonderdrukking. Ik wil met mijn boek moslims aanmoedigen zelf na te denken over hun religie zodat ze daadwerkelijk vrij kunnen worden. Wie tegen geweld en voor gelijkheid en rechtvaardigheid is, ontkomt er niet aan de islam kritisch te ondervragen. (…) Vrijwel alle moslims zijn ervan overtuigd dat de profeet niet mag worden beledigd en dat de moorden dus gerechtvaardigd zijn. Veel moslims hebben een aanvaardbare, geruststellende boodschap voor de buitenwereld maar denken ondertussen iets anders.’
Moslims vallen echter niet samen met de islam. Wie de islam gelijkstelt aan de moslims, doet ze enorm te kort en dwaalt. De islamitische leer maakt immers zélf het onderscheid tussen de islam (de leer) en moslims (de aanhangers). De uit Iran afkomstige Nederlandse rechtsgeleerde Afshin Ellian verwoordt het als volgt: ‘Als alle moslims zouden samenvallen met de islam, dan zouden moslims slechts onder een islamitisch regime kunnen leven. Ook gaan we er dan vanuit dat alle moslims precies weten wat de islam inhoudt. Bovendien nemen we dan aan dat alle moslims geheel vrijwillig volgens de normen van de islam willen leven. (…) Wie de moslims en de islam als verwisselbare categorieën ziet, beschouwt alle moslims in de wereld als een blok beton. In werkelijkheid zijn er vele soorten moslims: whisky-drinkers, gelovige, minder gelovige, zwaar gelovige moslims, ongelovige moslims, atheïstische moslims, hoerenlopers, maffia-moslims, soefi-moslims, terroristische moslims, et cetera. Vormen al die categorieën een onverbrekelijke eenheid met de islam?’ Natuurlijk niet, want ook zonder moslims zou de islam nog steeds bestaan, net zoals ook het nazisme nog bestaat zonder de nazi’s of nazi-Duitsland. De islam is immers niet het resultaat van activiteiten van moslims, het is de wil van Allah, vastgelegd in de islamitische bronnen, aldus Afshin Ellian. Het bekritiseren van de islam is dan ook niet hetzelfde als het bekritiseren van (alle) moslims, integendeel. Wie zijn medemens, ook hij of zij die zich moslim noemt, lief heeft, moet de islam fundamenteel bekritiseren. En net zoals elke leer of systeem heeft ook de islam een essentie (en die is niet fraai). De Franse arabiste Anne-Marie Delcambre verwoordde dat als volgt: ‘De gematigde islam is een westers verzinsel om de onaangename waarheid niet onder ogen te hoeven zien. Het ‘islamisme’ [de zgn. ‘politieke islam’] zit in de islam als het kuiken in het ei. Er is geen goede en slechte islam, zoals er ook geen gematigde islam bestaat. Gematigde moslims bestaan wel, dat zijn degenen die een deel van hun geloof links laten liggen.’
Los van het feit dat de geschiedenis niet wordt bepaald door de zogenaamde ‘gematigde meerderheid’ – die doorgaans laf, bang en stil is – tonen onderzoeken steeds opnieuw aan dat het dogma ‘gematigde moslimmeerderheid’ op zijn minst kort door de bocht is. Men kan moslims niet simplistisch indelen in ‘gematigd’ en ‘niet-gematigd’. Een van de grootschaligste onderzoeken ooit – ‘Who Speaks for Islam?What a Billion Muslims Really Think’ van Dalia Mogahed en professor John Esposito, mensen die de islam een bijzonder warm hart toedragen – had als conclusie dat ongeveer een derde van de moslims wereldwijd in meer of mindere mate jihadistische aanslagen goedkeurt. Dat zijn circa 500 miljoen moslims. Begrijpen zij allemaal de islam verkeerd? Talloze onderzoeken in belangrijke moslimlanden tonen bovendien aan dat grote moslimmeerderheden achter de doodstraf voor afvalligen en andere inhumane shariawetten staan. Hebben zij allen de islam verkeerd begrepen? Arme moslims, de islam heeft van bij hun geboorte hun breinen vergiftigd, net zoals het nazisme in de jaren dertig de breinen van de Duitse bevolking vergiftigde. Hoeft het te verbazen dat de OIC (‘Organization of the Islamic Cooperation’), de grootste intergouvernementele organisatie na de Verenigde Naties bestaande uit 57 islamitische en islamiserende landen, expliciet heeft gestipuleerd de sharia boven de ‘Universele Verklaring van de Rechten van de Mens te stellen? Hebben al die landen de islam verkeerd begrepen?
