De naam wordt genoemd. Marco Borsato is de voornaamste kandidaat voor het Symphonica in Rosso-concert aan het eind van dit jaar. Edwin Evers vertelde vanmorgen in zijn radioshow bij Radio 538 dat hij goede hoop heeft dat de man van duizend hits weer het podium van de Arnhemse GeldreDome opklimt. Dat deed de halve Italiaan al eerder in 2006. Genoeg reden dus voor: wat vindt Marco Borsato…?
…van hét faillissement
“Ik ben redelijk loyaal. Dat kun je zien aan het feit dat ik al twintig jaar dezelfde platenmaatschappij heb, zestien jaar met dezelfde band speel en langdurige vriendschappen onderhoud. Dat betekent niet dat ik bang ben voor veranderingen, maar ik ben er wel van overtuigd dat de goede keuzes heel lang meegaan. En het is inderdaad waar dat je in deze wereld vaak aan verleidingen blootstaat. Daar moet je mee om kunnen gaan, want anders loop je in zeven sloten tegelijk. Je kunt nu eenmaal niet in elke prikkel meegaan. Dat leidt verschrikkelijk af en daar schaad je jezelf alleen maar mee. Natuurlijk, ik ben een warmbloedig mens en ik zal niet ontkennen dat ik die verleidingen tegenkom, maar daarin moet je wel zelf de grenzen kunnen bepalen.”
…van zijn succes
“Mijn succes en bekendheid zijn geleidelijk gekomen. Dat is mijn grote voordeel geweest. Ik kon er langzaam aan wennen, aan het effect dat beroemdheid teweegbrengt. Succes en roem erotiseren. Dat is mij wel heel duidelijk geworden. Voordat ik aan de Soundmixshow meedeed, moest ik echt mijn best doen om met een meisje in gesprek te komen. Nadat ik een keer of tien op tv was geweest, draaide de hele wereld zich, in mijn beleving, om. Plotsklaps was ik het gesprek van de dag. Het werd voor mij tastbaar toen ik in een discotheek werd aangekondigd en ineens dertig meisjes naar voren zag lopen. Ik dacht meteen: zo werkt dat dus. Het relatieve van bekendheid heb ik me door die ervaring altijd terdege gerealiseerd.”
Libelle, 2010
…van zijn boekhouding
“In die tijd deed ik mijn boekhouding zelf, maar toen had mijn carrière nog niet deze vlucht genomen. Als je een bedrijf hebt waar dertien bv’s aanhangen, dan lukt dat niet meer. Helaas ben ik in diezelfde valkuil gelopen: het is te groot geworden, ik kon onmogelijk alles meer zelf doen. Dat is een onvolkomenheid. Je moet anderen vertrouwen, dat kan niet anders, maar dat betekent ook dat er een kans is dat je mis zit. Dat gebeurt ook succesvolle zakenmensen wel, maar die hebben een vangnet. Ik niet: zakelijke en privé was mijn vermogen niet gescheiden. En ik ben de enige van de grootaandeelhouders die privé geld heeft. Het dreigt er nu op uit te lopen dat ik het meest moet betalen. Maar weet je, ik heb helemaal geen behoefte om hier diep op in te gaan. Ik laat het recht zegevieren, ik loop niet weg voor mijn verantwoordelijkheid, ik los het op mijn manier op. Netjes, niet achterom kijken, ik wil op geen enkele manier met modder gooien of mensen in staat van beschuldiging stellen. Ik heb nog steeds vertrouwen in vriendschap, ik ben nog steeds verliefd op het leven, ik geloof in de maakbaarheid van geluk. Ik ben niet verbitterd.”
Trouw, 2010
…van zijn vader die het gezin verliet
“Ik was wel gewoon de oudste. Dus als iedereen begon over Nikes wist ik wil dat dat niet kon. Dus probeerde ik de verwachtingen wel een beetje te temperen en ik liep kranten om een brommer te kunnen betalen. Mijn vader was een groot kind dus het zat gewoon niet in hem. Als hij een kadootje vergat op onze verjaardag dan kocht mijn moeder iets in zijn naam. Met terugwerkende kracht krijg je dan wel meer respect voor mijn moeder.”
…van de dood van zijn vader
“Ik was drie dagen voordat hij overleed nog bij hem met mijn zusje. Ik werd gebeld door zijn vriendin en ben ongelooflijk geschrokken. Kijk, als je in de bloei van je leven bent, ben je minder met de dood bezig. Maar als je iets meemaakt dat heftig aankomt dan besef je dat je blij moet zijn om er te zijn. Na een jaar ging ik hem steeds meer missen. Italië is voor mij verbonden met hem en mijn oma. Vanmorgen liep ik langs het meer en toen heb ik even gezegd dat ik bij hem op bezoek was. Ik had het gevoel dat ik contact had.”
…van zijn eerste keer
“Dan gingen we kijken wat er rondliep. Ik vroeg of ze meegingen zwemmen. Dat lukte niet altijd, maar een paar keer wel. Ik heb op de kiezelstenen van het Gardameer mijn maagdelijkheid verloren. Zij was wat ouder, een paar jaar, en was door de wol geverfd. Dat vond ik machtig mooi, ik voelde me echt een kerel. Ik heb naar mijn moeder gebeld en we hebben het gevierd.”
‘Het goede portret’ van Frank Evenblij in 2011
…van controle houden
“Een deel van mijn succes is mijn inlevingsvermogen – ik weet wat mijn muziek met mensen kan doen – maar aan dat inlevingsvermogen zit ook een andere kant; ik moet óók alles weten wat mensen over me schrijven en vertellen. Mijn algemene beeld is gelukkig positief en dat komt doordat de artiest en de mens Marco Borsato naar elkaar zijn gegroeid. In het begin gedroeg ik me excentriek omdat ik altijd dacht dat artiesten nu eenmaal zo doen, maar later bleek dat je ook normaal kunt doen. En hoe meer ik mezelf werd hoe succesvoller ik werd. Jezelf heb je altijd bij je en aan dat zogenaamde perfecte beeld voldoen, lukt gewoon niet.”
…van vuilniszakken
“Dat genieten van succes moet je jezelf niet ontzeggen. Maar ja, van mijn vrouw moet ik gewoon weer de vuilniszak in de container gooien als ik thuiskom na een groot concert. Vrienden en familie moeten je daarbij helpen. Als iedereen meegaat in dat snelle, succesvolle sfeertje dan gaat het mis. Je moet niet in je eigen sprookje gaan geloven.”
Louder, 2012
