We beginnen vandaag met heel veel groen en rijst en thee en vergezichten en uiteindelijk met een #3opreis-presentator die de groep vertelt dat het de Britten waren die hier eerst koffie wilden planten maar dat al gauw bleek dat thee beter groeide en dat dat vandaag de dag nog steeds zo is. Hoed af voor Chris. Overigens droeg Chris zijn gele shirt, een shirt die hij ook droeg tijdens zijn #3opreis-reportage in Indonesië.
Chris neemt een kamer voor zichtzelf, kortom: de minibar gaat leeg, de toon is gezet. Ondertussen deelt Rik tóch een joker met Marlijn. Alsof de jokers in theeplantages groeien. Marlijn, op haar beurt, biecht zonder blikken of blozen op dat ze nu voor de winst gaat. Het zou verdorie ook eens tijd worden. Afijn.
De aflevering heet spoorloos. Dat kan meerdere dingen betekenen: de Mol is (het) helemaal kwijt, Derk Bolt is de Mol, of het slaat op iets in de eerste opdracht, een opdracht die zich afspeelt.. op het spoor. De kandidaten nemen allemaal een eigen koffer mee de trein in en in iedere koffer zit een andere opdracht. Trein in, trein uit: dat gaat allemaal vlekkeloos, de kandidaten hebben zelfs nog tijd om naar buiten te kijken.
Martine heeft zelfs voldoende tijd om het warm en heel benauwd te hebben, kortom: om in de overgang te zitten. Een spoorwegovergang, in dit geval. Geeft niets, Martine, maar val ons er niet mee lastig.
Aangekomen op het eindstation stelt Marlijn voor de koffers buiten neer te zetten en binnen op zoek te gaan naar geld. Martine zit aan enkels van vreemden, Rik zoekt het hogerop, Chris zoekt naar een bruine envelop, Marlijn knippert vooral met haar ogen en Margriet doet zelfs nog een uitvoerige inspectie van ‘niet het schoonste toiletje van Sri Lanka’. Niemand vindt iets. Niemand verdient iets. Geen geld in de pot. Het geld is, zogezegd, spoorloos.
Wat volgt is een Oscarwaardig stukje acteerwerk van Margriet en Martine. Haha.
Nee.
Chris lacht zich suf (net iets te hard, dus toch die minibar!), ik lach met Chris mee. Een koddig tafereel waarin Martine plots moet schijten (dus toch die overgang!) en Margriet heel erg toevallig laat vallen dat ze de zwarte vrijstelling heeft gezien.
Chris houdt het niet meer, ik ook niet. Martine overigens ook niet, zij keert even later opgelucht en wel weer terug.
Wat volgt is een race door een klein, regenachtig, bergdorpje. Een race om zo snel mogelijk zo veel mogelijk stemmen te ronselen. Chris doet dat door een stukje Sri Lankaans te spreken, Rik door het aardig te vragen, Martine door visitekaartjes uit te delen, Martine door boos te kijken en Marlijn…
Martlijn door te zingen.
Vreselijk. Vreselijk vreselijk vreselijk. Ik word altijd enorm ongemakkelijk van mensen die zomaar gaan zingen, of mannen die ergens gitaar gaan spelen. Rond een kampvuur bijvoorbeeld, of, in dit geval, in een hutje in Sri Lanka. Vreselijk. Het repetoire:
• Ain’t no sunshine when he’s gone
• Saint-Tropez oya lele
• Yes baby I’ve been drinking
Naar het dorpshuis dan, waar Margriet haar microfoon vastgrijpt alsof het een leverworst is van Kips, die ze gedecideerd in plakjes zal gaan snijden en uit zal serveren aan het gehele dorp.
Dat gebeurt helaas niet. Wat wel gebeurt is dat Chris de opdracht wint (dat deed-ie slim: lachen met de mensen, als laatste spreken) en wij aan het eind van de serie zullen merken of dat 2000 euro in het laatje brengt, of juist uit het laatje haalt.
Een laatje waar Rik nog maar eens 750 van verspilt omdat hij de groep bij elkaar wil houden. Wat een gelul man. Je speelt een spel om te winnen. Mensen moeten eruit, en vooral Marlijn. Dat dat nou net jouw maatje is: dat moet je geen moer uitmaken. Optiefen met die groepsvrijstellingen.
Sorry.
Niemand eruit, Marlijn vliegt iedereen om de hals alsof ze zojuist heeft gehoord alsof ze met Rik mag trouwen. In feite is er weinig veranderd sinds aflevering 1. Tot volgende week!