De ongemakkelijke waarheid is a) dat de ware vrijdenkers met islamitische achtergrond, zoals Waleed Al-Husseini, een ultrakleine en doorgaans met de dood bedreigde minderheid uitmaken, b) dat de gewelddadige jihadisten met meer en steeds meer zijn, en c) dat daartussen een grote meerderheid zit van orthodoxe moslims die verwerpelijke denkbeelden koesteren en dito daden stellen ten opzichte van andersdenkenden, andersgelovigen, andersgeaarden, dieren, vrouwen en/of kinderen. Die orthodoxe meerderheid, die tegelijkertijd hartstochtelijk blijft liegen dat de islam niet ‘onderwerping’ maar ‘vrede’ betekent en bewust of onbewust de doctrine van de ‘taqiyya’ (bedrog, misleiding) in de praktijk brengt, spreidt het bedje voor de gewelddadige jihadisten.
Die meerderheid van moslims met denkbeelden die haaks staan op democratie en vrijheid, bevindt zich ook in Europa. Uit een recent onderzoek van het Centrum voor Sociaal Onderzoek uit Berlijn (het ‘Wissenschaftszentrum Berlin für Sozialforschung’ of ‘WZB’) bij Turkse en Marokkaanse moslims in zes Europese landen (Oostenrijk, België, Frankrijk, Duitsland, Nederland en Zweden) blijkt immers dat:
– 66 procent van de Europese moslims de regels van de Koran belangrijker vindt dan de wetten van het land waarin ze leven;
– 75 procent van de Europese moslims stelt dat er maar één interpretatie van de Koran is die dwingend zou moeten gelden voor alle moslims;
– 60 procent van de Europese moslims vindt dat moslims moeten terugkeren naar hun ‘islamitische wortels’.
Moslims in Europa die op alle drie deze stellingen bevestigend antwoordden, werden door het WZB gekwalificeerd als ‘consistente fundamentalisten’, en dat is maar liefst 44 procent (evenredig verdeeld onder jongere en ouder moslims). Andere zorgwekkende conclusies uit dit onderzoek zijn dat 60 procent van de moslims in Europa homoseksuelen als vriend weigert te zien, 45 procent Joden onbetrouwbaar acht en 54 procent van de Europese moslims gelooft dat het een doel is van het Westen om de islam kapot te maken. De auteur van het rapport, de Nederlandse socioloog Ruud Koopmans concludeert: ‘Deze uitkomsten zijn duidelijke tegengestelden van wat we vaak horen, namelijk dat islamitisch fundamentalisme een marginaal verschijnsel is in West-Europa en dat de fundamentalistische graad niet verschilt van die onder de christelijke meerderheid. Beide blijken overduidelijk onwaar, aangezien bijna de helft van de Europese islamieten wil terugkeren naar de islamitische wortels en denkt dat er slechts één interpretatie is van de koran en dat de daarin opgetekende wetten belangrijker zijn dan seculiere wetten.’
Er zijn gelukkig nog mensen te vinden zoals Waleed Al-Husseini. Vandaag komt de felste kritiek op de islam meestal van ex-moslims en intellectuelen afkomstig uit de moslimwereld, van ervaringsdeskundigen dus. Zo spreekt Abdelwahab Meddeb (Frans-Tunesisch) over ‘de ziekte van de islam’; de Algerijn Hamid Zanaz noemt de islam ‘de religie tegen het leven’; de Nederlandse Marokkaan Hafid Bouazza noemt de islam ‘agressie op zoek naar een oorzaak’; de Pakistaan Ibn Warraq noemt de islam ‘fascisme’; Ayaan Hirsi Ali (Somalië) omschrijft de islam als ‘een mentale gevangenis’; Nahed Selim (Egypte-Nederland) schrijft dat ‘Allah niet van vrouwen houdt’, Afshin Ellian (Iran-Nederland) stelt dat ‘gewelddadig radicalisme een wezenlijk onderdeel van de islam is’, noemt ‘de waarheid de grootste vijand van de islam’ en schrijft dat ‘de politieke islam een psychische aandoening is’. Ook deze lijst is lang, maar verre van lang genoeg. Bovendien, als deze mensen niet worden bedreigd door moslims, worden ze vroeg of laat wel op een of andere manier kaltgestellt door het politiek correcte establishment. In ‘Victims of Intimidation: Freedom of Speech within Europe’s Muslim Communities’wordt het verhaal verteld van een indrukwekkend aantal islamcritici met een islamitische achtergrond dat door orthodoxe moslims wordt bedreigd. Los van het feit dat ze doorgaans beveiliging krijgen, worden ze door het Westen intellectueel en moreel in de steek gelaten.
