Zouden er mensen zijn die alleen voor het voorprogramma naar een concert gaan? Of mensen die alleen de eerste kilometer van een marathon lopen en naar Ajax gaan om de mascotte te zien hooghouden om vervolgens lekker naar huis te gaan? Ik denk het wel, want afgelopen zondag werd het bewijs geleverd. De eerste zondag in februari staat namelijk altijd in het teken van de superbowl. Een Amerikaans onderonsje waar de winnaar tot wereldkampioen gekroond wordt, met een sport waarbij maar een fractie met de voeten wordt gespeeld maar toch football heet.
En ook al is dit potje landjepik niet voor iedereen weggelegd, ik zit er jaarlijks klaar voor. Net zoals voor de finales van de NBA en de MLB. Laten we het een gezonde sport-afwijking noemen, verder niets ernstigs, maar het gaat mij om die 10 gasten op het veld die een bal door een net gooien. Al het entertainment daar omheen kan me eigenlijk gestolen worden. Toch ziet niet iedereen het zo, want ook deze zondag werd er weer massaal ingestemd voor de wedstrijd, maar vooral voor het spektakel in de rust.
Zo zagen 114 miljoen mensen Katy Perry als strandbal tussen de haaien dansen nadat ze op een mechanische leeuw het stadion was binnengekomen. Lenny Kravitz kwam nog een liedje meezingen en Missy Elliot maakte een verrassende comeback. Wat mij vooral opviel was dat Kravitz een geweldige timing heeft voor iemand die in een gigantisch stadion zonder monitors of in-ears zingt, en dat Missy Elliot feilloos de lyrics van Get ur freak on zoals ze op de plaat staan eruit kreeg.
Dit in tegenstelling tot Perry die wel live was, en hier en daar een nootje miste. Maar goed, als je 15 meter boven het veld hangt wil ik je graag een missertje vergeven. Mijn punt is, ik heb dit jaar voor het eerst naar de half-time show gekeken (althans rustig doorheen gespoeld), en ik zit sindsdien nogal na te denken over het volgende. Als dit soort half-time shows mij niet kan boeien, wat dan wel?
Hoewel de variëteit best groot is de laatste tien jaar (zo ging de line up van Bruno Mars tot The Rolling Stones en The Who) is het niet echt verrassend welke artiest centraal staat. Zo heeft Katy Perry net een plaat uitgebracht en staat er een wereldtournee voor de deur, en wordt er eigenlijk een beetje uit dezelfde vijver gevist. De ingrediënten zijn echter duidelijk. Het moet groots en meeslepend met een gigantisch decor zijn, en met een verrassende gastartiest die uit het niets lijkt te komen.
Daarom gaat mijn half-time show er als volgt uitzien. Met enige schaalvergroting bouwen we de studio van Soul Train na, met het logo als back drop en de band staat (net als in de tv show) net niet lekker in het zicht. Voor de boekingen stellen we een killer huisband samen van muzikanten die in de loop der jaren in de Soul Train-uitzendingen hebben gespeeld.
Het muzikale zal bestaan uit de ultieme hits van deze verloren tv-schat. Denk hierbij aan Jungle Boogie, Mighty Mighty en Get on the Good Foot. En wie aan Soul Train denkt, denkt aan de dance line. Die ga ik in ere herstellen. Maar niet met de nodige celebrities om het geheel wat aanzicht te geven, nee de fans mogen door de haag om hun beste moves te laten zien.
Want een ding stoot me enorm tegen het hoofd. Dat Marshawn Lynch vergeten schijnt te zijn wat de basis van zijn fortuin is. De fans. Ticketprijzen gaan omhoog, shirts en shawls worden duurder en de superster van het elftal wil niet met de media of met fans praten. ‘’I’m only here to avoid a fine’’, waren zijn woorden op de verplichte persconferentie voor de superbowl. Hiermee haalt Lynch niet alleen de fundering onder zijn eigen voeten weg, maar bewijst hij ook dat het commerciële en eigen belang voorgaat. Waardoor wij de komende jaren opgescheept zitten met een half-time show die ik altijd door zal blijven spoelen.
