Katja Schuurman en Thijs Römer lijken volgens de bladen af te stevenen op een scheiding. Ze zouden wekelijks van huis wisselen en op de aftiteling van de serie Noord Zuid stond alleen de meisjesnaam van de muze van Theo van Gogh. Slecht nieuws natuurlijk voor de actrice/presentatrice, maar een aardige aanleiding om wat oude interviews door te bladeren. Wat vindt Katja Römer-Schuurman eigenlijk?
“In die eerste jaren was er veel kritiek en cynisme. En zeker niet altijd onterecht, hoor. Ik kan niet zeggen dat ik nou zo geniaal stond te spelen in het begin. De kritieken veranderden al een beetje met Oesters van Nam Kee, waar ik geen heel slechte recensies voor kreeg. Voor No trains, no planes (van Jos Stelling, uit 1999 – red.) kreeg ik zelfs heel goede recensies. Maar het klopt dat Interview me meer zelfvertrouwen heeft gegeven. Ik was gewoon niet heel erg overtuigd van mijn eigen kunnen. Ik wist wel dat ik af en toe iets goeds deed en er af en toe ook volledig naast zat, maar ik kon het niet helemaal sturen. Dat had voornamelijk met die onzekerheid te maken. Ik voel me nu veel vrijer. Ik kan het niet zo goed omschrijven, maar het is alsof er een klik is omgegaan.”
“Soms denk ik: pfff, dat zijn nou echt de negatieve kanten van het bekend zijn. Dat heeft altijd te maken met mijn privé-leven. Ik lijd daar niet onder, maar realiseer me nu dat het vooral lastig is voor mensen in mijn omgeving. In het begin had ik het niet zo door, maar mijn vriendjes hebben daar problemen mee gehad. Omdat het meteen zo breed wordt uitgemeten in de pers als er iets speelt. Ook kunnen mensen heel asociaal zijn. Door in een restaurant bijvoorbeeld alleen mij aan te spreken zonder dat ze mijn partner een blik waardig gunnen. Ik kan me voorstellen dat dat vervelend is.”
NCRV Gids, 2004
“Thijs is een fantastisch persoon om een relatie mee te hebben. Hij is vrolijk, levenslustig en ondernemend. Hij zit vol met plannen en voert ze nog uit ook. Toen hij hoorde van de film Garden State, waarvan de regisseur het scenario schreef en de hoofdrol had, dacht hij; dat is gaaf, dat wil ik óók, nog voor mijn dertigste! En zie hem nu, hij is negenentwintig en regisseert zijn eigen geschreven film. Verder herken ik mezelf in hem. We delen veel, we hebben dezelfde interesses, verlangens, dromen. Dat maakt me gelukkig.”
Vriendin, 2007
“Ik maak het mensen graag naar hun zin. Ik ben wel omgeven met mensen die in iets het allerbeste zijn dus vergeleken met hen schiet ik daarin ernstig tekort. Ik ben er gewoon niet zo lekker in gerold. Het is lastig om te ontkomen aan de vormende ogen van anderen.”
“Het is ook om gedachten te ordenen omdat het vaak zo’n chaos kan zijn in je hoofd. Maar ik heb ook dwanggedachtes, daar slik ik wat voor. Als er ‘s ochtends zo’n gedachte inschoot, was de dag opgegeven. Alles gaat dan op slot, ik heb geen gevoel meer, kan niet meer denken. Het enige wat helpt is dat het een nieuwe dag wordt.”
24 uur met.., 2013
“Toen ik meedeed aan De tafel van 5 wilden we toch een soort tegenwicht voor al die mannenpraatprogramma’s maken, maar die kans kregen we niet echt. Veel mannen zeiden dat het zo’n kippenhok bij ons was. Terwijl, kijk naar Voetbal International: iedereen praat daar door elkaar. Bij vrouwen is het gekwetter, bij mannen is het leuk. Dat is stom.”
Varagids, 2013
“Hoewel het een fantastische tijd was, lieten ze me ook achterlijke dingen doen waarop ik geen nee durfde te zeggen. Hing ik ondersteboven aan een bungyjumptouw en dacht ik dat mijn voeten eruit zouden glijden. Ik ging over mijn grenzen heen. Ik had hysterische buien. Het was een periode waarin ik hard werkte, niet goed voor mezelf zorgde en veel dronk. Toen leerde ik Thijs kennen en vroeg ik me af of de relatie was waar ik in mijn leven naartoe wilde. Dat zorgde voor wat frictie. Ik had een gevoel van woede, onmacht en frustratie omdat ik aan alles twijfelde. Ik had de behoefte om dingen kapot te gooien. Dus reageerde ik me af op een boksbal. Die ik nu gelukkig niet meer nodig heb.”