Elkeen die een pleidooi houdt voor een ‘Europese’ of ‘verlichte’ islam, geeft eigenlijk toe dat er met de islam een fundamenteel probleem is. Van het zogenaamde ‘eurocommunisme’ is nooit iets in huis kunnen komen, simpelweg omdat het wezen van het communisme haaks staat op de (vrijheids)waarden van het Westen. Dat geldt evenzeer voor de islam, die net zoals elk ander stelsel een bepaalde essentie heeft. Net zoals ‘eurocommunisme’ is ‘Europese islam’ dan ook eigenlijk een contradictio in terminis. Wanneer pakweg de helft van Mein Kampf inclusief de Jodenhaat wordt geschrapt, is het nationaalsocialisme dan nog het nationaalsocialisme? Is de islam nog de islam wanneer de sharia, de jihad, de voorbeeldstatus van de gewelddadige Mohammed en alle goddelijke oproepen tot intolerantie en geweld worden geschrapt? Zal een dergelijke expliciet onthoofde ‘islam’ ooit algemeen door moslims worden aanvaard? Of moet de moslimgemeenschap niet gewoon pakweg het (universeel) soefisme gaan aanhangen? Dát zijn de essentiële vragen.
Ik keek dan ook uit met veel aandacht uit naar een nieuw (en zoveelste) initiatief, dit keer van ‘Empowering Belgian Muslims’ en met steun van onder andere ‘Slimste Mens’ en regisseur Adil El Arbi, politicoloog Fouad Gentoul en komiek Oussama Benali. Zij beweren een islam te willen bevorderen ‘die harmonieus de samenleving in haar geheel voedt’, ‘de hand in eigen boezem’ te willen steken en ‘een gezamenlijke langetermijnvisie op de islam’ te willen ontwikkelen. Een nobel streven, maar hunletterlijke verklaring vervalt jammer genoeg opnieuw in dezelfde wolligheden en gemeenplaatsen, hetzelfde (islamitisch) slachtofferdenken en dezelfde ontkenning van de ongemakkelijke waarheid inzake de islamitische leer. De term ‘islam’ komt er eigenlijk alleen in voor om te pleiten voor méér islam in onze samenleving, niet om broodnodige kritiek op fundamentele islamitische leerstellingen te formuleren.
Het is echter alleen door die ‘toestand van permanente vijandigheid’ (Karl Marx) letterlijk en openlijk te schrappen uit de Koran (en de Hadith), dat mensen die zichzelf ‘moslim’ noemen of zich tot de moslimgemeenschap rekenen kunnen aantonen dat ze wérkelijk gematigd en van goede wil zijn. Alleen door het stellen van een dergelijke revolutionaire daad, die jammer genoeg levensgevaarlijk is (wat alles zegt over de islam), zal een fundamentele én duurzame verandering worden bewerkstelligd.
Om die expliciete en openlijke ‘update van de Koran’ kracht bij te zetten, moet de moslimgemeenschap bovendien de Sint-Petersburgverklaring ondertekenen, waarin onder andere de sharia, de islamitische wet, in zijn geheel wordt verworpen. Die verklaring uit 2007 werd ondertekend door Ayaan Hirsi Ali en een tiental andere moedige maar vaak met de dood bedreigde (ex-)moslims. Vervolgens moet de Sint-Petersburgverklaring worden vastgehecht en onlosmakelijk deel uitmaken van de ‘nieuwe’ of ‘geüpdatet Koran’ (‘Koran 2.0’). Alleen op die manier kan de nieuwe Koran zonder probleem een vast onderdeel zijn van elke preek in elke moskee.
Bij het afsluiten van dit stuk wordt bekend dat de Taliban, geheel volgens de islamitische leer, de goddelijke opdracht geeft om Filip Dewinter te vermoorden: ‘Moge Allah hem straffen’, oftewel: ‘Moslims, maak Dewinter af’. Zullen de vele ‘Je suis Charlie’-aanstellers, inclusief die met islamitische achtergrond – Voltaire indachtig – straks trots rondlopen met ‘Je suis Filip Dewinter’?
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op Doorbraak.be.
