Update: de organisatie heeft inmiddels gereageerd.
Afgelopen zaterdag verzamelden zich in het Amsterdamse theater Boom Chicago zo’n 150 mensen om samen ‘te reflecteren, publiek te informeren en de strijd tegen Zwarte Piet en institutioneel racisme in te luiden voor het komende jaar’. Volgens woordvoerder Kno’Ledge van Kick Out Zwart Piet is de bijeenkomst helemaal niet te vroeg. “Eerst hoorden we juist het verwijt dat we alleen maar in oktober kwamen. Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen om het uit te bannen.”
Niet geheel toevallig valt de dag samen met de vijftigste verjaardag van de moord op Malcolm X. De moord op de militante zwarte leider word op meerdere plaatsen in de wereld herdacht. Het programma start dan ook met beeld van een gedreven Malcolm X die de onderdrukking van de zwarten in het Amerika van de jaren zestig duidt.
Van de apartheid en discriminatie in die tijd blijkt het een kleine stap naar de dag van vandaag. Op de drie schermen boven het podium worden beelden vertoond van de actie vorig jaar in Gouda. Toen werd ondanks een opgelegd locatieverbod gedemonstreerd tegen het racistische karakter van Zwarte Piet. Die demonstratie werd door de politie hardhandig beëindigd, waarbij Kno’Ledge Cesare werd opgepakt. Vorige week werd bekend dat hij door dat incident zijn baan als beveiliger kwijtraakt. De beelden van zijn arrestatie worden afgewisseld met een portret van Malcolm X. Het lijkt erop dat Kick Out Zwarte Piet haar eigen martelaar heeft gevonden.
Het programma wordt vlot aan elkaar gesproken. De ene spreker meldt dat het gaat om bewustwording. Quotes van Malcolm X vliegen in het rond. ‘By any means necessary’. Hoe letterlijk dat moet worden opgevat verneemt de zaal niet. Wel kunnen de sprekers op bijval rekenen. De geest van Malcolm X waart door de zaal. Dat de uit Haïti afkomstige Patrick Mahurin helemaal niet kan zingen doet er niet toe. Zijn act slaat aan, en de zaal zingt vrolijk mee. Het is oorlog, en de strijd zal gewonnen worden.
Klein nieuws brengt Kno’Ledge die aankondigt in bezwaar te gaan tegen het feit dat hij zijn baan verloor. Hij zegt dat de strijd gestreden moet worden op plaatsen waar racisme voorkomt. Bij de intochten van de Sint. Kinderen zullen daar geen bezwaar tegen maken, want die zijn immers ook tegen racisme. By any means necessary, zoals herhaald wordt door meerder sprekers.
Eenheid in de strijd, Turken, zwarten en beide seksen tezamen, Nederland moet worden opgevoed, zo weet Prof.dr. Gloria Wekker. Tolerantie is fout, zo weet Zihni Ödzil. Dat moet acceptatie zijn. De zaal gonst van enthousiasme als het alweer tijd is voor de pauze. Deze strijd gaat men winnen.
Na de pauze is het tijd voor inspraak. Hoe pakken we de protesten aan? Zijn er vragen? Wie doet er mee? Die dingen. Het is Vieira Nkosi die als Rotterdamse rapper mag aftrappen. Een aarzelend begin verhindert niet dat hij een fraaie speech afsteekt. Zelfs de felste tegenstander van Kick Out Zwarte Piet krijgt kippenvel van zijn verhaal over zijn bijna dodelijke ziekte, zijn hallucinaties over oma en opa die leiden tot een heilige missie die tot de top van de berg leidt. Er is weinig tijd over voor inspraak. De microfoon in de zaal wisselt snel van persoon, en mensen hebben enkele minuten spreektijd. Educatie, roept men. Aangifte, we moeten massaal aangifte doen.
‘Onderzoeksjournalist’ Kevin P. Roberson eist de microfoon en oreert over de verwerpelijke rol van de media, en spreekt ondergetekende rechtstreeks aan. “Die schrijft stukjes, maakt foto’s en verdraait de waarheid!”
Veel tijd om te reageren is er niet. Een meisje spreekt mij aan, vraagt of ik journalist ben, en trekt mij mee. Twee zwarte mannen duwen mij een corridor tussen de zaal en de foyer van het theater in. De deur wordt geblokkeerd. “Je bent journalist, je bent racist!”, bijt het meisje mij toe.
De situatie wordt dreigend als men stelt dat ik alle foto’s moet wissen, en ik niet mag schrijven over de dag. Drie mannen voegen zich bij de twee aanwezige mannen. “Foto’s wissen, anders slaan we je in elkaar en slopen we je camera.”
Omdat ik geen enkele kans maak wis ik de foto. “Je schrijft niet over ons”, zo waarschuwt men als de deur wordt geopend. Ik kies ervoor om meteen weg te gaan en mijzelf met stevig tempo tussen het volk op straat te mengen.
(De foto boven dit artikel is gemaakt met mijn telefoon. De gewiste foto’s worden op dit moment teruggehaald met recoverysoftware, wat uren duurt, en zullen zo snel mogelijk worden gepubliceerd.)
