DJ Tiësto heeft vannacht een Grammy Award gewonnen voor zijn bewerking van het John Legend-nummer All of Me. Hij vertelde bij de NOS dat het nummer min of meer toevallig tot stand kwam. “Ik heb een mix gemaakt vanwege mijn 45-ste verjaardag. Het was een mooi nummer en dus heb ik een gratis download gemaakt voor mijn fans.”
Voor Tijs Verwest, zoals de Bredase deejay in het echt heet, was het overigens niet de eerste prijs. In 2002 won hij een Zilveren Harp, in 2007 de Exportprijs en in 2011 werd hij uitgeroepen tot de beste deejay aller tijden. In 2002, 2003 en 2004 werd hij bovendien al verkozen tot de beste deejay in de wereld door het Britse DJ Magazine.
In 2011 maakte de KRO een goed Profiel over de gewone jongen uit Breda die het schopte tot wereldster. Hij vertelt daarin bijvoorbeeld dat hij altijd de drang had om de beste te zijn. “Ik droomde om in de spits bij Feyenoord te staan of als tennisser ging ik voor Björn Borg.”
Ook zijn vrienden vertellen in de docu dat Tijs wist wat hij wilde. “Zelfs bij vrouwen had hij zo zijn specifieke voorkeuren, als hij iemand leuks zag dan ging hij ervoor,” zegt vriend Wilfried Dam. De deejay vertelt in het profiel over zijn ontwikkeling tot topper. “Ik heb het idee dat ik een aantal personen ben geweest in mijn leven; de zestienjarige Tijs is een heel ander persoon dan dat ik nu ben. Door alles wat je hebt meegemaakt, verander je gewoon totaal van karakter.”
Collega deejay-Ferry Corsten: “We maakten samen platen en Tijs wist altijd heel goed wat hij wilde, dat heeft hij zijn hele loopbaan volgehouden.”
Collega Sander van Doorn looft hem om zijn bijdrage aan de totale Nederlandse dance-scene. “Hij deed voor het eerst concerten in zijn eentje en draaide natuurlijk op de opening van de Spelen in 2004 van Athene.”
Mooi is het moment in de docu dat Tiësto vertelt over zijn definitieve doorbraak in 1999 tijdens Innercity in de Amsterdam Rai. “Ik draaide al veel in het buitenland, maar dát was het moment. Ik wist zeker dat ik groot zou worden en toen moest ik huilen.”
De relatief onbekende wereldster in wording moest draaien voor hoofdact DJ Jean die ook in de docu zit. Een verslaggever stelde hem, ergens in het begin van de eeuw, de vraag of Tiësto de terechte nummer één van de wereld was. “Ik veroordeel hem niet, maar er is niets wat hij niet kan. In de camera kijkend: I’ve got the skills and you know it babe. Fuck it.”
Fedde le Grand was veel lovender. “Tijs en zijn team hebben altijd voor de stap verder gekozen.”
Mooi is ook de bijdrage aan de docu van Ben Liebrand die een grote inspiratiebron was met zijn radiomixen in de jaren tachtig en negentig. Liebrand was best kritisch op de winnaar van de Grammy. “Ik heb zijn concerten in het Geldredome bekeken; ik zie dan dat er een heleboel aandacht wordt besteed aan uitstraling, aan image. Maar als nerd zie ik ook wat overgangen die niet helemaal zuiver zijn en dat moet ook in orde zijn op dat niveau.”
Natuurlijk zitten er wat onvermijdelijke bijdragen in de docu waarbij mensen vertellen dat de deejay zo gewoon is gebleven, maar zelf ontkent hij dat. “Ik ben niet gewoon gebleven, mensen herkennen mij overal, ik kan kopen wat ik wil en ik reis over de hele wereld, maar die jongen van toen komt wel eens terug.”
Hij doelt op het verschil tussen de deejay en de jongen die hij was. “Als Tiësto is het niet zo belangrijk meer wat mensen van me denken omdat ik zelf precies weet wanneer iets goed of juist slecht was. De Tijs van vroeger daarentegen was daar veel meer mee bezig. Als je dan in de klas hoort dat je weer dezelfde kleding aanhad dan maakte dat indruk op me. Tijs was een hele onzekere jongen en Tiësto is dat helemaal niet.”
Zijn jeugdvriend Wilfried Dam vertelt waarom de Bredanaar het zo ver schopte uiteindelijk. “Zijn moeder heeft hem en zijn broer en zus alleen opgevoed, alle liefde gegeven, maar hij moest wel voor zichzelf opstaan en knokken. Als Tijs niet gedreven zou zijn, was hij veel eerder op het foute pad gekomen. Hij is van heel ver gekomen.”
