Komende week staan er weer een paar mooie releases op stapel. In verband met bomen en een bos en het niet meer zien, zet Cedric van der Ploeg in Muziekmoment de beste releases op een rijtje. Omdat Cedric in New York resideert, neemt Ingelise die taak deze keer over. Dit keer:Het Universumpje, Snowapple en Champs.
Bij absurdistische, Nederlandstalige teksten denk je toch al gauw aan Spinvis of Roosbeef. Lieve, bijna zoete muziek waar de focus ligt op de tekst. Maar er is een nieuwe naam die toegevoegd mag worden aan die associatie: Het Universumpje. Ze waren al op obscure plekken te zien tijdens Eurosonic, inmiddels is er ook een album van de vier leden die bijzonder mysterieus blijven als je ze googlet. De Grenzen van het Toelaatbare is de debuutplaat, waarop het er een stuk harder aantoe gaat dan Roosbeef of Spinvis. Dansbare gitaren, opzwepende ritmes en een zang die ietwat verveeld klinkt. Het is jammer dat de teksten een beetje overstemd worden door de muziek, maar dat heeft de band opgelost door de teksten af te drukken in de cd-hoes. Als het je lukt stil te blijven zitten, kun je meelezen.
Drie vrouwen die muzikaal gezien perfect op elkaar ingespeeld zijn is de beste omschrijving voor Snowapple. De dames hebben verschillende achtergronden, jazz, opera en chanson. Moeiteloos combineren ze dat op Illusions. Van lieve liedjes zonder cheesy te worden tot wat serieuzere muziek die tegen klassiek aanhangt. Opvallend zijn de snerpende doch zuivere viool in California, de perfect passende opera in het titelnummer Illusion en Wolves waarna ze weer teruggaan naar het lieflijke Plato’s Prank waar lepels op glazen deel uitmaken van de muziek. Op Vagabond is te horen dat het ook opzwepender kan. De dames laten daarmee zien dat ze niet alleen innovatief zijn in harmonieen, maar ook instrumentaal gezien nieuwe dingen willen en durven proberen. Sluit je ogen en laat je meevoeren naar de droomwereld van Snowapple.
Bij de eerste tonen van Champs plaat VAMALA is het eventjes onduidelijk of je nou naar een man of een vrouw zit te luisteren. Maar dat Michael en David Champion, de twee broers die Champs vormen je binnen een paar noten weten te grijpen, mogen duidelijk zijn. De jongens maken dromerige pop die voortkabbelt. Niet op een manier die gaat vervelen. Wel op een manier die enorm vanzelfsprekend lijkt. Al hoor de de plaat voor het eerst, het voelt zo vertrouwd dat het zo kan zijn alsof ze al weken in de stereotoren in de huiskamer zitten. Leuk feitje: de reden dat VAMALA met alleen hoofdletters is geschreven, is de schuld van Michael Champion. “I like letters the same height!” Dat bijna neurotische perfectionisme is wellicht wat de plaat zo kloppend maakt.
