Boer Jos Sloot, deelnemer aan de vierde serie van Boer Zoekt Vrouw, heeft een mooi boek ‘geschreven’. Hij vertelde zijn levensverhaal aan auteur Daniëlle Hartemink en het werd gelukkig geen zeikerig feelgoodverhaal over koetjes en kalfjes.
Openhartig vertelt de akkerbouwer uit Steenderen in het meer dan 300 pagina’s dikke werkje getiteld Boer Jos: de dood of de gladiolen over hoe zijn leven veranderde nadat hij in het KRO-programma Dycke leerde kennen. Ook is hij eerlijk over zijn leven als landbouwondernemer.
Je gooit alles eruit in het boek. Niet alleen vertel je over je overleden ouders en zus, maar ook over je relatie met Dycke, je kinderen en over het bestaan als boer.
“Ik wilde geen lief verhaaltje vertellen want anders moet je er niet aan beginnen, daar prikken mensen toch doorheen? Ik herkende me helemaal in de beelden van BZV destijds, maar ik kreeg toch een beetje het imago van de akkerbouwer, de polderhunk die goud geld verdiende. Ik heb helemaal niets te klagen gehad, maar in de akkerbouw is het de afgelopen jaren niet zo gemakkelijk geweest. Het grootste probleem is dat alles enorm veel zakelijker is geworden. Terwijl in het verleden nog wel eens werd overlegd door een afnemer over een iets mindere vrachtwagen met aardappelen wordt dat nu direct afgekeurd. Dat kost je direct duizenden euro’s die je niet meer terugverdient.”
Je hebt dan ook je bedrijf anders ingericht, las ik in het boek.
“Ik focus me op de snijbloemen en ben met stukken minder personeel gaan werken. Kijk, dit is het allermooiste beroep ter wereld, maar als je tegen kostprijs moet produceren of daaronder, dan kan je daar behoorlijk van wakker liggen. Gelukkig kan ik heel goed met Dycke praten. In de BZV-serie krijg je een heel romantisch beeld van onze beroepsgroep – en dat hoort ook zo want het gaat tijdens die paar dagen op het erf om de romantiek – maar ook voor mijn collega’s is het goed om iets over de zakelijke mores te vertellen en dat valt niet altijd mee. Ik ben heel positief ingesteld hoor – zie altijd de zonnige kant van het leven – maar als het iets minder gaat, moet je dat ook durven benoemen.”
In het boek vertel je ook over de maanden tussen de uitzending en de opnames waarin jullie je relatie geheim moesten houden.
“Dat was bijzonder; ik had net iemand leren kennen op wie ik super verliefd was, maar niemand mocht het verder weten. En dus zaten we bijna vier maanden altijd binnen; als we een patatje gingen halen dan lag Dycke op de achterbank om fotografen te ontlopen. Dat was allemaal vrij bizar, met vlinders in je buik ga je – normaal gesproken – lekker naar een restaurant of bioscoop, maar het had ook wel iets grappigs. Als je de hele dag op elkaars lip zit en je hebt nog niks te vertellen dan heb je pas een probleem. Dat is bij ons niet gebeurd, we hebben in die periode elkaar alles verteld over onze levens tot die tijd.”
Kijk je nu nog veel naar het programma?
“Zeker, Dycke en ik gaan er altijd echt voor zitten. We leefden vooral mee met het moment dat de boeren afscheid namen van één van de vrouwen. In zo’n situatie dat je kan kiezen tussen drie vrouwen kom je natuurlijk nooit en wij voelen het ongemak gewoon mee. Bij mij ging dat destijds natuurlijk een beetje anders omdat ik voor Dycke koos en dat ook niet meer verborgen kon houden.”
Vind je het ook zo zielig voor Geert?
“Ha ha, hij had het er ook wel een beetje naar gemaakt toch? Weet je wat het is met die aandacht die op je afkomt als er zoveel mensen kijken? Je hebt daar geen enkele ervaring mee en bovendien ben je het van oudsher gewend om vragen netjes te beantwoorden. Maar ja, als er dan een roddelblad belt dan schrik je later wel even als je het terugleest. Gelukkig ben ik van nature niet zo verlegen en toen het programma eenmaal voorbij was, was ik aardig gewend aan de aandacht. Het was ook een geweldig avontuur dat ik niet had willen missen.”
