Het overkomt me geregeld. Ik ben nét niet thuis als de postbode met een pakketje voor de deur staat. Soms ligt het bij de buren op me te wachten, maar meestal pas na de tweede of derde poging. Daarom las ik verheugd over nieuwe diensten, zoals een bezorgbox voor de deur, bezorging in de kofferbak van je auto of zelfs pakketbezorging per drone.
Handig, maar als verzekeraar kijk je van nature met een andere bril naar nieuwe diensten en producten. Hoe bepalen we het risico als er nog niemand gebruik van heeft gemaakt? En welke premie moeten we hiervoor rekenen?
Is je huis afgebrand, ben je met de auto tegen een paaltje gebotst of is op vakantie je tas gestolen? Wanneer iemand onverwachts iets overkomt, dan dragen we met z´n allen een steentje bij om de financiële gevolgen te bekostigen. Daarmee is verzekeren een heel sociaal principe. Een verzekeraar is daarom constant bezig om te bepalen hoe groot de kans is dat een bepaald risico zich voordoet, en berekent vervolgens wat iedereen moet bijdragen. Van veel situaties zoals inbraak in bepaalde regio’s of het rijgedrag van automobilisten in bepaalde leeftijdscategorieën zijn veel data beschikbaar en kunnen we verzekeringen heel nauwkeurig ‘prijzen’. Maar bij nieuwe diensten, zoals de pakketbezorging in de auto, ontbreken deze ervaringsdata.
En dan komen we nog op een ander punt waar wij vooral bij InShared continu ons hoofd over breken. De pot met premies waarmee het risico wordt betaald, bestaat bij InShared uit de inleg van alle verzekerden samen. En als beheerder van die pot moeten we tegenover alle verzekerden kunnen verantwoorden waarom we iets wel of niet meeverzekeren. Dit bepaalt uiteindelijk of er aan het einde van het jaar nog premie overblijft die wij gegarandeerd teruggeven aan onze verzekerden. En als blijkt dat er bijvoorbeeld teveel pakketjes worden gestolen om uit de pot te kunnen betalen, moet de premie omhoog. Dan is het niet eerlijk wanneer slechts een heel klein groepje vooruitstrevende pioniers gebruikmaakt van deze nieuwe diensten en bewust of onbewust de risico´s op de koop toeneemt. Indirect betalen de volgers dan voor de pioniers.
Kortom, we hebben geen of onvoldoende betrouwbare data en zien dat nog lang niet iedereen gebruikmaakt van de nieuwe diensten of producten. Maar ondanks onze neiging om voortdurend naar risico’s te kijken, kijken we liever op basis van gezond verstand en heel veel verzekeringservaring hoe we de nieuwe risico’s wél zoveel mogelijk kunnen opnemen in onze voorwaarden. Dus wanneer je pakketje in een versleutelde dropbox bij je voordeur ligt, wordt dit binnenkort verzekerd in je inboedelverzekering. Maar doen we dit alleen bij de veiligste boxen. Voorlopig is de pakketbezorging in de achterbak van je auto of door de lucht met een drone nog niet meeverzekerd, omdat de risico’s op dit moment nog niet duidelijk genoeg zijn.
Het klinkt logisch om alles wat nieuw is gewoonweg niet te verzekeren vanwege de onbekende risico´s die er aan kleven. En is het aan iemand zelf om te bepalen of hij of zij het risico van een nieuwe dienst of product voor lief neemt. Maar deze innovaties maken ons dagelijks leven een stuk gemakkelijker. Het niet verzekeren van innovaties helpt in ieder geval niet mee om ze te laten slagen. Moeten we daarom het sociale principe van verzekeren niet breder opvatten en ook de pioniers onder ons steunen wanneer een pakketje onverhoopt niet aan komt?
Mars Samsom (@inshared)
