Voor de deur van poptempel Paradiso staat een enorme rij met vooral tienermeisjes. Dat de Ierse band Kodaline pas over ongeveer vier uur het podium beklimt, weerhoudt de jonge fans er niet van de kou te trotseren om vervolgens een plekje vooraan te proberen te bemachtigen. De wat oudere fans zouden zich pas later melden om het concert van achter de gillende haag meisjes te beluisteren. Kodaline is niet alleen in Nederland om in een uitverkocht Paradiso te spelen, maar ook om hun tweede album genaamd Coming Up For Air te promoten, dat iets meer dan een week geleden uitkwam.
Het debuutalbum In A Perfect World dat in 2013 werd gereleased zorgde voor een vliegende start. De band trad over de hele wereld op en won in hetzelfde jaar de Public Choice Award bij de jaarlijkse European Border Breakers Award, een prijs die wordt uitgereikt op Eurosonic/Noorderslag. Ook speelden ze al twee keer op Pinkpop en één keer op Lowlands. Doordat de band vandaag met een flinke vertraging kampt, wordt het viertal in tweeën gesplitst. Om alle journalisten evenveel tijd te geven. Wij krijgen gitarist Mark Prendergast en bassist Jason “Jay” Boland.
Dat het al weer twee jaar geleden is dat we iets noemenswaardigs van Kodaline hebben vernomen, is goed te horen op het nieuwe album. Ze zijn flink veranderd. Waar het eerste album vooral om verhalen over liefdesverdriet draaide, begeleid door akoestische gitaren, vindt Coming Up For Air veel nieuwe invloeden van rock en elektropop. “We hebben in veel verschillende studio’s, met veel verschillende mensen gewerkt,” zegt Prendergast. “Ook hadden we de beschikking over een heleboel nieuw speelgoed, waardoor we lekker konden experimenteren. Veel nummers zijn dan ook in de studio geschreven, iets dat bij het vorige album niet het geval was. Eigenlijk bestaat de échte Kodaline sound daardoor ook niet. Die proberen we nog steeds te vinden.”
“Dat veel nummers op die manier in de studio geschreven zijn, maakt het niet per definitie experimenteel. De nummers voor ons eerste album zijn vooral geschreven op basis van een akoestische gitaar. Als dat nummer stond, voegden we andere sounds toe. Nu hebben we meer vanuit toffe geluiden gedacht en dat laag voor laag opgebouwd. Je zou kunnen zeggen dat de kern is veranderd, maar de essentie is hetzelfde gebleven. We willen graag dat het idee en de boodschap duidelijk zijn, de manier waarop we daartoe komen is alleen anders.”
“Hier werd onze muziek voor het eerst opgepikt,” zegt Boland. Hij heeft ondertussen al zo’n vijf keer gezegd hoe mooi hij Paradiso vindt, met een instemmend knikkende Prendergast naast zich. Ze speelden hier voor het eerst op London Calling, een festival dat twee keer per jaar georganiseerd wordt en de nieuwe bands en trends op muzikaal gebied presenteert. “Toen we hier hadden gespeeld begon het eigenlijk voor ons. Ineens werden we gevraagd voor optredens en interviews. Vandaar dat we hier ook graag terug komen,” zegt hij. “En je hebt hier ook geweldige feestjes,” voegt hij er aan toe.
Een veel terugkomend thema op Coming Up For Air is de toekomst. De zoals altijd goudeerlijke liedjes kijken veel vooruit, iets dat erg goed te horen is in het nummer The One. “Een vriend van ons ging trouwen en we hadden geen cadeau voor hem. De avond voor het huwelijk schreef (zanger) Steve een nummer dat we de volgende dag speelden. We dachten eerst niet dat we er verder nog iets mee zouden doen, maar toen het zo’n grote impact maakte op het bruidspaar en ons wisten we al snel: dit moet op het album. Al moet ik toegeven dat de avond wel een beetje wazig is. Het was een bruiloft, snap je wel?”
Één van de meest excentrieke dingen aan het nieuwe album is misschien wel dat elk nummer is voorzien van een kort fragment waarin de band commentaar geeft op het nummer dat zal volgen. “Vroeger stond dat in de boekjes die in cd hoesjes zaten. Tegenwoordig luistert bijna iedereen muziek digitaal, dat doen we zelf ook. Dan ontbreekt dat element dus. Dat vonden we heel jammer, want je geeft op die manier een hele andere dimensie aan je plaat. Op deze manier wilden we een stukje extra persoonlijkheid geven aan het album.”
Tijdens het optreden wordt al gauw duidelijk dat de aanhang van Kodaline gelukkig niet alleen maar uit gillende tienermeisjes bestaat. Desalniettemin wordt elke song van het eerste album woord voor woord meegezongen door de horde gillende pubers die tegen het podium aan staat gedrukt. De band speelt veel nieuw werk en dat lijkt aan te slaan. Niemand had verwacht dat Kodaline de tent af zou breken, maar toch wordt er zowaar hier en daar wat gesprongen wanneer het tempo wordt opgevoerd. Kodaline profileert zich als een strakke en energieke band en laat zien dat hij zijn doel nooit uit het oog is verloren: eerlijke liedjes schrijven over de dingen in het leven die men belangrijk vindt.
Beeld: Davema
