De journalistiek na Charlie Hebdo. Dat zou het thema zijn van het debat voor journalistiekstudenten op Windesheim. Echter, de conclusie van het debat was voor aanvang al te trekken door het besluit van Bas Mesters, opleidingsdirecteur van de opleiding Journalistiek. Hij verwijderde een poster die het debat aankondigde, met daarop een cartoon van Charlie Hebdo. Het verwijderen van de poster, dát is de journalistiek ná Charlie Hebdo.
De drukke agenda van Janny Groen en het statement van Paul Scheffer, beiden zegden medewerking af, veranderden het ‘debat’ in een eenmansshow van Umar Mirza. Hij vertelde de zaal over de framing door de media en dat er veel moslims zijn die goed doen aan de wereld, maar dat zij niet belangrijk genoeg zijn om het nieuws te halen. Geen kwaad woord over meneer Mirza, hij deed waar hij goed in is: praten. Studenten waren terecht onder de indruk van de woorden die hij sprak. Toch kwam het allemaal over als: omarm de islam, knuffel een moslim. De reden waarom wij er zaten, Charlie Hebdo, leek op de tweede plaats te komen.
Niet uit angst, maar uit respect. Daarom werden de posters en het neonaffiche, met daarop een satirische afbeelding van de profeet Mohammed, aangepast. Respect voor alle mensen was voor Mesters de hoofdreden om de poster te verwijderen, en dan vooral respect voor moslimstudenten. Blijkbaar wordt met ‘alle mensen’ alleen de mensen bedoeld die nog in leven zijn. Want met deze actie keerde hij zijn rug toe naar de acht journalisten, de receptionist, de bezoeker en de twee politieagenten die 7 januari werden gedood.
Op 8 januari, de dag na de tragedie in Parijs, riep Bas Mesters ons samen. Uit respect voor de slachtoffers, onder het mom van: niet bang zijn, wel in dialoog. We stonden daar in het schoolgebouw solidair te zijn voor de vrijheid van meningsuiting, uit respect voor de slachtoffers van de aanslag op Charlie Hebdo. Voor even waren we, gewenst of ongewenst, allemaal Charlie.
Meneer Mesters was vooral #jesuischarlie. Nu is hij weer gewoon Bas Mesters. Mesters die op het internet bespot wordt. Het oerdomme hoofd van de opleiding Journalistiek. Waarvan wordt gezegd dat hij een ruggengraatloze lamlul is, een landverrader, de laffe directeur die gebukt ging onder de druk van zijn islamitische medemens. Hij zou volgens critici moeten opstappen omdat hij zijn baan niet meer waard zou zijn.
Nu geeft Mesters de schuld aan Paul Scheffer en aan de media. Want zij doen aan ‘framing’ en ‘hebben geen goed onderzoek gedaan’. Daardoor kon het bestuur van Windesheim weer om tafel en mocht er een mooie persverklaring worden geschreven. De persverklaring waarin staat dat rekening werd gehouden met de gevoelens van de moslimleerlingen. Maar over de gevoelens van Mesters werd niks gezegd. Daar houden we geen rekening mee.
Bas Mesters kan blijven zeggen dat het niet draait om angst of bang zijn. Maar hij is wel zeker bang geweest, dat kun je zelfs zonder onderzoek stellen. Bang voor reacties, bang voor acties en bang om een racist te worden genoemd. En ergens zijn we allemaal bang om racist genoemd te worden, daarom censureren wij onszelf ook nog wel eens. Was Mesters echt niet bang geweest, dan had hij met respect de posters kunnen laten hangen.
Mesters heeft geprobeerd om goed te handelen, daar ben ik van overtuigd. Maar misschien had hij zich van tevoren al kunnen bedenken dat de ‘aanstootgevende’ posters niet door iedereen gewaardeerd zouden worden, in plaats van ná het plaatsen daar nog eens achter te komen. Dan was Windesheim en Bas Mesters deze ellende bespaard gebleven.
Stefan Post is student Journalistiek op Windesheim. Hij fopte zijn opleiding vorig jaar door met een foto van Bauke Mollema op zijn collegekaart tentamens te maken.
Lees ook:
Wat studenten journalistiek op hbo Windesheim werkelijk leren over censuur
