De Amerikaan Jason Mraz verwierf in 2008 wereldfaam met het wat exotisch aandoende I’m Yours. De zanger bleek een album vol hits geschreven te hebben, dus Mraz deed het kunstje nog drie keer over. Bovendien bleek hij geen one-album-wonder: begin 2012 scoorde Mraz opnieuw met I won’t give up. Maar daarna werd het stil. Het vorig jaar uitgekomen album Yes! verkoopt best goed, maar een hit staat er niet op. Hoe speel je zonder hits een grote zaal als de Ziggo dome plat? Mraz laat in zijn bizarre show zien hoe het niet én hoe het wel moet.
Mraz probeert het gebrek aan hits te compenseren met stand-up-comedy. Hij zou het niet eens slecht doen als cabaretier, al zijn de grapjes wat te flauw. Grappen met pinguïns en heliumballonnen gaan na een tijdje vervelen, zeker als het zo duidelijk geregisseerd is. Het kan dan ook niet verbloemen dat de show muzikaal nogal mager is. En de melige grappen middenin de wat zwaardere nummers zijn simpelweg storend.
Daarnaast compenseert Mraz zijn gebrek aan hits door gewoon nummers van anderen te spelen. Dat hoeft geen slecht idee te zijn, als je een beetje smaakvol kiest en iets toevoegt aan de songs. Oftewel als je een nummer covert. Maar Mraz covert niet, hij gebruikt een aantal overbekende nummers in een medley. Mraz speelt Sweet Dreams (Are Made of This) en Enjoy the Silence, en neuriet er tegelijkertijd Seven Nations Army doorheen. Over makkelijk scoren gesproken.
Het is aangekondigd als een akoestische avond, maar Mraz staat natuurlijk niet alleen op het podium. Zijn begeleidingsband Raining Jane bestaat uit een viertal dames, waarvan een de introverte bassist. Het viertal speelt uiterst strak, en dat is misschien juist het probleem. Mraz is een goede songschrijver, maar hij zit toch altijd op het randje van glad. Eigenlijk heeft hij juist een band nodig die af en toe een scherp randje toevoegt, een bassist die af en toe opvalt in virtuositeit door onverwachts iets anders te doen. De show is muzikaal net zo ingestudeerd als de flauwe grapjes.
De avond lijkt hopeloos verloren, maar na de pauze lijkt alles opeens juist te lukken. Love Someone begint mooi klein en kent een mooie, langzame opbouw. Het lijkt voor het eerst deze avond om de muziek te gaan. Raining Jane durft opeens met smoel te spelen en Mraz zingt gepassioneerd en is serieuzer.
De saaie melige show is plotseling een spannend rockconcert geworden. Plane begint subtiel met zware bassen en een plotselinge soulvolle Mraz. Zelfs hiphop durft hij opeens aan, toch niet het meest toegankelijke genre. Raining Jane is veranderd in een ronkend rockmonster dat ook een portie wereldmuziek blijkt te kunnen spelen, met prachtig melancholische Oost-Europese viool. Voor de pauze leek geen liedje zonder grap tussendoor te kunnen, nu speelt Raining Jane een volledig instrumentaal nummer.
En zie daar, Mraz duikt in het midden van de zaal op met niemand minder dan Toca Rivera. De man met de djembés is vaste prik bij een Jason Mraz-show, maar schitterde tot nu toe door afwezigheid. Hij speelt samen met Mraz een vrolijk tropisch nummer, maar zoveel meer swingend en bezield dan wat we voor de pauze hoorden. Zo kan het dus ook: een muzikaal hoogstaande show geven. Het publiek is er niet minder enthousiast door geworden. Zeker als Mraz afsluit met het onvermijdelijke I’m Yours en meteen erna I Won’t Give Up. Het doet de erbarmelijke eerste helft van de show niet helemaal vergeten, maar Mraz laat na de pauze zien dat hij de Ziggo Dome wel degelijk aankan.
Foto’s: Wouter Vellekoop
