Wat krijg je wanneer je Twin Peaks kruist met New Kids? Zoiets als de absurde Franse misdaadserie P’tit Quinquin waarschijnlijk. Een ‘zunne grote vuurbal’ ontbreekt weliswaar, maar de serie wordt bevolkt door een grote selectie niet al te snuggere types die zich bezighouden met allerlei rottigheid. Een nogal merkwaardig speurderskoppel mag een aantal mysterieuze moorden oplossen.
P’tit Quinquin speelt zich af op het dunbevolkte Noord-Franse platteland en draait om een reeks bizarre misdaden. In een bunker wordt een dode koe gevonden. In de maag van het beest worden menselijke resten aangetroffen. Al snel duikt op een strand een koe met een tweede lijk op.
Aan het onhandige rechercheduo Roger van der Weyden (Bernard Pruvost) en zijn assistent Carpentier (Philippe Jore) de taak om de dader te zoeken. Het helpt niet mee dat Van der Weyden een stotterende Korsakov-patiënt is. Carpentier heeft steeds de grootste moeite om de politie-auto onder controle te houden.
Twee kinderen, de twaalfjarige Quinquin (Alane Delhaye) en zijn vriendinnetje Eve (Lucy Caron), zijn getuige van de misdaden en onderzoekingen. P’tit Quinquin toont zich zo verwant aan andere topseries als True Detective – twee agenten tegen Het Kwaad – en de Deense ziekenhuishorror van Lars von Trier in The Kingdom. Ook daar zagen we alle gebeurtenissen door de ogen van twee onschuldige – in dat geval verstandelijk gehandicapte – kinderen.
De miniserie – vier delen, maar ook goed te bekijken als lange speelfilm – is gemaakt door Bruno Dumont. De Fransman maakte eerder zwartgallige, nihilistische films als La vie de Jésus, L’humanité en Flandres. De man staat niet bepaald bekend als lachebekje, maar laat hier zien wel degelijk over een gevoel voor humor te beschikken.
En wat voor een humor. Met grappen over vrouwen, buitenlanders, gehandicapten en de politie spaart Dumont niemand. Hoogtepunt in aflevering 1 is de lang opgerekte begravenisscène waarbij de pastoor de slappe lach krijgt en het speurderskoppel de aanwezigen observeert op zoek naar de dader. Dat ze daarbij de man met de bivakmuts over het hoofd zien, is een niet onbelangrijk detail.
P’tit Quinquin vervalt soms in pure slapstick. Toch is de nihilistische ondertoon nog steeds aanwezig. Gaandeweg wordt de serie serieuzer naarmate we dichter bij Het Kwaad komen. Religie speelt niet voor niets een belangrijke rol in P’tit Quinquin.
Dumont gaat in zijn schets van een achtergesteld plattelandsgebied genadeloos te werk. Iedereen die in Noord-Frankrijk een gezichtsmisvorming of een verstandelijke beperking heeft, lijkt een rol te hebben gekregen. De meeste personages worden gespeeld door niet-acteurs. Hoewel de VVV niet blij zal zijn met het geschetste beeld van de streek laat Dumont de bewoners wel in hun waarde. In P’tit Quinquin deugt niemand. Behalve de kinderen dan.
Dvd: P’tit Quinquin. Regie: Bruno Dumont. Met: Alane Delhaye, Lucy Caron, Bernard Pruvost, Philippe Jore, Philippe Peuvion.
