Gewoon fijn rauwe en krachtige rockplaten, ze moeten worden gemaakt en worden nog steeds gemaakt. Het debuut Avery Plains van Avery Plains is zo’n plaat. De Groningse band rond Jurgen Veenstra levert met de eersteling tien energieke ruwe rocknummers af, die stuk voor stuk hun weerhaakjes in je oren zetten.
Pakkend, maar ook zeker indrukwekkend, niet in de laatste plaats vanwege de doorleefde stem van Veenstra. Een authentiek vieze kruising tussen jaren ervaring weggespoeld met een glas whisky of een halve buil shag. Het is een stem waarin al een verhaal weerklinkt zonder dat dit expliciet wordt verteld. Dat helpt. Altijd.
Maar niet onbelangrijk is dat deze stem in de juiste muzikale setting wordt geplaatst; een combinatie van stevige (hard) rock, indie rock en country, aangevuld met speelse blazers en blues-elementen. Een mix die soms doet denken aan Mark Lanegan Band en dan weer aan American Music Club, bands die deze invloeden ook in hun geluid samenbrengen.
Die referenties heeft Avery Plains echter niet nodig, want met nummers als Smells Like Trombone, Walking By Lost Ways, The Gloomy Ones (waar ik eerder al dit over schreef) en Lost My Sight To A Spider heeft de band minimaal vier nummers waarmee ze schaamteloos naast de referenties mogen staan. En als je daar dan de heerlijke meebrul zin “Kill the motherfucker when he is down again” aan toevoegt, dan is het plaatje al snel compleet.
