‘Lang dienend lid van een geheim genootschap, dat mensen tegen monsters beschermt, ontdekt dat zijn clubje niet helemaal zuiver is. Hierdoor rijst de vraag over wie nou eigenlijk de échte vijand is.’ Deze ‘logline’ omschrijft de archetypisch plot van bijna alle toiletthrillers én een heleboel games. The Order: 1886, de nieuwste langverwachte next-gen actiegame, volgt hem even slaafs.
Het middelpunt van dit clichéverhaal is Galahad; een kopie van Daniel Day-Lewis uit de film Gangs of New York, maar hij mist een normaal script. Tijdens het spel (bukken, schieten, enz.) vult hij de lucht met open deuren als “Be careful”, “Keep your eyes open” en “Proceed with caution.” Onze held geeft doorlopend dwaze adviezen om tijdens vuurgevechten ‘vooral alert’ te blijven, maar zelf houdt hij zich er tijdens de meer filmische momenten nooit aan.
Want dát er iets mis is binnen de gelederen van The Order – én wie daarvan de oorzaak is – is voor iedere toeschouwer meteen duidelijk, behalve voor onze hoofdrolspeler. Zijn baas, de hoogste leider van het genootschap is namelijk superautoritair, moreel dubieus, en kijkt ook nog eens héél gemeen bij alles wat hij zegt. Onze held blijft echter gewoon glazig kijken terwijl er op duivelse toon iets heel erg doofpotterigs wordt gezegd. Hoe graag The Order ook een volwassen verhaal voor echte grote mensen probeert te vertellen, een kinds “Pas op, Jan-Klaassen; achter je”, is telkens maar moeilijk te onderdrukken.
De overige bestanddelen van het spel; een grijsbruin palet, schuilen achter muurtjes en schieten, lijken typisch het product van (té) veel marketingonderzoeken onder de eigen doelgroep. Alle invloeden van wat de Playstation-crowd wordt geacht leuk te vinden komen erin voorbij, met als belangrijkste ingrediënt Gears of War. De makers zelf noemen in interviews liever Uncharted als inspiratiebron. Aangezien The Order min of meer ‘Uncharted zonder kleur en humor’ is komt men daarmee – opzettelijk of niet – alsnog uit bij Gears of War.
Het daadwerkelijke schieten is helaas lang niet zo leuk als in de genoemde inspiratiebronnen. Omgevingen zijn te nauw, Galahad (Gal? Gala?) te log en de wapens zijn te suf. Er is nauwelijks ruimte in de vele smalle steegjes en gangen om tactisch te werk te gaan, laat staan dat vijanden je in de flank of rug kunnen aanvallen. Er zouden slechts kleine aanpassingen nodig zijn om van The Order een ouderwetse lightgun-shooter te maken; zo lineair is het.
Waar de makers wél heel erg goed in zijn is het natuurgetrouw modelleren van hout, glas, steen en metaal. Het decor en de rekwisieten zien er hyperrealistisch uit en memorabele momenten bestaan dus vooral uit het staren naar lege glazen, ambachtelijke wandbetegeling en houten kozijnen. Vakmanschap werd zelden zo verspild.
SCORE: 
The Order 1886 is gemaakt door Ready at Dawn en is nu uit op de Playstation 4. PEGI geeft het spel een 18+-rating vanwege ‘grof taalgebruik’, ‘extreem geweld’, ‘geweld tegen weerloze mensen’ en ‘beelden van seksuele activiteit, waarbij geslachtsdelen zichtbaar zijn’.
Wil je – om wat voor reden dan ook – contact opnemen met Bits? Stuur een mailtje naar [email protected] , of volg Bits op Twitter: ‘@Bitspost‘.
