Hinderlijk is het meestal, als een theaterstuk herhaaldelijk stilgelegd wordt voor een muzikaal intermezzo. Maar in The Broken Circle Breakdown is het tegenovergestelde het geval. De muziek draagt de voorstelling. Telkens als het ruim besnaarde Blue Grass orkestje begint te tokkelen, veert het publiek in de Amstelveense Schouwburg een beetje op.
The Broken Circle Breakdown vertelt het verhaal van een jong stel, Didier en Elise , (Daniel Boissevain en Ricky Koole) dat hun zesjarige dochtertje Maybelle verliest en daardoor langzamerhand ook elkaar. Ze maken ieder hun eigen rouwproces door en lopen daarin niet gelijk. De jonge moeder neemt zichzelf de dood van haar dochter kwalijk en doet een zelfmoordpoging. Vader zoekt houvast in verwijten naar president Bush en diens religieuze redenen om stamceltherapie niet toe te staan. Hij bijt zich vast in zijn theorieën en wordt daardoor net zo onhebbelijk als zijn vrouw. Ze proberen het, maar kunnen elkaar niet bereiken.
In tegenstelling tot de film is het theaterstuk geen chronologisch verhaal. De door verdriet verscheurde ouders blikken terug op hun leven voor, tijdens en na Maybelle. Ook het terugkijken gebeurt niet in chronologische volgorde, maar het verhaal blijft prima te volgen. Pijnlijke, grappige en mooie momenten worden besproken, waarvan vooral de schrijnende situaties rond de ziekte van Maybelle blijven hangen.
In de korte tijd wordt veel informatie gebracht. Daar is de regisseur aardig in geslaagd. Toch ontbreekt er één essentieel onderdeel. De oorsprong van de relatie, van Maybelle en het onmetelijke verdriet: de liefde van Elize en Didier voor elkaar. Het is af en toe lastig te begrijpen waarom Elize ooit op haar man is gevallen. In de voorstelling wordt hij neergezet als een wat kinderachtige man die zijn liefde voor zijn vrouw vooral met seksueel getinte complimenten laat zien. Hij weet een paar keer te raken, maar de kijker krijgt niet genoeg tijd om van hem te gaan houden.
Daarnaast wordt Boissevain op geen enkel moment een echt geloofwaardige bluegrassman. Hij heeft – door zijn voorkomen en stem – eerder iets van Elvis. Zijn stem komt dan ook het beste uit als hij en Koole samen zingen. Bij If I needed you (origineel van Townes Van Zandt) blijkt hoe mooi de stemmen van de twee acteurs samen gaan. Het rauwe geluid van hem, het countrygeluid van haar. Het werkt.
Ricky Koole maakt indruk, met zowel stem als spel weet ze te raken. Hoogtepunt: de afscheidsmonoloog, waarin een wanhopige vrouw aan haar man uitlegt dat ze hem niet kan verdragen omdat ze, telkens als ze naar hem kijkt, haar overleden dochter ziet.
