Brekend, brekend: Ivo Niehe heeft zijn miljoenenvilla in Bussum te koop gezet. Volgens De Telegraaf kocht hij het huisje in 1994 voor 850.000 gulden en nu de hypotheek is afgelost, moet het stulpje 2,1 miljoen euro opleveren. Voor dat bedrag heb je dan wel zeven slaapkamers, een wijnkelder van 24 vierkante meter en natuurlijk de walm van de man die wij allemaal een beetje irritant vinden, maar die stiekem toch iets kan wat miljoenen waard is. En daarom: wat vindt Ivo Niehe van…?
…zijn beste interview:
“De belangrijkste voor mij was schrijver Roald Dahl. Het was het eerste gesprek buiten de studio en betekende een ommekeer. Dahl stond bekend als een moeilijke man, maar het klikte en we mochten als eerste journalisten zijn schrijvershutje filmen. Het werd een bejubeld gesprek. Niemand kan het zich nu nog voorstellen, maar daarvoor werd me nogal eens verweten dat ik een veel te cynische interviewer was. Dat kwam voort uit angst en onzekerheid. Dan verscheen er een schrijver aan tafel en zei ik rustig dat ik zijn boek verschrikkelijk vond. Of neem David Hasselhoff, een heel vervelende man. Ik vond het toen grappig om alles wat hij zei, verkeerd te vertalen. Die miskleun kostte de Tros tientallen leden.”
…zijn slechtste interview:
“In negatieve zin Prins Philip (de man van koningin Elizabeth). Die was veel erger dan ik gedacht had. Na afloop van ons gesprek vroeg ik een foto voor mijn album. Hij liep zo de kamer uit. Zakenman Donald Trump was ook verschrikkelijk. We waren voor hem naar New York gevlogen voor een interview van twintig minuten. Hij wilde er drie van maken. Uiteindelijk zijn we er drie kwartier geweest, maar toch. Verder zijn de mensen bijna altijd aardig. Bij zangeres Tina Turner was het management heel streng en mocht ik alleen vragen stellen over haar nieuwe album. Maar zijzelf was geweldig. Ze vertelde hoe het voor haar was, toen ze voor het eerst als zwarte vrouw een restaurant in mocht. Heel mooi. En dan zag je vanuit je ooghoek de manager briesen.”
Televizier, 2011
…zijn theatershows:
“In de afgelopen tournee was er een cruciaal moment. We speelden in Noordwijk. Ik kom daar en lees: ‘Uitverkocht’. Alleen wachtlijst. Toen ben ik langs de zee gaan lopen. Ik heb tegen mezelf gezegd: je kunt wel eeuwig blijven roepen dat het maar een geintje is, maar er zit ook een enorme kans in. Er komt onherroepelijk een moment dat ik overal uitgerangeerd ben. Dan kan ik in elk geval twee maanden per jaar in kleine zaaltjes muziek blijven maken. Een fascinerend doemscenario.”
…over zijn talent:
“Eerlijk gezegd had ik het na 25 jaar TV Show wel gehad. Toevallig kwam dat theater. Daar stortte ik me totaal in. Tot ik merkte dat ik de televisie ontzettend ging missen. En ja, er is maar één ding waar ik echt goed in ben: mensen portretteren. Dáár ligt mijn kracht. Ik vind het ook nog steeds genadeloos leuk. Ik kom thuis met een bandje, ren naar de montagekamer en zie iets ontstaan. Wat op dat bandje staat, is relatief dun, maar toch ontstaat er iets waar straks anderhalf miljoen mensen naar kijken. Ik zeg altijd: ik mag vakantiefilmpjes maken en er ook nog een factuur voor sturen.”
Volkskrant, 2007
Over zijn interviewstijl:
“Wat me dwarszit, is dat de kritiek van die mensen dateert van lang geleden. Mart Smeets sprak laatst over ‘die kleffe programma’s’ van mij. Hoe lang zal het geleden zijn dat hij heeft gekeken? Een jaar of vijf, tien misschien? In zekere kringen sta ik te boek als Ivo Nivo Nihil. Van Kooten en De Bie hebben dat om precies te zijn 21 jaar geleden bedacht, naar aanleiding van een ledenwervingsactie die de Tros wel en de VPRO niet mocht houden, of iets dergelijks.”
Parool, 1999
Over doorvragen:
“Ik vind het een raar journalistiek stokpaardje, dat doorvragen. Het is mijn stiel niet. Mijn drijfveer is altijd geweest mensen te laten zien die iets bijzonders doen. Dat is een enorme kunst, hoor, iets van het leven maken in deze complexe samenleving waar steeds meer gekken opstaan. Daar heb ik een heilige bewondering voor.”
Parool, 2011
…over zijn enthousiasme bij Pauw & Witteman
“Het was in het enthousiasme van het moment. Na tien minuten was mijn roes weer over. Ik heb er achteraf wel om gelachen. Maar je moet goed begrijpen. Het was voor mij, na het huwelijk met Karin en de geboorte van onze kinderen, een echt hoogtepunt in mijn leven. Ik vermoed zelfs dat ik nooit meer zo iets intens zal meemaken. In Nederland hechten we er zo aan dat bekende mensen normaal blijven doen. Het is de grote kracht van de Frans Bauers van deze wereld. Wat ik mooi vond, is dat daarna allerlei mensen het voor me opnamen. Ed Nijpels, Herman van Veen, Ali B, Mies en Joop van den Ende. Ik had in zijn Parijse theater gestaan, ook omdat hij het goed vond om de Parijzenaars te laten zien dat Nederlanders iets met Fransen hebben. Ik ben nu teruggevraagd voor een tournee door kleinere Franse theatertjes. Ik ga dat, denk ik, doen. Mijn vader, een enorme francofiel, had dit moeten meemaken.”
Telegraaf, 2012
