Artiest: RY X
Zaal: Paradiso (grote zaal)
Klinkt als: Jeff Buckley die vanuit het graf nog belt met James Blake
In de knuist: Een latte macchiato
Een avondje RY X, staat dat niet gelijk aan zweverige toestanden slechts voorbehouden aan een handjevol hipsters? Een zitconcert met alle tijd om knotjes en baarden te tellen?
Zitconcert? Inderdaad; bij binnenkomst staan de stoelen al opgesteld. Paradiso is uitverkocht en maakt zich op voor een donkere muziekbeleving. Het licht is gedimd en slechts een paar spots en kaarsen zorgen ervoor dat we de Australische singer-songwriter op het podium kunnen waarnemen. Soms is enkel zijn silhouet te zien maar Ry Cuming, zoals de zanger heet, stapt ook geregeld even in het schemerlicht. Het draagt allemaal bij aan de sfeer.
RY X, volgens sommigen geboren met baardje en pet, beschikt over een prettig verdovende stem die hij prima combineert met zijn ‘minimal’ gitaarspel.
De kalmte vanuit de zaal draagt bij aan de ambiance. Dit is geen avond voor gekkigheid, maar eentje om de muziek als warme deken over je heen te laten vallen. Dan weer wordt de zaal gevuld met een akoestische ballad als Berlin, en vervolgens galmt er weer een diepe bass door het publiek.
Een publiek dat al snel zweeft. Paradiso is bij uitstek geschikt voor deze act en zorgt voor de perfecte setting door nog wat licht door het glas-in-lood te laten schijnen. De zaal, die toch al prettig bedwelmd was, krijgt nog een extra emotionele clusterbom te verwerken als ene Viktor uit Düsseldorf door RY X op het podium wordt geroepen. Jawel, we zijn getuige van een huwelijksaanzoek en voor wie het interesseert: ze zei ja.
RY X: het is beslist geen licht verteerbare kost. Maar omarm de schoonheid en je krijgt er op een doorsnee maandagavond heel veel liefde voor terug.
