Robert Jensen was een vrij briljant radiomaker en – voordat hij doorsloeg in platheid en een heleboel geschreeuw – waren zijn talkshows ook bijzonder grappig. Niet veel mensen zullen dat in het openbaar zeggen, maar Jensen had niet voor niks heel lang behoorlijke kijkcijfers van rond de 800.000. Het mooie aan Jensen was dat hij op de radio en later op tv volkomen origineel was; de brutale grappen, niemand sparend en soms ook heel serieus als er een boeiend onderwerp voorbijkwam. Je zag het rond de eeuwwisseling bijna nergens.
Op de radio en later in zijn talkshows volgens Amerikaanse traditie legde Jensen het vermogen om mooie gesprekken met mensen te voeren, maar hij kon ook heel handig gebruikmaken van de zwakheid van gasten. Peter van der Vorst had op de radio heel lang een eigen jingle en Jensen kondigde hem altijd aan met de legendarische woorden: ‘Peter gaat hard’. Jensen begreep van die Amerikaanse talkshows, die hij zeer goed kende, dat je als host altijd voor entertainment moet zorgen; mensen op het verkeerde been moet zetten, maar ook dat je beter kunt ingrijpen als een gesprek saai lijkt te worden.
Legendarisch is het, niet te traceren, tv-fragment waarin Jensen zijn koptelefoon pakte toen Marco Borsato weer eens over zijn goede doelen begon. Bijzonder ook waren de gesprekken met Maarten Spanjer in zijn radioshows die altijd woedend werd op Jensen.
Voordat Jensen zichzelf opblies en verzandde in gesprekken met drietietige vrouwen was hij duidelijk anders dan de rest. Jensen deed het anders, brutaler, eerlijker, rauwer en dat deed hij goed.
Rutger Castricum luisterde ongetwijfeld met rode oortjes naar de radio toen Jensen eind jaren negentig furore maakte. Die brutaliteit, de grappen, de voorkeur voor rechts; daar kon hij zich helemaal in vinden. En dat blijkt ook wel uit Studio PowNed wat een vrij exacte kopie is geworden van de shows van Jensen. Het jonge schreeuwerige publiek, de felle lichten, de kleur haar van de presentator en de presentatieteksten doen inderdaad denken aan de shows van de Voorburger, maar de man die twee dorpen verderop opgroeide is nog lang zo ver niet als Jensen destijds. Die had een jaartje of vijf radio gemaakt, heel veel talkshows in de VS bekeken en die vond bovendien dat hij helemaal klaar voor tv was. Daar had hij trouwens gelijk in want de lange interviews in 2002 met Pim Fortuyn en Bart de Graaff waarmee hij op tv debuteerde, waren prima; altijd brutaal naar privézaken vragend en de grap zoekend. Jensen kon het tv-beeld wat veel BN’ers van zichzelf willen neerzetten, zorgvuldig wegvagen. Het was allemaal nog niet zo vaak gedaan (behalve misschien door Bart de Graaff zelf).
‘Terwijl er na 7 januari toch voldoende aanleiding was om eens stevig te praten over de grote thema’s wachtte PowNed drie weken totdat het met een slechte imitatie van Jensen op de proppen kwam’
Blijkbaar zijn Castricums Haagse jaren met de roze microfoon en wat campingbezoekjes niet voldoende om een show op een Jensen-achtige manier te dragen. Het is niet eens zo erg dat Castricum moeite had met de autocue (wat is dat voor intonatie?), maar zelfs het interview met hoofdgasten (en PowNed-vrienden) Louis Bontes en Joram van Klaveren (wie?) was niet interessant, grappig of op zijn minst vermakelijk. Er was simpelweg niet nagedacht over welk verhaal die twee ex-fans van Wilders op die bank moesten vertellen. Je kreeg ook geen idee waar de partij Voor Nederland eigenlijk voor staat, het kan alles zijn.
Tja, en verder bleef er niet zoveel over van het programma: een vrouw zei weer iets naars over asielzoekers, Jan Roos ging weer naar de biobeurs (tweemaal hard gelachen, zet hém dan eens een keer op die Jensen-stoel) en er was nog iets met latex, ofzo. Terwijl er na 7 januari toch voldoende aanleiding was om eens stevig te praten over de grote thema’s wachtte PowNed drie weken totdat het met een slechte imitatie van Jensen op de proppen kwam. Jammer.
Misschien moeten de makers eens naar iets verschrikkelijk burgerlijks als Het Mooiste Meisje van de Klas kijken op de andere zender. Dan hadden ze een goed voorbereide interviewer, liefde voor tv-maken en de ambitie om iets moois te maken gezien. Of gewoon echt eens goed moeten praten met Robert Jensen.
Waar hangt die eigenlijk rond?
